No abstract

Cel/teza: Identyfikacja ram konceptualnych nauki i wiedzy naukowej w komunikowaniu organizacji i jednostek otwarcie walczących z oficjalną wersją wiedzy naukowej: przeciwników szczepień ochronnych, proponentów teorii płaskiej ziemi oraz zwolenników alternatywnej wersji historii Polski. Metody badawcze: Opierając się na wcześniejszej konceptualizacji, użyto analizy zawartości opartej na modelu dyskursywnym oraz narzędzi analizy ramowania. Wyniki i wnioski: Zlokalizowano w badanym materiale cztery główne ramy interpretacyjne oraz cztery modelowe stylistyki. Wnioski dotyczą względnie jednolitego ramowania zagadnienia wiedzy w komunikacji grup antynaukowych, niezależnie od ich głównego celu, a także wzajemnego przenikania się ich argumentacji. Dostrzeżono także fenomen irracjonalizmu banalnego – postaw antyracjonalnych i antynaukowych wyrażanych przez uczestników komunikacji medialnej bezwiednie, odruchowo, żartem lub przez nieuwagę. Wartość poznawcza: Wiąże się z diagnostycznym i prognostycznym wymiarem analizy. Swoiste instrumentalne ramowanie nauki i wiedzy to niezbędny element strategii komunikacyjnych zwolenników „wiedzy alternatywnej”, zatem jego analiza powinna pomóc w dalszych badaniach nad mechanizmami rozpowszechniania antyracjonalizmu i irracjonalizmu w mediach. To istotne, ponieważ walka z antyracjonalizmem w komunikowaniu jest dziś jednym z najważniejszych społecznych zadań medioznawcy.

Znaczna część doświadczeń komunikacyjnych współczesnych audytoriów polega na krótkotrwałej, silnej stymulacji emocjonalnej i zmysłowej, przy minimalnym udziale oddziaływania intelektualnego. Dominacja takich doświadczeń może prowadzić do zmian w społecznych procesach ustanawiania agendy oraz konstruowania i wymiany wiedzy. Esej poświęcony jest definicji i charakterystyce tego typu doświadczenia, jego związkom z mediami, technologiami komunikacyjnymi i kontekstem, jaki stanowi ponowoczesna kultura konsumpcyjna.

STRESZCZENIECel: Analiza perspektyw i koncepcji rozwoju polskiego medioznawstwa w zmieniających się warunkach organizacji życia naukowego w Polsce. Autorka porównuje wąską koncepcję medioznawstwa powiązanego z paradygmatem politologicznym oraz koncepcję luźnej federacji wielodyscyplinarnej. Rozważa negatywny wpływ na rozwój polskiego medioznawstwa mechanizmów dyscyplinujących, mających zwiększać performatywność i mierzalność wyników naukowców oraz wymuszających publikowanie w pismach zagranicznych po angielsku. Metody: Autorka dokonała przeglądu konceptualizacji dyscypliny od czasu powstania w Polsce nauki o mediach oraz proponowanych nowych rozwiązań systemowych. Główne wnioski to: (1) Konieczność celowych działań środowiska na rzecz wzmocnienia statusu medioznawstwa jako dyscypliny naukowej, a nie jedynie zbioru technik i pragmatyk; (2) Potrzeba świadomego przewartościowania kryteriów sukcesu i jakości naukowej we wspólnym polu. Wartość poznawcza artykułu: Wiąże się z jego charakterem polemicznym i programowym -dyskusja o statusie i przyszłości dyscypliny jest obecnie pilną potrzebą środowiska medioznawczego. Pismo medioznawcze jest natomiast odpowiednim kontekstem dla tego typu dyskusji. SŁOWAKLUCZOWE dyscyplina naukowa, język, kariera naukowa, performatywność, pole nauki Małgorzata Lisowska-Magdziarz • Media i komunikowanie społeczne: federacja, ale jaka?… Studia Medioznawcze 2019, tom 20, nr 2 (77), s. 118-129 https://studiamedioznawcze.eu W ażny artykuł profesorów Marka Jabłonowskiego i Tomasza Mielczarka (Jabłonowski & Mielczarek, 2018) na temat koncepcji i zakresu nauki o komunikacji społecznej i mediach w Polsce powinien być początkiem szerszej dyskusji na temat zakresu, wewnętrznej struktury, kierunków rozwojowych i statusu medioznawstwa. Dotyczy bowiem zagadnień ważnych dla całego środowiska. Propozycje Autorów prowokują do dyskusji, ale przede wszystkim -do zadawania dalszych pytań.Początek drogi czy tylko rozstaje?Dyskusja ta jest bardzo ważna właśnie teraz, z powodu zasadniczych strukturalnych zmian w organizacji polskiego życia naukowego. Należy się spodziewać, że zmienią one realia uprawiania nauki na polskich uniwersytetach, niezależnie od tego, jak daleko zostaną zaawansowane i na jakim etapie się zatrzymają. Dla medioznawców jest to ważne dlatego, że zmiany w organizacji uniwersytetów oraz w systemie ewaluacji badań i publikacji zbiegają się w okresem krystalizacji dyscypliny naukowej, jaką jest nauka o komunikacji społecznej i mediach. Jest więc istotne to, jak określimy i skonstruujemy status dyscypliny, nie tylko wyznaczając jej zakres, lecz także projektując programy edukacyjne, konstruując język oraz sytuując ją w obrębie systemu dyscyplinującego nakierowanego na performatywność (Lyotard, 1997) i mierzalność wyników. Na dodatek, zarówno zmiany organizacji życia naukowego, jak i krystalizowanie się dyscypliny przypadają na okres zmian konwergencyjnych w globalnych mediach, gdy w medioznawstwie trwa redefi niowanie tego, czym są media, jakie są ich możliwości i ograniczenia, na czym polegają...

