In this multicenter study, we assessed the use of palifermin (recombinant human-keratinocyte growth factor 1) in the prevention of oral mucositis (OM) and acute GvHD (aGvHD) induced by a hematopoietic stem cell transplant (HSCT). Fifty-three patients with hematological diseases received three doses of palifermin (60 lg/kg once daily i.v.) pre-and post-conditioning regimens (total six doses). A retrospective control group of 53 transplant patients received no palifermin. There was a significant reduction in the incidence of OM of WHO (World Health Organization) grades 1-4 (58 vs 94%, Po0.001), 3-4 (13 vs 43%, Po0.001) and the median duration of OM (4 vs 9 days, Po0.001) in the palifermin group compared to the control group. The incidence of analgesics (32 vs 75.5%, Po0.001), opioid analgesics (24 vs 64%, Po0.001) and total parenteral nutrition (11 vs 45%, Po0.001) was also significantly reduced. The analysis of distribution of affected organs revealed that aGvHD was less prevalent in the palifermin group (P ¼ 0.036). There was no significant difference in the onset of any OM after HSCT, time to engraftment and length of hospitalization between groups. The drug was generally well tolerated and safe. Our results suggest that the use of palifermin reduces OM and probably aGvHD after HSCT, but a randomized trial is needed.

Incidence and outcome of microbiologically documented bacterial/viral infections and invasive fungal disease (IFD) in children and adults after hematopoietic cell transplantation (HCT) were compared in 650 children and 3200 adults in multicenter crosssectional nationwide study. Infections were diagnosed in 60.8% children and 35.0% adults, including respectively 69.1% and 63.5% allo-HCT, and 33.1% and 20.8% auto-HCT patients. The incidence of bacterial infections was higher in children (36.0% vs 27.6%; p < 0.0001). Infections with Gram-negative bacteria were more frequent than Gram-positives in adults (64.6% vs Krzysztof Czyżewski and Jan Styczyński contributed equally to this work.

StreszczenieLiczba chorych na szpiczaka plazmocytowego zwiększa się, co jest skutkiem zarówno skuteczniejszej diagnostyki, jak również istotnego przedłużania przeżycia chorych. Zawdzięczamy to dostępności nowych leków w pierwszej i kolejnych liniach leczenia, zmianie koncepcji leczenia i przedłużaniu czasu trwania leczenia, stosując leczenie konsolidujące oraz podtrzymujące do progresji choroby. Poza zmianą koncepcji leczenia, zmienia się obecnie również kryterium czasu rozpoczęcia terapii uwzględniające biomarkery aktywności choroby oraz dużą uwagę przywiązuje się optymalizacji leczenia w oparciu o dowody pochodzące z badań klinicznych. W artykule tym przedstawiono także zalecenia dotyczące rozpoznania i leczenia makroglobulinemii Waldenströma i innych dyskrazji plazmocytowych.

No abstract

No abstract