Disiplin cezaları ceza hukuku anlamındaki cezalara en benzeyen idari müeyyidelerdir. Bunlar ceza hukuku müeyyidesi olmamakla beraber, kimi zaman ceza hukuku anlamındaki cezalar kadar ağır sonuçlar doğurabilir. Yükseköğretim kurumu öğrencileri hakkında verilebilecek cezalar, bu durumun en iyi örneklerindendir. Örneğin yükseköğretim kurumundan çıkarma cezası, temel bir hak olan eğitim hakkının önemli ölçüde sınırlandırılması sonucunu doğurmaktadır. Dolayısıyla bu alanda da kanunilik ve hukuki güvenlik ilkelerinin gereklerine uygun düzenlemeler yapılmalıdır. 2547 sayılı Yükseköğretim Kanunu ve Yükseköğretim Kurumları Öğrenci Disiplin Yönetmeliği bu açıdan incelendiğinde, bazı hükümlerinin eleştiriye açık olduğu ve değiştirilmesinin uygun olacağı görülmektedir.

Dolandırıcılık suçu, 5237 sayılı TCK'nın Malvarlığına Karşı Suçlar başlıklı onuncu bölümünde 157. maddede düzenlenmiştir. Buna göre dolandırıcılık, "Hileli davranışlarla bir kimseyi aldatıp, onun veya başkasının zararına olarak, kendisine veya başkasına bir yarar sağla"maktan ibarettir. Susmanın dolandırıcılık suçunda hile teşkil edip etmeyeceği tartışmalıdır. Bunun mümkün olduğunu savunan yazarlar kadar mümkün olmadığını düşünen yazarlar da vardır. Her türlü susma değilse de kişinin hukuken var olan bir aydınlatma yükümlülüğünün ihmali anlamına gelen susma, dolandırıcılık suçunda hile teşkil edebilir. Bu yükümlülük, kanundan, sözleşmeden ya da sözleşme dışındaki bir nedene dayanan güven ilişkisinden yahut iyi niyet kurallarından kaynaklanabilir. Belirtmek gerekir ki her türlü sözleşme ilişkisinden böyle bir aydınlatma yükümlülüğü doğmayacağı gibi güven ve iyi niyet kuralları da her durumda genel bir aydınlatma yükümlülüğü getiren kurallar olarak düşünülemez. Burada bir taraftan sözleşme serbestisi, ticari örf ve adetten kaynaklanan uygulamalar ve gündelik hayat ilişkileri ile diğer taraftan bunların kişileri aldatma özgürlüğü ve başkalarını aldatma konusunda açık çek olarak değerlendirilmemesi gereği arasında bir denge kurulmalıdır.

Cooperation in criminal matters in the EU is probably one of the most delicate issues in the area of harmonisation as it deals with two very sensitive matters, namely, the sovereignty of Member States and the protection of human rights. Despite such delicacy, the police and judicial cooperation in criminal matters has been one of the fastest-growing areas of the EU law especially after the Treaty of Lisbon where certain competences in criminal matters were conferred to the EU. This paper concentrates on the main areas for police and judicial cooperation and the types of available legal instruments. This paper suggests that increasing the cooperation in an effective and sustainable manner would require a balanced approach between the security and the protection of fundamental rights.

Over the past decades, environmental offences have increasingly extended beyond the borders of the Member States. It has been observed that the existing systems of penalties have not been sufficient, and the availability of criminal penalties was required, to achieve complete compliance with the laws for the protection of the environment. As a result, the European environmental criminal law has gone through a remarkable development over the past decades at both EU and Member State levels. This paper suggests that, although the Directive 2008/99/EC, which is the main legal instrument of the EU environmental criminal law, was an important step forward in the protection of environment through criminal law, it may be criticised for its administrative dependence and lack of autonomous or independent approach both in terms of offences and their sanctions.