Acne inversa (hidradenitis suppurativa) is a potentially severe and chronic inflammatory disease with a significant negative influence on the quality of life. Usually, lesions are located in the areas of skin folds and it is characterized by the presence of painful nodules and fistulas with a tendency to tissue fibrosis. Currently, it is suggested that follicular occlusion by infundibular hyperkeratosis plays a crucial role in pathogenesis and an occupation of apocrine sweat glands is a secondary phenomenon. Most often, it refers to men after puberty. This article tries to present the latest theory concerning the etiology of inverted acne and methods of its treatment. It also describes the most common errors in diagnostic and therapeutic procedures, which are mainly connected with repeated and long antibiotic therapy and not radical surgical treatment.

No abstract

Introduction Pruritus ani is an unpleasant sensation that leads to scratching of the skin around the anus. It is a common symptom due to many systemic, dermatological, and proctological conditions. In the absence of evident organic origin of a disease, pruritus may be related to mental disorders as well as personality disorders. Aim To assess the influence of pruritus on anxiety and depression in these patients. Material and methods The study involved 60 patients complaining of persistent pruritus ani. The study included people in which pruritus for organic reasons was ruled out. Tests were carried out to assess the level of depression and anxiety disorders. In addition, patients were asked to fill in the Questionnaire for the Descriptive Assessment of Pruritus and the 4-Item Itch Questionnaire by prof. Jacek Szepietowski. Results The cause of pruritus ani in the study groups has been shown to have a significant influence on the level of depressive symptoms. There was no such relationship for anxiety disorders. In the study group, there was no correlation of depressive-anxiety symptoms with the level of pruritus intensity and the frequency of pruritus. Conclusions The presented data reveal the negative effect of pruritus ani on the psychological functioning of patients. Pruritus ani is characterized by moderate intensity of pruritus, but has a significant influence on the aggravation of depressive symptoms. It is important to look for the causes of this symptom, which can help to eliminate its intensity, improve the patients’ mood, and thus improve their quality of life.

Introduction. Perianal pruritus is probably the most common cutaneous disorder of the genitoanal area. Studies on the epidemiology of causative factors are rare. It occurs in about 1-5% of the population, four times more often in men than women, most usually between the ages of 40-70. Aim. Evaluation of potential etiologic factors in adult patients with persistent anal pruritus. Material and methods. Over a 4-year period we prospectively studied 55 patients with a presumptive diagnosis of anal pruritus. The diagnostic algorithm comprised medical history, inspection, microbiology, laboratory chemistry, patch tests, proctoscopy, and biopsy if appropriate. Results. Twenty six patients had contact eczema. Idiopathic anal pruritus affected 14 of our patients. Five subjects had perianal streptococcal dermatitis and also 5 patients had intertrigo caused by candida albicans. Other diagnosis included inverted psoriasis, condylomata acuminate, erythrasma, oxyuriasis and paraneoplastic pruritus. Conclusions. Our study showed that the vast majority of patients have the typical characteristics of eczema in the anogenital area. Epidermal testing is a very important component of the diagnostic process. These findings suggest that referral to a dermatologist who cooperate with proctologist is the best option for patients with persistent pruritus ani. S t r e s z c z e n i e Wstęp. Świąd odbytu to najczęstsza dolegliwość dermatologiczna okolicy anogenitalnej. Badania epidemiologiczne dotyczące czynników predysponujących dla tej dolegliwości są rzadkie. Występuje on u około 1-5% populacji, czterokrotnie częściej dotyczy mężczyzn niż kobiet, najczęściej w wieku 40-70 lat. Cel pracy. Ocena potencjalnych czynników etiologicznych u pacjentów z uporczywym świądem odbytu. Materiał i metody. W ciągu czterech lat zbadano 55 chorych z diagnozą uporczywego świądu odbytu. Algorytm diagnostyczny obejmował wywiad lekarski, badanie fizykalne, wymazy bakteriologiczne i mikologiczne, podstawowe badania laboratoryjne, testy naskórkowe, rektoskopię oraz w niektórych przypadkach wykonano biopsję skóry. Wyniki. U 26 pacjentów zdiagnozowano wyprysk kontaktowy. Idiopatyczny świąd odbytu dotyczył 14 naszych chorych. Pięć osób miało paciorkowcowe zapalenie skóry okolicy odbytu, również 5 pacjentów miało wyprzenia drożdzakowe. U pozostałych pacjentów wykryto łuszczycę odwróconą, kłykciny kończyste, łupież rumieniowy, owsicę oraz świąd paraneoplastyczny. Wnioski. Nasze badanie wykazało, iż znaczna większość pacjentów ma typowe cechy wyprysku okolicy anogenitalnej. Testy naskórkowe są bardzo ważną składową procesu diagnostycznego. Wyniki te sugerują, że najlepszą opcją terapeutyczno-diagnostyczną dla pacjentów ze świądem odbytu jest dermatolog współpracujący z proktologiem.

Autoimmune diseases most commonly affect women in their reproductive age. Many studies have attempted to link microchimeric fetal cells with the onset of autoimmune diseases after pregnancy. One of these diseases is localized scleroderma (morphea), which is a rare fibrosing disorder of the skin and underlying tissues. The etiology of morphea is unknown, but there are some predisposing factors that may induce morphea-like lesions. We present a rare case of a patient whose first cutaneous sclerotic lesions appeared in her 35 th week of pregnancy. To our knowledge, to date pregnancy has not been treated as a predisposing factor for that disease, although it may be a risk factor, considering the phenomenon of fetal-maternal microchimerism.streszczenie Choroby autoimmunologiczne najczęściej dotyczą kobiet w wieku rozrodczym. W licznych badaniach na przestrzeni wielu lat analizowano potencjalną zależność między mikrochimeryzmem płodowym i rozwojem chorób autoimmunologicznych po okresie ciąży. Jednym z takich schorzeń jest twardzina ograniczona (morphea) -rzadka choroba powodująca włóknienie skóry i tkanki podskórnej. Jej etiologia jest nieznana, jednak istnieją pewne czynniki predysponujące do powstawania zmian twardzinopodobnych. Przedstawiamy rzadki przypadek pacjentki, u której pierwsze zmiany w przebiegu twardziny ograniczonej pojawiły się w 35. tygodniu ciąży. Według naszej wiedzy ciąża nie była dotychczas traktowana jako czynnik predysponujący do rozwoju tego schorzenia, choć z uwagi na zjawisko mikrochimeryzmu płodowo-matczynego może być traktowana jako czynnik ryzyka.