Reprezentacje biedy i wykluczenia spo³ecznego w tabloidach i mediach g³ównego nurtu P omimo ¿e wspó³czesne kapitalistyczne spo³eczeñstwa konsumpcyjne upora³y siê w znacznej mierze z problemem skrajnej nêdzy, jednak bieda, ubóstwo, niedostatek, brak dostêpu do podstawowych oerodków materialnych lub do praktyk konsumpcyjnych dostarczaj¹cych presti¿u, zadowolenia czy poczucia samorealizacji wci¹¿ pozostaj¹ udzia³em czêoeci ich obywateli -i wci¹¿ stanowi¹ istotny temat refleksji spo³ecznej, programów politycznych i dyskursu medialnego. Media masowe mog³yby byae t¹ przestrzeni¹, w której ludzie zmarginalizowani z powodów ekonomicznych odnajduj¹ obraz w³asnego ¿ycia, reprezentacjê swoich interesów, rozwi¹zania w³asnych praktycznych i emocjonalnych problemów. Prasa, radio, telewizja g³ównego nurtu i nowe media interaktywne jednak interesuj¹ siê biednymi w niewielkim stopniu. Nie stanowi¹ oni bowiem wa¿nej grupy docelowej dla reklamy, nie zwiêkszaj¹ wydatnie wskaŸników czytelnictwa czy klikalnooeci, sami w sobie nie s¹ zbyt atrakcyjnym tematem dla poszukuj¹cego rozrywki odbiorcy. Biedni niemal nie maj¹ swoich mediów -chyba ¿e za takowe uznaae proste i prymitywne dzienniki tabloidowe i niektóre tabloidyzowane kana³y telewizyjne. Zajmuj¹ siê one interesami ludzi ubogich, kontrastami miêdzy bied¹ a bogactwem oraz przyczynami niedostatku na swój w³asny, charakterystyczny dla stylistyki tabloidowej sposób. Czy tabloidyzacjê problemu odnajdziemy tak¿e w mediach g³ównego nurtu? Gdzie, rozwa¿aj¹c problem tabloidowego ujêcia problemu biedy w mediach poszukiwaae jej reprezentacji i odzwierciedleñ?Przystêpuj¹c do analiz reprezentacji ubóstwa w mediach przyjêto, i¿ swoisty wzorzec tabloidowego ujêcia problemu biedy i wykluczenia w polskich warunkach odnajdziemy w dwóch najwiêkszych i najszerzej czytanych polskich dziennikach tabloidowych: "Fakcie" i "Super Expressie"1 .