Bogactwo form konstytucyjnych wypracowanych przez teoretyków i praktyków prawa konstytucyjnego urzeka swoją różnorodnością. Także ścieżki dochodzenia do takich a nie innych koncepcji potrafią wprawić w zdumienie nawet okrzepłych w poglądach konstytucjonalistów. Choć podstawowe zasady ustrojowe pozostają od lat niezmienne, to praktyka a także teoria wypełniają je nową treścią, która uzależniona jest od czynników długofalowych, jak też bieżących zagadnień politycznych. Wypracowane w ciągu ostatnich czterech stuleci, i wciąż mające zastosowanie w praktyce, cztery podstawowe modele ustrojowe posiadają immanentne cechy, na podstawie których można dokonać ich kwalifikacji. Pomimo tej różnorodności odnaleźć można elementy wspólne zarówno dla modelu parlamentarno-gabinetowego, prezydenckiego, jak też semiprezydenckiego i komitetowego 2. Wszystkie one wywodzą się od systemu parlamentarnego, którego podstawową zaletą jest elastyczność zastosowania idei podziału władz 3. Oczywiście najbardziej klarowne są cechy wspólne odnalezione na płaszczyźnie aksjologicznej. W sferze zasad głównym 1 Autor jest doktorantem na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. 2 W nauce funkcjonuje pogląd, iż ustrój Szwajcarii opiera się na zasadzie jednolitości władzy. Zaznaczyć jednak należy, że Konstytucja Szwajcarii statuuje ustrój w oparciu o zasadę podziału władz.