No abstract

Anayasa hem ormancılık politikası amaç ve araçlarının çatısını belirlemesi hem de bu araçlardan biri olması bakımından büyük önem taşımaktadır. Ülkemizde ormancılıkla ilgili kapsamlı bir içerik 1961 yılında yürürlüğe giren anayasada yer almıştır. Belirtilen anayasada; ormanların korunması, geliştirilmesi ve gözetiminin devletin görevi olduğu, devlet orman işletmeciliğinin esas olduğu hükümleri ile birlikte ormanların korunmasına yönelik bazı esaslara yer verilmiştir. Ancak bu yaklaşım uzun süre devam ettirilmemiş ve Anayasa'nın 131. maddesi 1970 yılında çıkarılan 1255 sayılı yasa ile değiştirilmiştir. Söz konusu değişiklik ile ülkede ormanların tahrip olmasına ve azalmasına neden olacak yaklaşımlar ve uygulamalar anayasa hükmü haline gelmiştir. Bu çalışmanın amacı, belirtilen yasanın hazırlanması ve yürürlüğe girmesi süreci ile ortaya çıkardığı sonuçları irdelemektir. Çalışmada literatür araştırması ve arşiv taraması ile elde edilen veriler doküman analizi yönteminden yararlanılarak değerlendirilmiştir. Elde edilen bulgular göstermektedir ki, belirtilen anayasa değişikliği toplumsal bir mutabakattan çok siyasi bir tercihin sonucudur. Bilim ve meslek camiası değişikliği kesinlikle onaylamamış, anayasa değişikliğinin TBMM'deki görüşmeleri aceleyle yapılmış, değişiklik yeterli şekilde tartışılmamıştır. Bu değişiklik, gerçekleşme süreci ve sonuçları açısından ulusal ormancılık politikasının dönüm noktalarından biri olmuştur.

In Turkey, migration from rural areas to the cities began in the 1950s. Although various rural development

Türkiye'nin en kalabalık büyükkenti olan İstanbul'daki kişi başına düşen yeşil alan miktarı dünya standartlarının oldukça altındadır. Artan nüfusun yeşil alan ihtiyacını karşılamaya dönük çalışmalar kapsamında farklı yeşil alan oluşturma ve bitkilendirme çalışmaları yapılmaktadır. Bunlardan biri olan yeşil duvarlar, bazı otoyol ve üstgeçitlerin kenarlarında oluşturulan, daha çok görselliğe dayanan yeşil altyapı uygulamalarındandır. Bu çalışma; sözü edilen yeşil duvar sistemlerinin kent ekosistemine katkılarını, yeşil alan/yeşil altyapı planlaması bağlamında irdelemek ve bu kapsamda öneriler sunmak amacıyla yapılmıştır. Yapılan değerlendirmeler ve tartışmalar sonucunda; İstanbul'daki yeşil duvarların mevcut haliyle ekosisteme katkısının çok düşük hatta çok önemsiz düzeyde olduğu, yeşil altyapının gerektirdiği kamusal planlama anlayışına uygun olmadığı ve hem ekonomik hem de ekolojik maliyetlerinin çok yüksek olduğu anlaşılmıştır. Otoban kenarlarında yeşil duvarlar oluşturma uygulamaları yerine, kent ekosistemine katkısı çok daha yüksek ve maliyeti çok daha düşük olan alan kullanımları ve bitkilendirme çalışmalarının hayata geçirilmesi hem ekolojik hem de toplumsal açıdan daha yararlı olacaktır.