Teknoloji geliştirme bölgesi (TGB) kurma düşüncesi, ilk olarak 1950'lerde ABD'de uygulanma imkânı bulmuştur. Bu bölgelerin başarılı sonuçlar vermesiyle birlikte, birçok ülkede TGB'ler kurulmaya başlanmıştır. Kurulan TGB'lerin bazı ülkelerde ekonomiye önemli katkıları olurken, bazı ülkelerde ise arzu edilen sonuçları veremediği görülmektedir. Bu nedenle, TGB'lerin firma performansı, bölge ve ülke ekonomisi üzerine etkileri hakkında literatürde tartışmalı sonuçlar bulunmaktadır. Türkiye'de de son 20 yılda birçok yeni TGB kurulmuştur. Bu çalışmanın amacı, Türkiye'deki TGB'lerin tekno-ekonomik etkilerini inceleyen çalışmaların içerik, kapsam, yöntem ve ulaştıkları sonuçlar itibarıyla ayrıntılı bir değerlendirmesini sunmaktır. Bu anlamda çalışmada 2004-2019 yılları arasında yayımlanmış 55 akademik yayının içerik analizi yapılmıştır. Elde edilen sonuçlar, çalışmaların büyük çoğunluğunun TGB'lerin hem yerleşik firmaları hem de bölgesel kalkınmayı pozitif yönde etkiledikleri sonucuna ulaştıklarını göstermiştir. Bölgesel etki mekanizması olarak en çok bölgesel yenilik sisteminin kurulması ve geliştirilmesi görülürken, firma performansı üzerindeki etkilerinin başında ağ etkisi ve TGB'ler tarafından sunulan kaynakların geldiği belirlenmiştir.

Ulusal ekonomiler için, büyük önem arz eden ekonomik büyüme kavramı, emek, sermaye ve teknolojinin yanında, işgücü verimliliği ile de oldukça yakın ilişkilidir. Bir ülkede üretim gerçekleştiren, kamu ve özel sektör firmalarının, üretimin hangi bölgesinde faaliyet gösterdiğini tespit edebilmek optimum faktör bileşeninin tahmini açısından oldukça önemlidir. Bilindiği gibi faktör bileşiminde optimizasyonu sağlamak, üretim kaynaklarının etkin kullanımını ve daha yüksek çıktı düzeyine ulaşılmasını beraberinde getirmektedir. Diğer taraftan, bir üretim faktörü olan işgücünün verimliliği ile ilgili tahminler yapabilmek, emek piyasasına ilişkin uygulanacak politikalarda daha isabetli kararlar alınmasına yardımcı olacaktır. Bu sebeple, bu çalışmada işgücü başına çıktının, işgücüne katılım oranı ile olan ilişkisi, temel Solow modeli kapsamında incelenmiştir. Çalışmada seçilmiş İslam ülkelerinin (BAE, Umman, Bahreyn, Türkiye, Malezya, Endonezya, Pakistan, Sudan, Mısır ve Ürdün) 2001-2019 yılları arasındaki verileri yıllık frekansta kullanılmıştır. Temel Solow modeline işgücüne katılım oranı değişkeni eklenmiş ve işgücü başına çıktı ile olan ilişkisi araştırılmıştır. Kurulan modele ilişkin varsayım sapmaları sebebiyle model, Driscoll-Kraay Standart Hatalar tahmincisi ile analiz edilmiştir. Çalışmanın sonuçlarına göre, söz konusu ülkelerde belirtilen dönem için temel Solow modeli geçerlidir. Ayrıca, işgücü başına çıktı ile işgücüne katılım oranı arasında anlamlı ve negatif bir ilişki bulunmaktadır. Diğer bir ifade ile işgücüne katılım oranı %1 arttığında işgücü başına çıktı yaklaşık olarak, %1,8 azalmaktadır.