Primary cardiac sarcomas are extremely uncommon. We report two patients with primary cardiac atrial sarcomas: a case report of a 34-year old woman with intimal sarcoma of the left atrium and a case report of a 30-year old man with synovial sarcoma of the right atrium. Clinicopathological and differential diagnosis with a discussion regarding the role of molecular studies is presented.

Analiza kilka scen z filmu telewizyjnego Janusza Kondratiuka "Dziewczyny do wzięcia" (1972) przu użyciu kategorii "obrazu słabego", pojęcia inspirowanego "myślą słabą" Gianniego Vattimo, ale w odniesieniu do sfery wizualnej. "Obraz słaby", sytuujący się na peryferiach "mocnych" obrazów dominujących, byłby reprezentacją tego, co kulturowo gorsze lub wykluczane (czasem śmieszne, czasem budzące wstręt lub współczucie) – rozsadzając normę działałby podobnie do strategii queerowej. Nienormatywność w filmie Kondratiuka nie dotyczy jednak płci, lecz klasy: aspiracje dziewcząt z prowincji i robotników do wielkomiejskiego, inteligenckiego stylu życia prowadzą do mimowolnych omsknięć normy i przekładają się na obrazy, które można spolszczyć jako "kłirowe". Na szerszym planie artykuł jest próbą diagnozy polskiej kultury początków lat 70. XX wieku, zwłaszcza zderzenia propagandy sukcesu i wyobrażeń o luksusie z nieudolnym performowaniem elegancji. Tu hasłem podstawowym jest "niedo-jakość", która łączy w sobie "bylejakość" z aspiracją.

Visual essay on Polish fashion in the 1980's and 1990's.

„Moje hobby to mieszkanie” było nazwą rubryki poświęconej wnętrzom, którą w magazynie „Ty i Ja” prawie od początku, czyli od 1960 roku prowadziła scenografka Felicja Uniechowska. Na przykładzie tej rubryki prześledzić można styl życia i aspiracje ówczesnej warszawskiej bohemy i inteligencji, jako że gospodarze mieszkań reprezentowali stosunkowo jednolite środowisko. Ilustrujące rubrykę fotografie ujawniają mody mieszkaniowe i snobizmy, ale stanowią też wizualny (auto)portret epoki „małej stabilizacji” – na równi z tym, co na nich widać, interesujące jest to, czego nie pokazywano. Artykuł został zainspirowany wystawą "Ty. Ja. Rzeczy", odwołuje się m.in. do kategorii dystynkcji Pierre’a Bourdieu i do kategorii komfortu.

Tekst jest analizą dokumentu Marka Piwowskiego Hair, nakręconego w 1971 r. dla Telewizji Polskiej. Pełna komicznych niedociągnięć relacja z międzynarodowego konkursu fryzjerskiego stała się dla reżysera pretekstem do obnażenia zakłóconej komunikacji między organizatorami a widownią, czy szerzej – między władzą a społeczeństwem. Ironiczny ton i zastosowanie „słabego obrazu” pozwoliły mu na sabotaż przekazu oficjalnego w duchu strategii queerowej. Autorka proponuje spolszczony termin „kłir”, by wyraźniej odróżnić zastosowane w filmie środki od estetyki kampu i umocować dokument nie tylko w paradygmacie „sztuki porażki”, ale i w społecznym kontekście PRL.