No abstract

BACKGROUND: Fractures of distal end radius are the most common fractures of the upper extremity, encountered in orthopaedic practice. The goal of treatment has always been to restore the anatomy of the radius i.e. length, tilt, inclination and joint surface. Fixation of these fractures by volar plating provides restoration of distal radial anatomy and most consistent correction of displacement. The purpose of this study was to evaluate the functional outcome of patients with distal end radius fractures managed operatively by volar plating. METHODS: Between August 2007 and March 2012, eighty patients with distal end radius fractures were treated with volar fixed-angle locking plate. Fractures were classified according to the AO/ASIF classification system as type A(n = 16), B(n = 12) and C(n = 52). Anatomical evaluation was done by Sarmiento's modification of Lind Storm criteria while clinical and functional outcome was done by demerit point system of Gartland and Werley with Sarmiento et al's modification. RESULTS: The average follow up of patients was 62.5 weeks. On anatomical evaluation at final follow up we found that 68 patients (85%) had excellent restoration of anatomy, 8 (10%) had good and 4 (5%) had fair restoration of anatomy. Functionally 60 patients (75%) had excellent, 12 (15%) had good and 8 (10%) had fair results. Poor function correlated with residual displacement and poor patient compliance. 9 patients had joint stiffness and 3 had paresthesia in median nerve distribution and 2 had reflex sympathetic dystrophy. CONCLUSION: The treatment of intra and extra-articular fractures of the distal radius with a volar plating system have an excellent to good anatomical restoration of anatomy and excellent functional outcomes. This treatment is associated with a very small and statistically insignificant loss of volar tilt, radial inclination and radial length upon comparison of immediate postoperative alignment with that seen after more than 1 year follow-up. These results suggest that stabilizing the fracture with volar plating is a very effective method.

Bu çalışmanın amacı çocuklarda servikal lenfadenopatinin etyolojik faktörlerini ve ultrasonografinin (USG) tanıdaki rolünü değerlendirmektir.Yöntemler: Yaşları 3 ay ile 18 yıl arası değişen önemli servikal lenfadenopatisi bulunan toplam 200 çocuk prospektif olarak bir üçüncü basamak sevk hastanesinde çalışmaya alındı. Bütün hastalar öykü, fizik muayene, USG, hemogram, akciğer grafisi, PPD testi, ince iğne aspirasyon sitolojisi, aside dirençli boyama ve lenf nodu biyopsisi ile araştırıldı. Açık lenf nodu biyopsisi, kemik iliği incelemesi ve serolojik testler belli hastalara uygulandı.Bulgular: Erkek/kız oranı: 1.68/1 idi. Servikal lenfadenopati en sık 6-10 yaşları arasında rastlandı. Ultrason muayenesi ile toplam 84 olgu (%42) selim reaktif, 80'i (%40) tüberküloz, 20'si (%10) kronik lenfadenit, 12'si (%6) ve 4'ü (%2) Hodgkin lenfoma olarak tanı aldı. Ancak, ultrasonografide benin reaktif lenfadenopati olarak bildirilen 84 vakanın 60'ı (%71.4) sitolojik olarak benin reaktif lenf nodu özelliği taşıyordu, geri kalan 24'ü (%28.6) normal sonogram özelliğindeydi. Kesin tanısı tüberküloz lenfadenit olan 80 vakadan 66'sında (%82.5) ultrasonda tüberküloz özellikleri saptanırken, geri kalan 14'ünde (%17.5) nonspesifik ultrasonic değişiklikler saptandı. Lenfomalı 16 hastanın 10'unda (%62.5) malignite özellikleri, geri kalan 6'sında (%37.5) ultrasonda nonspesifik değişikler saptandı.Sonuç: altta yatan akut bakteriyel veya viral enfeksiyon nedeniyle oluşan reaktif lenfadenit çocuklarda önemli servikal lenfadenopatinin en sık nedenidir ve ultrasonografi invaziv olmayan iyi bir tanı yöntemi olmakla birlikte hastalığın kesin tanısı için diğer testlerin yapılması gerekir. Klin

No abstract