Rozmowa dotyczy szeroko pojętych, politycznych kontekstów edukacji oraz problemu jej polityczności i upolitycznienia. Koncentrując się zarówno na współczesnych zjawiskach, takich jak neoliberalizm, postprawda, brutalizacja i faszyzacja przestrzeni publicznej, oraz przeszłych, takich jak transformacja ustrojowa, rozmówczynie starają się wskazać nie tylko na związane z nimi edukacyjne zaniedbania, ale również określić, w jakim kierunku powinien pójść odpowiedzialny społecznie i wrażliwy na polityczny kontekst edukacji, teoretyczny namysł pedagogiki. słowa kluczowe: polityczność edukacji, upolitycznienie edukacji, neoliberalizm, transformacja ustrojowa, postprawda Karolina Starego: Naszą rozmowę wokół problemu polityczności edukacji chciałabym rozpocząć od artykułu, który ukazał się w 1995 roku pod tytułem Polityczność a upolitycznienie wychowania, w którym Pani Profesor wspólnie z Profesor Marią Szczepską-Pustkowską wprowadziły pojęcie "polityczności" w obszar rodzimej refleksji pedagogicznej. Tekst ten został napisany w szczególnym momencie. Obie kategorie zostały bowiem podjęte w kontekście transformacji ustrojowej. To właśnie między innymi ze względu na ówczesne "transformacyjne" tendencje do odpolityczniania zróżnicowanych aspektów rzeczywistości społecznej jednym z głównych celów artykułu stało się rozdzielenie i precyzyjne zdefiniowanie tytułowych kategorii. Najogólniej rzecz ujmując, "polityczność" rozumiana jest tam jako uniwersalny wymiar myślenia o wychowaniu, podczas gdy polityka-jako "określona dziedzina relacji państwa-prawa-społeczeństwa-jednostki". Moje pierwsze pytanie dotyczy współczesnych przejawów polityczności edukacji. Innymi słowy, chciałabym zapytać, z jakimi "merytorycznymi kierunkami" upolitycznienia mamy, zdaniem Pani Profesor, obecnie do czynienia?

Dyskusja zorganizowana przez redakcję „Ars Educandi” dotyczy aktualności diagnoz społecznego kryzysu w czasie upadku systemu komunistycznego w Polsce. Wydany w 1980 roku tekst Zbigniewa Kwiecińskiego stał się pretekstem do rozważań na temat podobieństw i różnic tamtego systemu do obecnej formy autorytaryzmu w Polsce, do pytań o logikę kryzysu, o relacje społecznych emocji do struktury społecznego systemu oraz o to, czy posługiwanie się figurą systemu społecznego nadal jest zasadne.

W tekście przedstawiono próbę teoretyzowania funkcjonowania umasowionego szkolnictwa wyższego we współczesnej Polsce, dokonaną przez interpretację doświadczeń własnej pracy akademickiej, realizowanej w przykładowych niepublicznych szkołach wyższych, a osadzonej w teorii nauczyciela ignoranta autorstwa J.Rancière’a. Opisano uwarunkowania i etapy tej pracy jako: etap oburzenia; etap działań chaosowych – w sensie filozoficznym; etap „kiełkowania emancypacyjnego”.

Strukturę eseju tworzy pytanie o realizację statutowych celów działania PTP, analogicznych wobec celów innych towarzystw naukowych. Dotyczą one uprawiania i popierania  badań naukowych przez udział członków w rozwoju odpowiednich dyscyplin oraz propagowania uzyskiwanych wyników i społecznego popularyzowania osiągnięć poznawczych. Przegląd wybranych elementów 35 lat działalności Towarzystwa daje podstawę do konstatacji, że uzyskano sukcesy w zakresie badań naukowych i publikacji, natomiast niewystarczająco realizowano cel społecznego obiegu myśli pedagogicznej sprzyjającej zmianie edukacji pojmowanej jako ruch i dzieło społeczne. Perspektywy rozwoju Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego dostrzega autorka w uprawianiu „alfabetyzacji edukacyjnej”.