No abstract

W niniejszym artkule podjęto próbę odpowiedzi na pytanie, czy oceny ratingowe stanowią punkt odniesienia dla inwestorów dokonujących bezpośrednich inwestycji zagranicznych w sytuacji wystąpienia kryzysu finansowego. W badaniach odniesiono się do kryzysu azjatyckiego z końca XX w., weryfikując powiązanie oceny ratingowej z udziałem bezpośrednich inwestycji zagranicznych w PKB przed i po kryzysie. Artykuł składa się z wstępu, trzech części zasadniczych oraz zakończenia. We wstępie zaprezentowano cel główny niniejszego artkułu oraz główną hipotezę badawcza. W pierwszej z części zasadniczych dokonano przeglądu literatury poświęconej relacjom występującym pomiędzy bezpośrednimi inwestycjami zagranicznymi oraz ocenami ratingowymi. W drugiej części zasadniczej zaprezentowano podstawy metodologii nadawania ocen ratingowych trzech najważniejszych agencji ratingowych na Świecie – Moody’s, S&P oraz Fitch. Trzecia część zasadnicza zawiera wyniki badań nad weryfikacją związku pomiędzy oceną ratingową oraz bezpośrednimi inwestycjami zagranicznymi. W zakończeniu autorzy opracowania ustosunkowali się do głównego celu oraz hipotezy badawczej, a także wskazali asumpty do dalszych badań. Przeprowadzone badania, z wykorzystaniem jednoczynnikowej analizy ANOVA i komplementarnej dla niej metody Tukeya, pozwoliły na pełną realizację celu głównego niniejszego artykułu. Wyniki potwierdzają hipotezę główną, stanowiącą, że po kryzysie azjatyckim kraje o wysokiej ocenie ratingowej charakteryzowały się relatywnie większymi napływami bezpośrednich inwestycji zagranicznych.

No abstract

No abstract