Scrupulosity is a phenomenon of the intersection between religiosity and obsessive-compulsive disorder. It could be regarded as an interactive effect of religiosity, religious internal conflicts, cognitive distortions associated with thought processing and self-reference, and obsessiveness. The present study investigated scrupulosity in the network of religious/spiritual struggles, obsessive-compulsive disorder (OCD) symptoms, self-compassion, and religiosity in order to better describe a position of scrupulosity in the dimensions of mental health and illness. Two hundred and ninety-two religious individuals from Poland (two hundred and two women) between the ages of 18 and 83 (M = 39.3; SD = 13.7) participated in the study. We applied the Self-Compassion Scale, Religious and Spiritual Struggle Scale, Obsessive-Compulsive Inventory-Revised, Pennsylvania Inventory of Scrupulosity, and posed questions concerning identification with religious beliefs, the role of religion in one’s identity, and religious attendance. Using correlation analysis and a network analysis, we demonstrated that scrupulosity was positively correlated with religious/spiritual struggles (mostly with moral struggles and religious doubts) and with obsessing as an OCD symptom. The bridge strength analysis indicated that scrupulosity may be regarded as a bridge symptom between religious/spiritual struggles and OCD symptoms. Pastoral and psychological counselling could use these results in order to design efficient treatments for people suffering from religious scruples.

No abstract

INajpierw stygmat, później trauma, a wreszcie dzieło po części przynajmniej ekspiacyjne. -Urodzony 10 września 1897 w Billom (Owernia) jako syn syfilityka i ślepca, nękanego depresyjnymi epizodami wycia, Bataille staje się, w 1914, gorliwym katolikiem, zrywając z bezwyznaniowością lub indyferentyzmem rodziców. Do momentu definitywnego rozstania z wiarą (w 1922, kiedy teŜ odbywa pierwszą lekturę Nietzschego) pozostanie egzemplarycznym zelotą (rzadko zdarza mu się przynajmniej raz w tygodniu nie przystępować do spowiedzi). Konwersji na katolicyzm towarzyszy przeświadczenie, Ŝe jego misją jest pisanie, "w szczególności stworzenie paradoksalnej filozofii". Jako 17-latek, ulegając matce, opuszcza wraz z nią zagroŜone niemieckimi bombardowaniami Reims, zostawiając bezradnego ojca jedynie pod opieką słuŜącej. Zobaczy go dopiero podczas pogrzebu, w listopadzie 1915 ("Nikt na ziemi i w niebie nie interesował się trwogą mego konającego ojca"). Zamierza zostać księdzem lub wstąpić do zakonu. W seminarium Saint-Flour (Cantal) spędza zapewne rok szkolny 1917-1918. Z kolei zapisuje się do paryskiej École des Chartes. Dla wahającego się wciąŜ między wyborem Ŝycia laickiego i religijnego jedno jest pewne: chce podróŜować (zwłaszcza pociąga go Orient). W 1920, w Londynie, spotyka się z Henri Bergsonem. Przeczytany z tej okazji Śmiech rozczarowuje go (podobnie jak sam Bergson; por. w tej sprawie relację w Doświadczeniu wewnętrznym). Odkrywa jednak znaczenie śmiechu, który -jako jedyna stosowna odpowiedź na śmierćstanie się później fundamentalną kategorią jego quasi-systemu ("Myślę nawet, Ŝe śmiech (...) jest śmiechem ze śmierci"). Kilka dni spędzonych w Quarr Abbey, opactwie na wyspie Wight (relacja w Doświadczeniu wewnętrznym), wycisza w nim zakonne powołanie, nie usuwając wszakŜe wiary. W 1922 wyjeŜdŜa, ukończywszy ze znakomitą notą Szkołę Archiwalną (i uzyskawszy tytuł archiwisty-paleontologa), do Madrytu jako stypendysta Szkoły WyŜszych Studiów Hispanistycznych (późniejsza Casa Velasquez). Pozostaje pod silnym wraŜeniem dwu wydarzeń, których był świadkiem bądź uczestnikiem: śmierci na madryckiej arenie torreadora Manuela Granero (róg byka przebił oko młodzieńca i przedarł się w głąb czaszki) i frenetycznego koncertu Cante Jondo. W tym samym roku zaczyna pisać powieść "trochę w stylu Prousta" ("Nie wiem juŜ, jak moŜna by pisać inaczej"). Czyta Poza dobrem i złem. Widzi w Nietzschem tego, kto wytrącił mu pióro z ręki ("...po co rozwaŜać moŜliwość pisania, skoro moja myśl -cała moja myśl -wyraŜona juŜ została w sposób tak pełny i zachwycający?"). W 1923 odkrywa Freuda. Często odwiedza Szestowa. Pod jego auspicjami czyta Dostojewskiego, Pascala, Platona, Nietzschego. Michel Leiris wprowadza go w krąg surrealistów, do których Bataille odnosi się wszakŜe z rezerwą. Breton, nieprzychylny Bataille'owi (widzący w nim "nawiedzonego"), uczyni go we wrogich filipikach Drugiego Manifestu przywódcą surrealistycznych rozłamowców i odszczepieńców. Późniejsze krótkie pojednanie -w dobie Frontu Ludowego (1935)(1936) -nie usunie ideowych kontrow...

