No abstract

Przegląd Dermatologiczny 2015/3 StreSzczenieWprowadzenie. Rogowacenie słoneczne jest częstą diagnozą w praktyce dermatologicznej. Zmiany powstają w obrębie skóry starczej oraz poddawanej długotrwałej ekspozycji na promieniowanie słoneczne. Mają bardzo duży potencjał progresji do raka kolczystokomórkowego i są klasyfikowane jako stan przedrakowy. Dostępnych jest wiele metod leczenia rogowacenia słonecznego. Najnowszą terapią jest miejscowe stosowanie ingenolu mebutynianu. Cel pracy. Przedstawienie nasilonego odczynu miejscowego, który wystą-pił w trakcie leczenia rogowacenia słonecznego ingenolem mebutynianu. Opis przypadku. Mężczyzna 85-letni zgłosił się do poradni dermatologicznej z powodu licznych zmian o charakterze rogowacenia słonecz-nego na skórze głowy. Na największe z ognisk zastosowano ingenol mebutynianu. W pierwszej dobie po zakończeniu leczenia zaobserwowano nasilony miejscowy odczyn krostkowy. Włączono leczenie przeciwbakteryjne, po czym uzyskano całkowite ustąpienie zmian. Wnioski. Terapia rogowacenia słonecznego za pomocą ingenolu mebutynianu niesie ryzyko niepożądanych reakcji miejscowych, w tym silnej reakcji krostkowej. Rozpoczęcie leczenia powinno być poprzedzone poinformowaniem chorego o prawdopodobieństwie wystąpienia objawów ubocznych i ich przejściowym charakterze. AbStrActIntroduction. Actinic keratosis is a common diagnosis in dermatological practice. Lesions usually appear on senile skin or skin exposed to sunlight. As they can progress to squamous cell carcinoma, all lesions should be properly treated. Ingenol mebutate is one of the newest topical agents.Objective. To present a severe site reaction during treatment of actinic keratosis with ingenol mebutate gel. Case report. An 85-year-old patient was treated with ingenol mebutate for an actinic keratosis lesion on the head. After the third day of treatment a massive local reaction was observed, with numerous pustular lesions. It was treated with a topical antibacterial agent. Complete remission of actinic keratosis was observed one month later.

Przegląd Dermatologiczny 2015/1 StreSzczenieWprowadzenie. Podczas kwalifikowania chorych do programu "Leczenie ciężkiej postaci łuszczycy plackowatej" należy wykonać szereg badań. Nieprawidłowe wyniki wymagają poszerzenia diagnostyki i bardzo często wdrożenia odpowiedniego leczenia. Fałszywie dodatnie wyniki testów laboratoryjnych wpływają na wydłużenie procesu kwalifikacyjnego i często wykluczenie z programu lekowego. Cel pracy. Zwrócenie uwagi na potrzebę zachowania czujności podczas wykonywania badań przy kwalifikowaniu chorych do leczenia w ramach programu lekowego. Opis przypadków. U 45-letniego mężczyzny podczas kwalifikacji do leczenia biologicznego wykonano badanie przesiewowe w kierunku boreliozy. Uzyskano wynik dodatni, ale po jego zweryfikowaniu metodą Western Blot, otrzymano wynik negatywny. Badania znacznie wydłużyły kwalifikację. Podczas kwalifikowania 26-letniego pacjenta do leczenia biologicznego wykonano test QuantiFERON i otrzymano wynik dodatni. Test powtórzono w innym laboratorium, gdzie uzyskano wynik ujemny. Wnioski. Fałszywie dodatnie wyniki badań mogą skutkować pochopnym wykluczeniem z leczenia. Wymiana doświadczeń między lekarzami jest istotna w doskonaleniu kryteriów włączenia chorych do terapii biologicznej. AbStrActIntroduction. Qualification of patients for the therapeutic program of severe plaque psoriasis should be preceded by many tests. Abnormal test results require further evaluation and possibly implementation of treatment. False positive results lead to prolongation of the qualification process and may cause disqualification of the patient. Objective. To draw attention to qualification to a drug program. Case reports. A screening test for Lyme disease performed in a 45-year--old man, during qualification for biological treatment, was positive, but verification by Western blot showed a negative result. It caused significant prolongation of the qualification process. In a 26-year-old

Przegląd Dermatologiczny 2016/1 56 StreSzczenie Wprowadzenie. Opryszczkowate zapalenie skóry (choroba Duhringa) jest rzadkim schorzeniem należącym do grupy dermatoz pęcherzo-wych. Główną rolę w etiopatogenezie choroby odgrywają zaburzenia autoimmunologiczne związane z nadwrażliwością na gluten. Obraz kliniczny choroby Duhringa charakteryzuje znaczny polimorfizm wykwitów skórnych i z tego powodu schorzenie może sprawiać trudności diagnostyczne. Cel pracy. Przedstawienie przypadku opryszczkowatego zapalenia skó-ry, rozpoznanego i leczonego bezskutecznie jako grzybica skóry gładkiej. Opis przypadku. Mężczyzna 20-letni zgłosił się do poradni dermatologicznej z powodu utrzymujących się od 7 miesięcy wielopostaciowych zmian umiejscowionych symetrycznie w obrębie skóry łokci, kolan, pośladków, okolicy krzyżowej oraz twarzy. Dotychczasowe leczenie obejmowało stosowanie miejscowych i systemowych leków przeciwgrzybiczych. Ze względu na charakterystyczną lokalizację wykwitów oraz zgłaszane przez chorego dolegliwości podmiotowe wysunięto podejrzenie choroby Duhringa, które potwierdzono badaniem immunofluorescencji bezpośredniej wycinka skórnego oraz badaniami serologicznymi surowicy. W leczeniu ogólnym zalecono dapson oraz dietę bezglutenową, dzięki czemu uzyskano poprawę kliniczną. Wnioski. Choroba Duhringa ze względu na morfologię wykwitów i ich układ może klinicznie przypominać grzybicę skóry gładkiej, która w przypadkach wątpliwych powinna być wykluczona za pomocą badania mykologicznego. AbStrAct

No abstract