Amaç: Profesyonel güreşçilerin cesaret düzeyleri ve zihinsel dayanıklılıklarının yaş, spor yılı, millilik, antrenörleri ile çalışma süreleri, ceza alma ve sakatlık geçirme durumlarına göre incelenmesi ve aralarındaki ilişkinin ortaya konulmasıdır. Materyal ve Yöntem: Araştırmanın çalışma grubunu profesyonel güreş yapan ortalama yaşı 21, 43±5,31 olan, 9,19±5,63 spor yaşına sahip 118 profesyonel güreşçi oluşturmaktadır. Veri toplama aracı olarak; Sheard, Golby &Wersch (2009) tarafından geliştirilen, Altıntaş ve Koruç (2017) tarafından Türkçeye uyarlanarak geçerlik güvenirlik çalışması yapılan Zihinsel Dayanıklılık Ölçeği Konter ve Johan (2012), tarafından geliştirilen Sporda Cesaret Ölçeği kullanılmıştır. Verilerin analizinde; betimleyici istatistikler, t testi, ANOVA ve Pearson Korelasyon analizi uygulanmıştır. Bulgular: Güreşçilerin, zihinsel dayanıklılık ölçeği tüm alt boyutlarını doğru kabul ettikleri, sporda cesaret ölçeği alt boyutlarından kararlılık, atılganlık, tehlikeyi göze alma ve özverili olma boyutlarına katıldıkları ancak yetkinlik-ustalık boyutunda ise kararsızlık yaşadıkları belirlenmiştir. Cesaret ölçeği alt boyutları ile zihinsel dayanıklılık ölçeği alt boyutları arasında pozitif yönde anlamlı ilişki görülmüştür. Sonuçlar: Profesyonel güreşçilerin, zihinsel dayanıklılıkları ile çesaret düzeylerinin ilişkili olduğu, spor ortamında yaşanılan sakatlıkların zihinsel dayanıklılık ve cesaret düzeyleri üzerinde olumsuz etkiye sahip olduğu sonucuna varılmıştır Güreş, Abstract KeywordsAim: The purpose of this study is to examine the level of courage and mental toughness of professional wrestlers according to their age, sport year, a national player, working time with their coaches, punishment and disability and the relationship between them.

ÖzÇalışmamızın amacı ortaokul öğrencilerinin dijital oyun bağımlılığının ve saldırganlık düzeylerinin bazı bağımsız değişkenlere göre incelenmesidir. Araştırmanın çalışma grubunu; İstanbul ilinin, Esenyurt ilçesine ait devlet okulunda okuyan yaş ort. 13.89±.497 olan, 143 kız 136 erkek toplam 279 ortaokul öğrencisi oluşturmaktadır. Araştırmada veri toplama aracı olarak saldırganlık ölçeği ve çocuklarda dijital oyun bağımlılığı ölçeği kullanılmıştır. Araştırma bulgularında, öğrencilerin dijital oyun bağımlılığında riskli grupta yer aldıkları ve saldırgan davranışlar sergilemeye meyilli oldukları söylenebilir. Cinsiyete göre, ailenin dijital oyun oynama süresine sınır koyma durumlarına göre, ailenin fiziksel aktiviteye katılımı destekleme durumlarına göre, spor yapma durumlarına göre, dijital oyun oynama süresine ve dijital oyunu oynadığı yere göre saldırganlık ölçeğinde ve dijital oyun bağımlılığı ölçeğinde istatistiksel olarak anlamlı farklılıklar görülmüştür (p<0.05). Korelasyon analizinde ise, saldırganlık ile dijital oyun bağımlılığı ölçeği arasında pozitif yönde anlamlı düzeyde yüksek ilişki bulunmaktadır. Sonuç olarak, çocuklarının dijital oyun oynama süresine sınır koymayan ebeveynlerin çocuklarının, fiziksel aktiviteye katılmayan çocukların, düzenli spor yapmayan ve dijital oyun oynama süresi yüksek olan çocukların dijital oyun bağımlılığı ile saldırganlık düzeylerinin yüksek olduğu sonucuna varılmıştır. AbstractThe aim of our study is to investigate digital game addiction and aggression levels of secondary school students according to some independent variables. The study group of the research includes total 279 secondary school students, 143 female 136 male with 13.89±.497 age average, studying at a public school in Esenyurt, Istanbul. The scale of aggression developed by Gultekin (2008) and the scale of digital game addiction in children developed by were used as data collection tools in the study. When the findings of the research are examined, it can be stated that students are in a risky group in digital game addiction and they tend to display aggressive behaviours. Statistically significant differences in aggression scale and digital game addiction scale (p <0.05) were detected according to gender, cases of family's limiting the time of playing digital game, family's supporting to participate physical activity, doing sport, digital game playing time, and the place where digital game is played. In correlation analysis, there is a significant positive high correlation between aggression and digital gaming addiction scale. In conclusion, it has been concluded that digital game addiction and aggression levels of the children of parents, who do not limit the duration of their children's playing digital game, children not participating physical activity, not doing sport regularly, and playing digital game for a long time were found to be high.

