Tumor necrosis factor inhibitors (TNFi) belong to the group of biologic drugs, holding presently top positions on lists of most profitable products for pharmaceutical companies. Although current indications for TNFi include only selected diseases with an established role of immune dysfunction in their pathogenesis, studies on new indications are being carried out all over the world. The most important aspect of TNFi therapy is a targeted therapeutic approach, allowing to avoid a wide range of side effects associated with treatment with nonspecific immunosuppressive agents. Results of the trials on TNFi in the approved indications are widely accessible and analyzed elsewhere, both in primary publications as well as in systematic reviews and meta-analyses. Here we aim to discuss their mechanisms of action, and approved, as well as off-label indications of TNFi. In addition, we present comprehensive evidence on TNFi in treatment of rheumatoid arthritis (RA); the first authorized and probably most extensively developed indication for the majority of TNFi.

Migraine is a chronic, recurrent disorder, characterized by attacks of severe pain, affecting around 1% of adult population. Many studies suggest, that trigeminovascular system plays a key role in pathogenesis of migraine and other primary headaches. Calcitonin gene-related peptide (CGRP) is an endogenous substance, which is regarded a key mediator released from trigeminovascular system after stimulation of sensory nerve endings, responsible for dilatation of peripheral vessels and sensory transmission. CGRP is and extensively studied peptide as one of the most promising targets in migraine drug research. In the article we focus on the role of CGRP in the pathophysiology of migraine and present current data on CGRP antagonists and CGRP monoclonal antibodies.

The number of newly approved generic psychotropic drugs increases every year and, in many countries, their sales exceed the sales of brand-name counterparts. In order for any generic drug to receive an approval of regulatory authorities, its bioequivalence with the corresponding reference product must be demonstrated. Moreover, generic drugs must meet the same quality standards as reference drugs. However, many psychiatrists express concerns about use of generic drugs. We carried out a systematic analysis of the relevant literature indexed in PubMed and Cochrane databases. The MeSH term "generic" was combined with terms describing antipsychotic and antidepressive drugs, including their pharmaceutical names and relevant mental disorders. All 26 articles including either clinical studies or case reports have been qualified for a detailed analysis. No cases describing switches between two generics were found. Therapeutic equivalence studies evaluating antipsychotics included clozapine, olanzapine, and risperidone. The clinical status was judged to have worsened in 15.7% patients treated with clozapine. The number of relapses before and after the switch was not significantly different in patients treated with olanzapine. Two case reports showed clinical state deterioration after switch to generic risperidone. The clinical outcome after conversion to a generic antidepressant was evaluated only in one retrospective study. That study analyzed the outcomes of treatment with citalopram and revealed mental state deterioration in 11.6% of patients. Only single reports describe cases of impaired efficacy or adverse events after the switch to a generic antidepressant, including fluoxetine, mirtazapine, and venlafaxine. No cases of suicidal attempt after the switch were reported. Although the overall number of described cases is rather modest, health professionals should be aware of possible changes in the therapeutic effectiveness after changing to a generic medicine.

Wiele badań wskazuje na istnienie związku pomiędzy stosowaniem leków przeciwpsychotycznych (LPP) a występowaniem żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (VTE). Powikłania zakrzepowo-zatorowe obarczone są istotnym ryzykiem inwalidyzacji i zgonu, są również czynnikiem znacznie zwiększającym koszty leczenia. Pomimo wieloletnich badań, mechanizmy zależności pomiędzy stosowaniem LPP, a rozwojem VTE nie zostały do tej pory dokładnie wyjaśnione, jednak najprawdopodobniej łączą się z zagadnieniem nadumieralności pacjentów psychiatrycznych. Celem pracy było podsumowanie dotychczasowych doniesień dotyczących czynników ryzyka wystąpienia VTE u pacjentów stosujących leki LPP. W pracy oparto się na wynikach badań klinicznych, metaanaliz, przeglądów systematycznych oraz danych Europejskiej Agencji Leków. Na podstawie analizowanych doniesień ustalono, że do głównych czynników ryzyka wystąpienia VTE należy czas stosowania leczenia oraz czynniki związane z pacjentem, takie jak płeć, wiek, masa ciała oraz aktywność fizyczna. Dotychczasowe dane nie pozwalają na jednoznaczne zróżnicowanie potencjału prozakrzepowego poszczególnych LPP, jak również na wykazanie wyższego ryzyka VTE u chorych leczonych atypowymi LPP. Ze względu na złożoną patogenezę VTE konieczne jest przeprowadzenie dużych badań porównawczych, mogących doprecyzować różnice w prozakrzepowym działaniu poszczególnych LPP. Celowym wydaje się również wyodrębnienie produktów o najniższym ryzyku wywoływania VTE, które będzie można stosować u pacjentów obarczonych wysokim ryzykiem VTE, tym samym zwiększając bezpieczeństwo terapii. Wszystkich chorych leczonych LPP należy oceniać pod kątem ryzyka rozwoju powikłań zakrzepowo - zatorowych, wdrażać odpowiednią profilaktykę (obejmującą przede wszystkim wyeliminowanie modyfikowalnych czynników ryzyka) oraz edukować w zakresie objawów mogących przemawiać za rozwojem VTE. Każdy chory z podejrzeniem VTE powinien mieć przeprowadzoną jak najszybszą diagnostykę i wdrożone leczenie.

No abstract