InleidingDe klassieke wetenschapsgeschiedenis was geneigd de wetenschappelijke disciplines te presenteren als een soort van natural kinds. 1 Daartegenover benadrukt de nieuwere wetenschaps geschiedenis van de afgelopen decennia het contingente, historisch gegroeide en veranderlijke karakter van disciplines. In de woorden van Robert Kohler: 'They are creatures of history and reflect human habits and preferences, not a fixed order of nature' . 2 De iden ti teit van een discipline, zo merkte Rein de Wilde al op in zijn dissertatie over discipline vorming in de sociologie, is 'geen van buiten opgelegd gegeven, maar iets wat door haar leden in de omgang met het verleden en met tijdgenoten verworven wordt'. 3 Disciplines zijn actief door de betrokkenen geconstrueerde maaksels. Dat het constructiewerk gebeurt in wisselwerking 'met het verleden en met tijdgenoten' , impliceert onder meer dat we de kring van relevante betrokkenen mede buiten de discipline zelf moeten zoeken.De zojuist geschetste opvatting is gemeengoed geworden binnen de wetenschapsgeschiedenis en wordt soms zelfs als Binsenwahrheit beschouwd. Opmerkelijk is echter dat men lang niet altijd de consequenties hieruit trekt. Met name zien we dit in de definitiesvooral door meer sociologisch georiënteerde onderzoekers opgesteld -van wat disciplines zijn. Zo omschrijft Rudolf Stichweh disciplines aan de hand van vijf elementen. 4 Het gaat hier (in mijn vertaling) ten eerste om een 'voldoende homogeen communicatieverband tussen onderzoekers (scientific community)' . Vervolgens dient er volgens hem sprake te zijn van 'een corpus van wetenschappelijke kennis dat in leerboeken vertegenwoordigd is en dat zich, met andere woorden, kenmerkt door codificering, gemeenschappelijke acceptatie en principiële leerbaarheid' . Een derde aspect betreft 'een aantal vraagstellingen die op dit moment nog proble matisch zijn'. Een 'set' van onderzoeksmethoden en paradigmatische probleem oplossingen zou eveneens tot de typerende kenmerken behoren. En tenslotte zouden disciplines herkenbaar zijn aan 'een discipline-specifieke carrièrestructuur en geïnstitutionaliseerde socialiseringsprocessen, die tot doel hebben de selectie en "indoctrinatie" van volgende generaties [de Nachwuchs] te regelen' .

No abstract

No abstract

No abstract

This article analyses the iconography of kiting in the Dutch Republic and the role kites played in the conceptualization of political order and conflict. We argue that the introduction of the kite in Europe around 1600 provided authors and artists with a new, multi-layered and dynamic symbol to help understand and imagine the new political reality of the Dutch Republic. Although the kite in Europe was mainly perceived as a children's game, leaving behind its more adult and sometimes violent Asian background, it acquired a serious and powerful set of meanings in texts and images. In competition with the traditional iconography of bubbles, Icarus, the Ship of State and the Body Politic, the kite provided new opportunities for cultural imagery. It facilitated the analysis and visualisation of complex phenomena such as the state system of the Dutch Republic, the interplay between Stadtholder and Land's Advocate, the ambition of statesmen, and the international balance of power. The kite, a new technological device, helped to narrate the story of a proud Republic, based on technological accomplishments and moral superiority, and admired by other nations for its high flight.