Bu araştırmanın amacı, profesyonel futbolcuların hedef yönelimlerinin motivasyonel yönelimlerini nasıl etkilediğini incelemektir. Araştırmaya 121 (Xyaş= 23.6± 3.6 yıl) profesyonel futbolcu katılmıştır. Katılımcıların hedef yönelimlerini belirlemek için Toros (2001) tarafından Türk popülasyonuna uyarlanan ''Sporda Görev ve Ego Yönelimi Ölçeği (SGYÖ)'', motivasyonel yönelimlerini belirlemek için ise Kazak (2001) tarafından Türkçe'ye uyarlanan ''Sporda Güdülenme Ölçeği (SGÖ)'' kullanılmıştır. Verilerin analizi için İlk aşamada katılımcıların SGYÖ'den aldıkları puanlara göre 4 grup oluşturulmuştur: Yüksek ego-Düşük görev, Düşük ego-Yüksek görev, Yüksek ego-Yüksek görev ve Düşük ego-Düşük görev. Sonrasında 4 (Grup) x 3 (içsel, dışsal, amotivasyon) One Way ANOVA'dan faydalanılmıştır. Araştırmanın bulgularına göre Düşük Ego-Yüksek Görev yönelimli sporcular, Yüksek Ego-Düşük Görev yönelimli sporculara göre içsel motivasyon alt boyutundan anlamlı düzeyde daha yüksek puan almışlardır (p<0.05). Grupların Amotivasyon alt boyutundan aldıkları puanlar incelendiğinde Düşük Ego-Yüksek Görev yönelimi grubu puanları, Düşük Ego-Düşük Görev ve Yüksek Ego-Yüksek Görev yönelimi gruplarından anlamlı düzeyde daha düşüktür (p<0.05). Bu Araştırmanın sonuçlarına bakıldığında, Yüksek Görev-Düşük Ego yönelimli futbolcuların Düşük Görev-Yüksek Ego yönelimlilere göre daha fazla içsel motivasyona sahip olduğu söylenebilir. Bu durum literatürde yer alan birçok çalışma ile paralellik göstermektedir (Ryan ve Deci, 2007; van de Pol ve ark., 2012). Daha başarılı sporcuların yetişmesine katkı sağlamadaki kritik önemi göz önüne alındığında içsel motivasyonu ve görev yönelimini arttırmaya yönelik çalışmaların arttırılması önerilmektedir.

Öz: Yoğun kent yaşamında gri beton yığınları arasında hayatlarını sürdürmeye çalışan bireylerin bedensel ve ruhsal gerilimden kurtulmaları, sağlık durumlarının gelişmesi veya mevcut olan sağlık durumlarının korunmasında fiziksel aktivite en etkili araçlardan biri olarak karsımıza çıkmaktadır. Bir yandan özünde doğanın bir parçası olmaya çalışan insan, diğer yandan doğadan uzaklaşarak kapalı alanlar içinde kısıtlanmak durumunda kalmaktadır. Bu düşünceden hareketle çalışmamızın amacı kapalı alanlarda fiziksel aktivite yapan bireylerin doğaya bağlılık düzeylerinin çeşitli değişkenlere göre incelenmesidir. Araştırmada nicel araştırma modellerinden ilişkisel tarama modeli kullanılmış olup, olasılığa dayalı örnekleme yöntemlerinden küme örnekleme yöntemi ile veriler toplanmıştır. Çalışma grubunu 2019 yılında Ankara ilindeki özel spor merkezlerinde haftanın belirli günleri fiziksel aktivite yapmaya gelen 280 katılımcı oluşturmaktadır. Katılımcıların doğaya bağlılık düzeylerini belirlemek amacıyla "Doğaya Bağlılık Ölçeği" kullanılmıştır. Ölçeğin geneli ve alt boyutları için seçilerek testlere geçmeden önce Cronbach's Alpha güvenirlik katsayısına bakılmış ve ölçeğin belirtilen grup için güvenilir olduğu belirlenmiştir (α=,879). Çalışma verilerinin normallik varsayımı da test edilmiş olup, normal dağılım gösterdiği yapılan analizler sonucu tespit edilmiştir. Çalışmanın sonuçlarına göre katılımcıların doğaya bağlılık düzeyleri yaş, eğitim düzeyi ve fiziksel aktivite yapma sıklığına göre anlamlı farklılık gösterirken, cinsiyet ve meslek gruplarına göre ölçeğin genelinde anlamlı farklılığa rastlanmadığı tespit edilmiştir. Doğaya bağlılık ve doğanın korunması hususunda fiziksel aktivite sıklığı büyük öneme sahiptir.

Öz: Bu araştırmada, sporcuların öz-yeterlikleri ile stresle başa çıkma stratejilerinin spor türü değişkeni açısından incelenmesi amaçlanmıştır. Araştırmaya en az üç yıldır aktif olarak voleybol, basketbol, futbol, hentbol branşlarında yer alan 399 (sporyaşı=10.3±4.7) takım sporu yapan sporcu ve atletizm, eskrim, yüzme, taekwondo branşlarında yer alan 328 (sporyaşı=8.4±4.2) bireysel spor yapan sporcu olmak üzere toplam 727 sporcu katılmıştır. Veri toplama aracı olarak Kişisel Bilgi Formu, Öz-yeterlik Ölçeği ve Stresle Başa Çıkma Stratejileri Envanteri (SSBÇSE) kullanılmıştır. Verilerin analizinde tanımlayıcı istatistikler, Pearson Momentler Çarpım Korelasyonu ve bağımsız gruplarda t testi kullanılmıştır. Araştırmanın bulgularına göre öz-yeterlik ile SSBÇSE hayal etme, çaba sarf etme, destek arama, gevşeme, sosyal geri çekilme ve zihinsel karmaşa alt ölçekleri arasında anlamlı ilişki bulunmuştur (p<.05). Sporcuların öz-yeterlik puanları açısından farka bakıldığında, bireysel spor yapan sporcuların takım sporu yapan sporculardan daha yüksek seviyede öz-yeterliğe sahip olduğu, öz-yeterlik puanları ile spor türü değişkeni arasında anlamlı fark olduğu saptanmıştır (p<.05). Takım ve bireysel spor yapan sporcular arasında stresle başa çıkma stratejileri açısından fark olup olmadığına bakıldığında hayal etme, çaba sarf etme, düşünce kontrolü, mantıksal analiz, sosyal geri çekilme, zihinsel karmaşa ve çekilme alt ölçekleri arasında anlamlı fark görülmektedir (p<.05). Bu araştırmanın sonuçlarına bakıldığında, öz-yeterliğin stresle başa çıkma stratejileri üzerinde belirleyici olabileceği, ayrıca takım ve bireysel spor yapan sporcuların farklı başa çıkma stratejileri kullandıkları söylenebilir. Sporcuların performanslarını gerçekleştirmedeki kritik önem göz önüne alındığında öz-yeterliği arttırmaya ve stresle başa çıkma stratejilerinin kullanmasına yönelik çalışmaların arttırılmasının yararlı olacağı önerilmektedir.