No abstract

The Second Epistle of John is one of the least commented on New Testament writings, with the vast majority of existing commentaries being linear. The authors of this article attempted to take a structural view of this short book. After discussing the structures of the letter proposed by scholars (part one), they proposed their own structure of the book, thanks to which the main theological idea of the letter (2 John 9) (part two) could be determined, along with a hermeneutical principle allowing for new interpretative insights into the book as a whole (part three). This principle can be put into the words: “having the Father and the Son.”

W artykule przeanalizowano kwestię usprawiedliwienia przez wiarę z perspektywy Wspólnej Deklaracji (WD) oraz na bazie dwóch komentarzy Marcina Lutra: Wykładu Listu do Rzymian (1516) oraz Komentarza do Listu do Galatów (1535). Ponieważ komentarze pochodzą z różnych okresów twórczości Lutra, dobrze obrazują rozwój koncepcji usprawiedliwienia przez wiarę. Omówione zostały te aspekty usprawiedliwienia, które jako kluczowe wymienia Wspólna Deklaracja w punkcie 11: usprawiedliwienie jako odpuszczenie grzechów, wyzwolenie z mocy grzechu i śmierci, wyzwolenie od przekleństwa zakonu, jako społeczność z Bogiem i jako zjednoczenie z Chrystusem, Jego śmiercią i zmartwychwstaniem. Każdy z omawianych aspektów kończy się podsumowaniem ukazującym podobieństwa i różnice między Lutrowym ujęciem usprawiedliwienia a interpretacją nauki o usprawiedliwieniu w WD.

Przedmiotem artykułu jest analiza dwóch przysłów zoologicznych, które autor Drugiego Listu św. Piotra zawarł w części nagan skierowanych przeciwko fałszywym nauczycielom: „Spełniło się na nich to, o czym słusznie mówi przysłowie: Pies powrócił do tego, co sam zwymiotował, a świnia umyta - do kałuży błota” (2P 2,22). Analiza ta ma charakter genologiczny (służy dokładniejszemu określeniu i klasyfikacji gatunku literackiego obydwu przysłów), źródłowy (z przywołaniem analogicznych wypowiedzi w starożytnym piśmiennictwie greckim i żydowskim) oraz egzegetyczny. Wituperatywny charakter całej sekcji (2P 2,17-22), naznaczony odniesieniami eschatologicznymi, znacząco wpływa na interpretację obydwu paremii. Okazuje się, że są one metaforyczną zapowiedzią ostatecznego losu fałszywych nauczycieli, którzy – brudni i splamieni – nie będą mogli ostać się przez Bogiem.

W artykule została przeanalizowana struktura opisu obmycia nóg: J 13,1–17. Tekst ten ma budowę ramową (ww. 1.3 i 17), składa się z dwóch równoległych wobec siebie części (4–10a oraz 12–16), z których każda kończy się podsumowującą sentencją (ww. 10a oraz 16). Na podstawie owych ram i sentencji zaproponowano interpretację tekstu z perspektywy chrystologiczno-soteriologicznej, chrzcielnej i etycznej. Wszystkie trzy perspektywy nakładają się na siebie, ale też pozwalają zwrócić uwagę na różne aspekty tekstu. W podsumowaniu wnioski wynikające z przyjęcia tych trzech perspektyw są przekładane na płaszczyznę ekumeniczną.