This study examines the experiences of divorced women who were subjected to domestic violence from their former spouses. The purpose of this study includes investigating violence in marital life and post-divorce, coping strategies for survival and external factors that empower/disempower women based on their life experiences. The study uses qualitative research methods. The data are retrieved from qualitative interviews with 13 women who were exposed to domestic violence while they were married and after their divorce. The participants were divorced through either informal or formal divorce procedures. Five themes emerged from the study: how to seek help, the endless circle of violence, divorce and family oppression, coping strategies, and awareness raising. The study shows that, during the divorce process, the participant women became more empowered and adopted better coping strategies than in the pre-divorce period. The study provides an understanding of domestic violence in the post-divorce phase. This research reveals the continuation of partner violence even after divorce.

Covid-19 pandemisi ile birlikte yaşanan karantinada kamusal alan özel alana taşınmış ve hayat eve sığ(dırıl)maya çalışılmıştır. Böylelikle, tüm dünyada olduğu gibi Türkiye'de de kadına yönelik ev içi şiddet vakalarında artış görülmeye başlanmıştır. Bu çalışmanın temel amacı yaşanan karantina ile birlikte kadına yönelik artan ev içi şiddeti "mekân" "sermaye" ve "habitus" bağlamında anlamaya çalışmaktır. Bu çerçevede "koronavirüs pandemisi sürecinde bir mekân olarak ev nasıl (yeniden) inşa edilmektedir?" sorusu Lefebvre'nin mekân kavramıyla; "koronavirüs pandemisi sürecinde kadına yönelik ev içi şiddet neden artış göstermiştir?" sorusu ise Bourdieu'nun habitus ve sermaye kavramları ile tartışılmaya çalışılmıştır. Derleme olan bu çalışmada yapılan tartışmalar çerçevesinde pandemi sürecinde kadına yönelik ev içi şiddeti artıran risk faktörleri belirlenmiştir. Bunlar; kamusal alana taşınamayan iktidar ve güç ilişkilerinin özel alana taş(ın)ması, kadınların ekonomik sermayelerini kaybetmesi, şiddeti fail açısından meşru kılacak bir ev mekânının pandemiyle birlikte sağlanması ve kadınların sosyal ağlarını kaybederek sosyal destek mekanizmalarından yararlanamamalarıdır. Sonuç olarak, salgın gibi kriz durumlarında mevcut politikaları temel alan uygulamaların kadınların da içinde bulundukları koşulları dikkate alarak yeniden düzenlenmesi gerektiği düşünülmektedir.