Pour autant que nous lisions Sade dans la perspective de la métaphysique platonicienne, il nous apparaít comme un scélérat psychopathe, dont l'oeuvre est digne de bûcher. Car si ses romans sont le reflet de la réalité, il n'у a pas de justification pour lui. Mais le monde sadique, prétend-il, en effet, à être une copie du monde réel, dont l'existence n'est encore que potentielle? Faut-il alors craindre Sade et le prendre pour un fou en le mettant sous le boisseau? L'analyse de la conscience sadique enlève des doutes et des hésitations qui naissent en nous. Sade n'est pas aliené dans le sens que nous voulions imputer. D'un coté la perversion, de l'autre coté l'experience à laquelle il soumet, sous la pression des forces obscures, sa propre conscience, excluent les raisons de nos accusations. L'oeuvre de Sade est, en vérité, une manifestation de ce que G. Deleuze a nommé "renversement du platonisme". En tant que telle elle se développe en dehors de la distinction platonicienne fondamentale: Originel - Copie, en devenant une évocation du troisiéme "élément platonicien" - "faux prétendant", soit du Simulacre. С'ést en "faux" ou "simulé" qu elle retrouve sa vérité. Ce contexte permet de traiter Sade comme un grand precurseur de Nietzsche et de voir en lui un penseur anticipant beaucoup de problibnes actuels de la philosophie contemporaine, comme par exemple le problème du nihilisme. Le systeme sadique c'ést une singuliére synthése qui se compose, en outre de "motifs nietzschéennes", d'un mécanisme du siécle des lumiéres et d'une philosophie kantienne de volonté, alors de deux conceptions antinomiques de la pensée du XVIIIе siécle. Done on ne peut pas exagérer en disant que Sade est un penseur traversant son époque et ouvrant des horisons nouveaux devant la "philosophie de l'homme". II est très significatif que le dévoilement de ces horizons n'est pas pour Sade un effort exclusivemant théorique, mais qu'il est une tentative d'une dimension pratique. Ses solutions philosophiques, Sade les paye de la géhenne de sa propre conscience, qui, tourmenté par la nécessité d'une négation, culmine en anéantir un proche ainsi que soi-méme.

BAROK W MISTYCE -HIPERTROFIA MYŚLI I EMOCJI? (1)"czy może być coś smutniejszego niż powracanie do siebie, jeżeli człowiek zdołał się od siebie oderwać?" Julien Green "esencja jest ofiarą" CioranNie ma mistyki bez porywu wynoszącego poza świat rzeczy poddany pragmatycznej manipulacji. Najczęściej przedmiot tego impetu, pozwalającego podmiotowi wznosić się ponad trywialność naturalnego istnienia ku doskonałości lub czystości, nazywany jest transcendencją, boskością czy Bogiem. Bez pewnego respektu dla sacrum jako inności wobec racjonalnej Evidenz trudno byłoby z wewnętrznym poczuciem sensu dywagować o mistyce. Nie jest może natomiast nie do przyjęcia wyjście w refleksji nad mistyką poza konfesyjnie i doktrynalnie rozumianą pobożność. W istocie nie ona jest dla mnie najważniejsza, chociaż poruszać mogą żarliwość i liryzm związanych z nią natchnień i inwokacji. W mistyce interesują mnie emanacje pewnego rozjątrzenia i pewnej intensywności, pewnego napięcia sytuującego na granicy, która bierze w nawias biologiczne trwanie, znosi wartość temporalnego istnienia. To "pójście aż do kresu", to zerwanie paktu z czasem opisuje intrygujące osobiste doświadczenie, którego perypetie traktować można jako egzystencjalną lekcję.