No abstract

Background The use of atropine during dobutamine stress echocardiography (DSE) is contraindicated in persons with narrow angle glaucoma though there is limited evidence that low doses of intravenous atropine do not cause pupillary dilation. Objective The aim of this study is to investigate whether atropine when administered in persons without glaucoma during dobutamine stress echocardiography causes pupillary dilation. Methods and Results Out of 144 patients without a history of glaucoma referred for DSE for clinical indications, 105 patients received intravenous atropine doses ranging from 0.1 mg to 1.25 mg (most patients received 0.25–0.75 mg). Pupil diameter of both eyes was measured under the same light conditions before and after the DSE using a CP-30 Optical Digital PD Ruler. For the total of 210 examined eyes pupil diameter remained unaltered after each DSE test (3.65 ± 0.799 mm before vs 3.63 ± 0.766 mm after, p = .737). Similarly, pupil diameter remained unchanged when left and right eyes were assessed separately (right eye: 3.770 ± 0.812 before vs 3.752 ± 0.745 mm after, p = .821 and left eye: 3.521 ± 0.770 before vs 3.499 ± 0.770 mm after, p = .806). Diameter of right and left pupil were also unaltered after grouping patients by sex and iris pigmentation. Age, weight, atropine dose and propranolol dose were not correlated with changes in pupil diameter. Conclusion Intravenous atropine in usual doses administered in DSE does not cause mydriasis in adults without glaucoma. Future studies need to confirm our findings and expand the investigation regarding safety of atropine use during DSE in patients with narrow angle glaucoma.

Purpose To report a case of a 46‐year‐old man with bilateral neuroretinitis due to tertiary syphilis. Methods The patient presented at the clinic with a history of blurred vision. He was agitated and was looking unwell. Snellen Visual acuity (VA) was 0.2 in the right eye and 0.1 in the left eye. Pupillary reflexes to light were sluggish but normally reactive to accommodation. Fundoscopy showed bilateral optic disc oedema and fluorescein angiography revealed active neuroretinitis. Visual fields (VF) were abnormal in both eyes. Laboratory blood tests, cardiological investigations and a brain MRI were performed. Mantoux test was negative and IV treatment with corticosteroids was initiated. Results Treatment with steroids was discontinued due to the appearance of a maculopapular rash on the head and neck. Laboratory results showed: RPR (Rapid Plasma Reagin)/FTA: positive, TPPA of serum and CSF (IgG, IgM): positive. Virological tests were negative. Based on these findings the diagnosis of neurosyphilis was made. Cardiological investigation was normal and brain MRI did not show any major abnormalities. Patient was started on IV crystalline penicillin, 3‐4 million units q 4h for two weeks. Three months after treatment VA was 0.6 in the right eye and 0.4 in the left. There was an improvement on the VF mainly in the right eye. Electro‐encephalogram showed no significant pathology. ISCEV standard full field and pattern electroretinography were affected bilaterally. Conclusion Bilateral neuroretinitis due to tertiary syphilis affects vision and complete visual recovery may not occur despite adequate treatment.