The purpose of the research is to investigate the effects of adapted physical activity applied on intellectual disability students toward level of emotional adjustment, self-managing and the socialization. The study was designed as pretest-posttest experimental model. Intellectual disab 12 students from 5th and 6th grade who continue their education at the public school in Esenyurt district of İstanbul in 2015-2016 academic year spring semester. Adapted physical activity program was applied the students for 2 days 1 hour per week for 12 week. Hacettepe Emotional Adjustment Scale, Self-Managing and Socialization which of subheading AAMD Adaptive Behavior Scala were used to collect data. Pretest-posttest descriptive analysis was and Wilcoxon Test was used in dependent comparisons. The results showed that decline in students' pretestposttest mean scores of neurotic problems and behavior problems was seen according to mothers and the school counselor of the students. An increase was observed in pretest-posttest mean scores of selfmanaging and socialization on behalf of the posttest. According to data from mother and school counselor, significant differences were determined between pretest-posttest on behalf of the posttest in neurotic and behavior problems which of subheading Emotional Adjustment Scale, selfmanaging and socialization which of subheading AAMD Adaptive Behavior Scala. Adapted physical activity applied on intellectual disability students affected positively level of emotional adjustment; self-managing and the socialization were seen. Additionally students' socialization scores increased and emotional adjustment problems decreased were observed.

Bu çalışmanın amacı sporcuların antrenörlerinden algıladıkları etik dışı davranış algısına göre saldırganlık ve öfke davranışları incelenerek bir takım bağımsız değişkenlere göre farklılaşıp farklılaşmadığını araştırmaktır. Araştırmada veri toplama aracı olarak Maxwell ve Moores (2007) tarafından geliştirilen, Gürbüz, Kural ve Özbek (2019) tarafından Türkçeye uyarlanarak geçerlik güvenirlik çalışması yapılan Sporda saldırganlık ve öfke ölçeği, Güven ve Öncü (2012) tarafından geliştirilen Antrenörün Etik Dışı Davranışları ile İlgili Sporcu Algısı ölçeği kullanılmıştır. Verilerin analizinde ise betimsel istatistikler, t testi, tek yönlü varyans analizi (ANOVA), Tukey çoklu karşılaştırma, Pearson korelasyon testleri kullanılmıştır. Elde edilen bulgularsonucunda saldırganlık ve öfke boyutu ile antrenörlerin etik dışı davranış algısı ile ilgili sporcu algısı ölçeği toplam puanı arasında pozitif yönde düşük düzeyde anlamlı ilişki olduğu tespit edilmiştir. Millilik durumlarına göre anlamlı farklılık görülmemiştir. Saldırganlık alt boyutu cinsiyete göre anlamlı farklılık görülmezken, erkek sporcuların öfke düzeylerinin daha yüksek olduğu belirlenmiştir. Antrenörlerin etik dışı davranış algısı ile ilgili sporcu algısı ölçeği toplam puanında ise cinsiyete göre anlamlı farklılık saptanmamıştır. Takım sporcularının saldırganlık ve öfke puanlarının ve antrenörlerin etik dışı davranış algısı ile ilgili sporcu algısı ölçeği toplam puanının daha yüksek olduğu saptanmıştır. Tecrübesiz sporcuların saldırganlık düzeyleri daha yüksektir. Ayrıca yaşça büyük sporcuların antrenörlerinden algıladıkları etik dışı davranış algısı yaşça küçük sporculara göre daha fazladır. Sonuç olarak, sporcuların algıladıkları etik dışı davranış algısı arttıkça saldırganlık eylemlerinin ve öfke hislerinin arttığı söylenebilir.

