No abstract

Streszczenie Wstęp: Choroba zwyrodnieniowa stawów biodrowych stanowi u osób starszych jedną z głównych przyczyn dysfunkcji narządu ruchu oraz jest najczęstszą przyczyną wykonywania endoprotezoplastyki stawów biodrowych u osób po 65 r.ż. Postęp medycyny i rehabilitacji pozwala osobom starszym na utrzymanie wysokiej sprawności funkcjonalnej oraz samodzielności w wykonywaniu czynności życia codziennego. Cel pracy: Przedstawienie najczęstszych problemów z zakresu czynności dnia codziennego po zabiegu endoprotezoplastyki stawu biodrowego u pacjentów geriatrycznych. Materiał i metody: Zbadano 189 pensjonariuszy placówek opieki instytucjonalnej w wieku 70-98 lat (MEAN 81,77; SD 6,5), w tym 123 kobiety i 66 mężczyzn. Do oceny funkcjonalnej zastosowano skalę oceny podstawowych czynności życia codziennego ADL oraz skalę złożonych czynności życia IADL. Wykonano stratyfikację na wiek (Gr I: 70-79 r.ż., Gr II- >80 r.ż.). Analizę statystyczną wykonano w programie STATISTICA v10. Weryfikację hipotez podjęto na podstawie testu Manna-Whitneya przy założeniu α=0.05. Wyniki: Wszystkie badane osoby miały największe problemy w ADL w zakresie czynności samodzielnego kąpania się (43%) oraz kontrolowaniu wydalania moczu i stolca (66,66%). W skali IADL największe trudności badani mieli z gospodarowaniem pieniędzmi (71%), ponad połowa nie była w stanie wyjść poza odległość spaceru (54%). Po wprowadzeniu stratyfikacji na wiek, wynik główny ADL nie różnił się istotnie pomiędzy grupami (5 pkt. vs 5 pkt., p>0.05), istotne statystycznie różnice wykryto w skali IADL pomiędzy grupami (Gr I 20 pkt vs Gr II 18pkt., p<0.05). Wnioski: W 4 tygodnie po endoprotezoplastyce osoby objęte opieką instytucjonalną prezentują ubytki funkcjonalne w zakresie pielęgnacji. Treningi aktywności podstawowych i złożonych czynności dnia codziennego powinny być podstawowym elementem postępowania interdyscyplinarnego w geriatrii.

As our bodies age, the performance of all bodily organs and systems deteriorates, adversely affecting their functional capacity and increasing overall falls-risk, even in the most active individuals, including female students of the Third Age Universities (TAU). A well-developed and implemented physiotherapy programme makes it possible to appreciably reduce the falls-risk in TAU students, as well as any attendant negative consequences mitigated. The study aimed to assess the impact of a 6-month original physical therapy regimen on the attendant falls-risk, as established in the female TAU students. The study covered 131 female TAU students, aged 60 and over. The subjects were randomly split into two groups, i.e. Study Group (n = 66; mean age 67.2  5.4 years), and a Control Group (n = 65; mean age 66.2  3.5 years). All subjects were assessed twice, prior to, and up-on the conclusion of a 6-month physical therapy regimen. Falls-risk and individual sense of balance were assessed by a "Step Test" (ST), "One-Leg Standing Test" (OLST), and a "Func-tional Reach Test" (FRT). The study group ST and OLST test scores upon conclusion of the physical therapy regimen were significantly higher (i.e. longer time of a one-legged stand), as compared to the Control Group, for both right and left lower limbs (p > 0.05). FRT scores upon conclusion of the phys-ical therapy regimen were also significantly higher (p > 0.05), as a greater range of body ex-tension was observed. Falls-risk in the TAU students aged 60 and over was significantly decreased through the im-plementation of an original, 6-month physical therapy regimen, while an individual sense of balance in a standing position was also found to be appreciably enhanced. This article is licensed under a Creative Commons Attribution-ShareAlike 4.0 International License. null