Artykuł odnosi się do wzajemnych relacji pomiędzy przepisami szeroko rozumianego prawa podatkowego a instytucjami regulowanymi treścią Kodeksu karnego skarbowego, w kontekście ich spójności oraz przełożenia na praktyczne zastosowanie. Jako punkt odniesienia przyjęto podstawowe założenia systemowe obu dziedzin prawa, ze szczególnym uwzględnieniem funkcji kompensacyjnej prawa karnego skarbowego w relacji do efektywnej reakcji karnej na oszustwa podatkowe. Główną hipotezą badawczą jest bowiem kwestia zasadności dalszego utrzymywania odrębnych norm wyspecjalizowanej dziedziny prawa karnego, jaka stanowi prawo karne skarbowe – w kontekście obecnych realiów gospodarczych i wzajemnego nakładania się systemów reakcji państwowej. Przedmiotem zainteresowania naukowego Autorów pozostaje także problematyka ocen w zakresie tego, czy na etapie jurysdykcyjnym konieczność zapłaty podatku w ogóle może być elementem orzeczenia przesądzającego o odpowiedzialności karnoskarbowej.

Artykuł dotyczy złożonych relacji między prawem karnym a prawem handlowym w aspekcie karnej ochrony interesów spółki kapitałowej. Jednym z kluczowych problemów interpretacyjnych jaki można tu dostrzec, to kwestia znaczenia  interesu spółki.  I dlatego zasadne jest dokonanie analizy, jak rozumie się pojęcie interesu spółki kapitałowej w prawie handlowym i czy wykładnia ta ma znaczenie przy wykładni znamion karalnej niegospodarności opisanej w art. 296  polskiego kodeksu karnego. W tym przecież przepisie interes majątkowy spółki jest chronionym dobrem. Dodatkowo dokona się analizy autonomiczności prawa karnego przy wykładni przepisów karnych ściśle powiązanych z przepisami z innych gałęzi prawa. Zostanie wykazane, że wykładnia interesu spółki w prawie handlowym jest wiążąca w procesie wykładni znamion przestępstwa niegospodarności. Natomiast z uwagi na złożoną strukturę przestępstwa, wykonanie bezprawnych uchwał wspólników nie musi oznaczać dokonania przestępstwa niegospodarności.

No abstract

No abstract

Artykuł obejmuje problematykę oceny zasadności odpowiedzialności karnej podmiotów zbiorowych i modelu tej odpowiedzialności. Wypracowanie niebudzącej wątpliwości koncepcji jest bardzo trudne, choć jednocześnie konieczność karania podmiotów zbiorowych jest zaliczana do jednego ze standardów unijnych w zakresie tożsamych polityk kryminalnych państw członkowskich. Nie ma przy tym wątpliwości, że szereg szkodliwych zachowań może być skutkiem aktywności korporacji. Wydaje się więc, że kwestia ta jest przesądzona, ale nie oznacza to jednak, że wypracowany model będzie efektywny i powiązany z kluczowymi przesłankami odpowiedzialności karnej osób fizycznych, opartej przecież na zasadzie winy.