ÖzÇalışmanın amacı sınıf öğretmenliği adaylarının oyun ve fiziksel etkinlikler dersine yönelik tutumları ile fiziksel aktiviteye katılım motivasyonları arasındaki ilişkininin incelenmesidir. Araştırmanın çalışma grubunu İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa sınıf öğretmenliği bölümünde okuyan yaş ortalaması 20,73±2,07 olan 155 kadın 28 erkek olmak üzere toplamda 183 üniversite öğrencisi oluşturmaktadır. Araştırmada veri toplamak amacıyla Oyun ve Fiziksel Etkinlikler Dersine Yönelik Tutum Ölçeği ve Fiziksel Aktiviteye Katılım Motivasyon Ölçeği kullanılmıştır. Verilerin analizinde frekans, yüzde gibi betimleyici istatistikler ile Mann Whitney U, Kruskall Wallis ve Spearman Korelasyon analizi kullanılmıştır. Araştırman bulgularında ise oyun ve fiziksel etkinlikler dersine yönelik tutum ölçeği toplam puanı ile fiziksel aktiviteye katılım motivasyon ölçeğinin bireysel ve çevresel nedenler boyutları arasında pozitif yönde anlamlı ilişki olduğu görülürken tutum toplam puanı ile motivasyon ölçeğinin nedensizlik alt boyutu arasında negatif yönde anlamlı ilişki olduğu tespit edilmiştir. Sonuç olarak; Araştırmaya katılan öğretmen adaylarının oyun ve fiziki etkinlikler dersine yönelik kısmen olumlu tutum sergiledikleri belirlenmiştir. Öğretmen adaylarının egzersize katılımı arttıkça derse karşı olan tutumlarının da arttığı görülmüştür. Egzersiz yapmayan öğretmen adaylarının egzersizin faydaları ile ilgili bilgi sahibi olmadıkları bu nedenle de oyun ve fiziki etkinlikler dersine yönelik olumlu tutumlarının düşük olduğu söylenebilir. Anahtar kelimeler: Tutum, Motivasyon, Öğretmen AbstractThe aim of this study is to investigate the relationship between the attitudes of prospective classroom teachers about game and physical activities and their motivation to participate in physical activity The study group consists of 183 students(155 females and 28 males) with a mean age of 20.73 ± 2.07 studying in Istanbul University-Cerrahpasa department of classroom teaching. In order to collect data in the study, "Attitude Scale for Game and Physical Activities Course" and "Motivation Scale for Participation in Physical Activity" were used. In the analysis of the data, descriptive statistics such as frequency, percentage, and Mann Whitney U, Kruskall Wallis and Spearman Correlation analysis were used. In the findings of the study, it was found that while there was a positive significant relationship between attitude scale total score and physical activity participation motivation scale and the dimensions of individual and environmental causes of play and physical activities lesson, there was a significant negative relationship between attitude total score and indifference sub-dimension of motivation scale. As a result; it was identified that the prospective teachers show partially positive attitudes towards play and physical activities. It was observed that the attitudes of the prospective teachers towards exercise increased as they increased their participation in exercise. It can be said that the prospective teachers do not have any informatio...