The aim of this study is to investigate the utilization possibilities of steel slags, basic oxygen furnace (BOF) and electric arc furnace (EAF) slags, as backfill material in coastal structures. Within the scope of the study, physical, mechanical and chemical properties of the steel slags were investigated and their potential to create environmental risks were evaluated. The results showed that soundness loss and filler content ratio were below the limit values for steel slags to be used as backfill material. It was determined that the density, porosity, water absorption and Los Angeles abrasion ratios of steel slags were generally higher than natural aggregates. In order to reach the California Bearing Ratio (CBR) limit (> 25%), the maximum particle size of the steel slag was reduced to 25 mm. In this particle size, CBR of the slag samples generally gave better results compared to the natural aggregate (38%), except for Kardemir and Asil samples. In addition, the concentration values of heavy metals (Cu, Cd, Cr, Pb, Ni, Zn, Hg and As) were below the limit values specified in the regulation. It is suggested that EAF slags should be aged for at least 6 months and BOF slags for at least 24 months in open air conditions before being used as backfill material in coastal structures after the maximum particle size is reduced to 25 mm.

The aim of this study is to understand the reasons behind the mode choice preferences of passengers using a public transport transfer center. For this aim, a questionnaire data obtained at an interim transfer center in Istanbul is utilized. This interim center hosts stops for paratransit, bus and metro modes. A multinomial logit model of modal preferences is estimated and the coefficient results of this model are used to analyze and compare modes.

Küresel bazda en çok kullanılan hammadde olarak tanımlanan doğal agreganın, taş ocaklarının doğal alan tüketimindeki payı ve ekolojik etkileri nedenleriyle yapılan çalışmalar kapsamında, geri dönüşüm, yeniden değerlendirme ve yapay agrega kullanımı ile küresel tüketim payının düşürülmesi hedeflenmektedir. Yapay agrega, ısıl veya diğer işlemleri barındıran bir endüstriyel proses sonucu ortaya çıkan mineral kökenli malzeme olarak tanımlanmaktadır. İnşaat ve yıkım atıkları, yüksek fırın cürufu, uçucu kül, çelikhane cürufu, küresel bazda en çok tercih edilen yapay agregalar olarak tanımlanmaktadır. 2020 yılı istatistiklerine göre Türkiye, yıllık 35,8 milyon ton ham çelik üretimi ile dünyanın en büyük yedinci, Avrupa’nın ise en büyük çelik üreticisi konumundadır. Yıllık üretim istatistikleri dikkate alındığında şu ana kadar Türkiye’de 55 ila 65 milyon ton cürufun çelik üretimi sırasında ortaya çıktığı tahmin edilmektedir. Bu malzemenin büyük kısmının bertaraf edildiği ya da tesis içinde depolandığı bilinmektedir. Mevcut çelik üretim miktarı dikkate alındığında ise her yıl yaklaşık 5 milyon ton yeni cürufun ortaya çıkacağı ve bu miktarın artan kapasite ve kapasite kullanım oranı ile her yıl daha da artacağı düşünülmektedir. Bu makale kapsamında; ülkemizde demir-çelik üretiminin gerçekleştirildiği tesislerde ortaya çıkan çelikhane cürufunun, yapay agrega olarak demiryolu hatlarında, balastaltı tabakası imalatında kullanılması yönünde, malzeme özellikleri, mevcut şartnamemiz ve uluslararası şartnameler, literatürden taranarak ülkemizde yapılabilecek düzenlemelere ilişkin öneriler sunulmuştur.