Artykuł odnosi się do wzajemnych relacji pomiędzy przepisami szeroko rozumianego prawa podatkowego a instytucjami regulowanymi treścią Kodeksu karnego skarbowego, w kontekście ich spójności oraz przełożenia na praktyczne zastosowanie. Jako punkt odniesienia przyjęto podstawowe założenia systemowe obu dziedzin prawa, ze szczególnym uwzględnieniem funkcji kompensacyjnej prawa karnego skarbowego w relacji do efektywnej reakcji karnej na oszustwa podatkowe. Główną hipotezą badawczą jest bowiem kwestia zasadności dalszego utrzymywania odrębnych norm wyspecjalizowanej dziedziny prawa karnego, jaka stanowi prawo karne skarbowe – w kontekście obecnych realiów gospodarczych i wzajemnego nakładania się systemów reakcji państwowej. Przedmiotem zainteresowania naukowego Autorów pozostaje także problematyka ocen w zakresie tego, czy na etapie jurysdykcyjnym konieczność zapłaty podatku w ogóle może być elementem orzeczenia przesądzającego o odpowiedzialności karnoskarbowej.

W treści artykułu autorzy przedstawiają obecny kształt i mankamenty przepisów związanych z pociągnięciem do odpowiedzialności karnej skarbowej sprawców oszustw podatkowych. Wskazują, że istniejące rozwiązania są często niepraktyczne, nie przystają do otoczenia społeczno-gospodarczego. Dla zobrazowania tego zagadnienia koncentrują swe rozważania wokół nowo przyznanych kompetencji rzeczowych finansowych organów postępowania przygotowawczego oraz wymiarowej decyzji podatkowej, postrzeganej jako prejudykat w sprawach karnoskarbowych. Konkluzją artykułu jest propozycja, aby dokonać weryfikacji zasadności dalszego utrzymywania dotychczasowego kształtu rozwiązań prawnokarnych oraz rozważyć możliwość przesunięcia odpowiedzialności tzw. właściwych oszustw podatkowych na płaszczyznę odpowiedzialności administracyjnej. Odpowiedzialności karnej skarbowej w tym świetle podlegaliby wyłącznie sprawcy najpoważniejszych przestępstw, dokonywanych zasadniczo na przedpolu oszustw podatkowych. W tym bowiem przypadku kryminalne zabarwienie czynu posiada bardzo wyraźną przewagę nad jego zabarwieniem fiskalnym, w ramach szeroko rozumianej społecznej szkodliwości tego rodzaju przestępstw. To niewątpliwie winno determinować odpowiedzialność karną.

The Court of Appeal in Wrocław in its judgment of 9 October 2012, II AKa 276/12, presented the view that the provision of art. 41a § 2 CC does not apply in the case of conviction of the perpetrator for the act of art. 200 § 1 CC, if the victim of the crime at the time of adjudication is over 15 years of age.

The paper discusses the restraining order, an instrument which is currentlypresent in three Polish penal codes, namely, the Penal Code, theCode of Penal Procedure, and the Penal Enforcement Code. Therefore,it should be considered a widely-used instrument of criminal policy. Thegenesis of its introduction into the legal order is rather surprising, as theproposal to implement this type of measure appeared only at a fairly advancedstage of parliamentary works. The main objective of the paper isto show the current shape of the main provisions regulating the restrainingorder in the particular codes and attempt to answer the question whetherthese provisions are sufficient, thus assessing the potential of the order.

-