Background The objective of this investigation was to examine the impact of silymarin supplementation on locomotion, anxiety-related behavior, learning, and memory via several behavioral tests, such as open field, elevated plus maze, and Morris water maze tests in streptozotocin-induced diabetic rats. Methods The rats were divided into the control, diabetes, silymarin, and diabetes plus silymarin groups. On the 30th–35th days of the study, several behavioral tests were performed and blood and brain tissue samples were taken and brain-derived neurotrophic factor (BDNF) and histone deacetylase 3 (HDAC3) levels were analyzed. Results There was no significant difference in locomotor activity between the groups (p = 0.534). Spatial memory was lower (p = 0.000) but anxiety scores were higher (p = 0.005) in the diabetes group than in the control, silymarin, and diabetes plus silymarin groups. Plasma (p = 0.000) and brain tissue (p = 0.007) BDNF levels were lower in the diabetes group than in the control, silymarin, and diabetes plus silymarin groups; however, plasma (p = 0.432) and brain tissue (p = 0.321) HDAC3 levels did not significantly differ between the groups. Conclusions The findings obtained from this study suggest that silymarin supplementation could improve anxiety-related behavior, and learning and memory in diabetic rats by increasing the BDNF levels.

Amaç: Bu çalışma Düzce ili 112 acil yardım istasyonu çalışanlarında işe bağlı gerginliğin,  anksiyete ve depreyon riski ile ilişkisinin saptanması amacıyla yapılmıştır. Yöntem: Kesitsel tipteki çalışma, Düzce ili 112 acil yardım istasyonlarında çalışan 123 kişide yapılmıştır. Veri, katılımcıların demografik özelliklerini ve işle ilgili düşüncelerini içeren anket, işe bağlı gerginlik ölçeği ve hastane anksiyete ve depresyon ölçeği ile toplanmıştır. Verinin istatistik değerlendirilmesinde, sayı, yüzde, ikili lojistik regresyon analizleri kullanılmıştır. Bulgular: Katılımcıların %61’i erkek, %63.4’ü evli, %50.4’ü acil tıp teknisyeni, %40.7’si 49-64 saat çalışmakta ve yaş ortalamaları 30.7 ± 9.0’dur. Çalışanların %17.1’inde anksiyete, %19.5’inde depresyon riski saptanmıştır. Hastane anksiyete ve depresyon ölçeğine göre anksiyete ve depresyon riski saptananların işe bağlı gerginlik ölçeği puan ortalamaları, risk saptanmayanlara göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde yüksek bulunmuştur (p< 0.05). İBGÖ puanının yüksek olması depresyon riskini 1.1 kat (OR= 1.10, GA 1.02-1.19), paramedik olmak depresyon riskini 9 kat (OR=9.05, GA 1.34 – 60.82) ve ATT olmak ise depresyon riskini 8.4 kat (OR=8.46 GA 1.60 – 44.56) artırmaktadır.  İBGÖ puanının yüksek olmasının 1.1 kat (OR= 1.12, GA 1.02-1.22) ve tükenmişlik yaşama durumunun da 6.5 kat (OR=6.53, GA 1.76-23.88) anksiyete riskini artırdığı saptanmıştır. Sonuç: 112 acil yardım istasyonu çalışanlarında anksiyete ve depresyon riski yüksektir. 112 acil yardım istasyonu çalışanlarına yönelik hizmet içi eğitim programlarında, işe bağlı gerginlik, anksiyete ve depresyon düzeylerinin değerlendirilmesine ve risklerin azaltılmasına yönelik müdahalelere gereksinim duyulmaktadır.

No abstract