Η μελέτη της αντίληψης των εικόνων ξεκίνησε ως ένας φιλοσοφικός προβληματισμός, ο οποίος τελικά όταν η ιατρική στράφηκε από τη φιλοσοφία στην επιστήμη εστιάστηκε στην έρευνα της ανατομίας και της λειτουργίας του οφθαλμού, της κοιλότητας η οποία τον περιέχει και του νευρικού συστήματος το οποίο τον ελέγχει. Οι πρώτες καταγεγραμμένες πληροφορίες για την οφθαλμολογία προέρχονται από την περιοχή της Μεσοποταμίας κατά το 5000-4100 π.Χ., όπου και κατοικούσαν οι Σουμέριοι και οι Άκνιδες από τους οποίους προήλθε το Ασσυριοβαβυλωνιακό κράτος. Φαίνεται ότι την εποχή εκείνη η οφθαλμολογία αποκτά μία σημαντικότερη θέση ως εξειδίκευση στην ιατρική. Σημαντική αλλαγή στην ιατρική επέφερε ο Ιπποκράτης ο Κώος (450/460-376 π.Χ.), ο θεμελιωτής της σύγχρονης Ιατρικής, ο οποίος κατάφερε να απορρίψει το υπερφυσικό στοιχείο, τις θεότητες και τις δεισιδαιμονίες και να επιμείνει στη φυσική πορεία της νόσου και την μελέτη της. Όσον αφορά λοιπόν στην οφθαλμολογία, τα περισσότερα νοσήματα αναγράφονται στο βιβλίο Περί Όψιος, το οποίο ίσως να είναι η εισαγωγή στο βιβλίο του Περί παθών. Την Ιπποκράτη Σχολή διαδέχθηκε στην εξέλιξη της ιατρικής και συνεπώς και της οφθαλμολογίας η Αλεξανδρινή Σχολή. Ο Ερασίστρατος ο Κείος (303-249 π.Χ.), ο Χρύσιππος ο πρεσβύτερος, μαθητής του Ερασιστράτου, ο Πραξαγόρας ο Κώος (4ος αιώνας π.Χ.) και ο Ηρόφιλος ο Χαλκηδόνιος (4ος αιώνας π.Χ.) με τις εξαιρετικές ανατομικές γνώσεις που απέκτησαν πραγματοποιώντας μεγάλο αριθμό νεκροτομών περιέγραψαν τον οφθαλμό σύμφωνα με τη γνώση της εποχής. Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους η γνώση και θεραπεία των οφθαλμικών νόσων παρουσίασε κάποια έστω και μικρή πρόοδο. Το κύριο χαρακτηριστικό στην εξέλιξη της Βυζαντινής ιατρικής αποτέλεσε η θεμελίωση των νοσοκομείων, τα οποία αρχικά ονομάστηκαν Ξενώνες, μέσω των οποίων εκφράστηκε η κοινωνική πρόνοια της εποχής. Στους μεγαλύτερους ξενώνες, όπως του Παντοκράτορος στην Κωνσταντινούπολη, υπήρχε και τμήμα οφθαλμολογίας Η ιατρική κατά την Ισλαμική περίοδο, η οποία εκτείνεται από το 732-1096 μ.Χ., χαρακτηρίζεται από ένα μεταφραστικό οργασμό των έργων του Ιπποκράτη και του Γαληνού και γενικότερα των επιτευγμάτων της αρχαιοελληνικής ιατρικής. Η Οφθαλμολογία στα χρόνια του Ισλάμ ήταν ένας από τους κλάδους της Ιατρικής, ο οποίος παρουσίασε σημαντική άνθηση. Η περίοδος στη Δυτική Ευρώπη από τον 5ο μέχρι το 15ο αιώνα (476 μ.Χ.- 1453 μ.Χ.) ονομάστηκε χαρακτηριστικά ως Μεσαίωνας ή Σκοτεινοί χρόνοι. Εντούτοις, χαρακτηρίζεται από δύο σημαντικά γεγονότα τα οποία επηρέασαν την επιστήμη και συνεπώς και την οφθαλμολογία. Το πρώτο ήταν η ανακάλυψη των γυαλιών για τη διόρθωση των διαθλαστικών ανωμαλιών με την εξέλιξη της οπτικής και το δεύτερο η ίδρυση των πρώτων Ιατρικών Σχολών και εν συνεχεία Ευρωπαϊκών πανεπιστημίων. Παρά τα σπουδαία επιστημονικά επιτεύγματα της εποχής της Αναγέννησης, η οφθαλμολογία δε γνώρισε την αναμενόμενη άνθισή της. Με επίκεντρο την Ιταλική χερσόνησο η ιατρική γνώρισε μία πρωτοφανή εξέλιξη. Εντούτοις, η αναγέννηση της οφθαλμολογίας θα ξεκινήσει μερικούς αιώνες αργότερα, κατά τα πρώτα έτη του 18ου αιώνα. Τα συγγράμματα τα σχετικά με την οφθαλμολογία είναι λίγα, βασιζόμενα στις μέχρι τότε γνώσεις, ενώ καλλιτέχνες της εποχής ασχολήθηκαν κυρίως με την οπτική. Κατά τον Διαφωτισμό, μπορεί μεν η υπόληψη των ιατρών να είχε αυξηθεί, εντούτοις η άσκηση της ιατρικής βασίστηκε σε θεωρίες της εποχής, οι ιατροί ονομάζονταν "ιατροφιλόσοφοι", με μεγαλύτερο όνειρο τους να υπηρετήσουν στη αυλή ευγενών της εποχής. Ο 18ος αιώνας θα σηματοδοτήσει και τη γέννηση της οφθαλμολογίας ως μίας ξεχωριστής πλέον ιατρικής ειδικότητας. Η ευρεία χρήση του μικροσκοπίου, χάρη στις μελέτες του Ολλανδού επιχειρηματία και επιστήμονα Anton Philips van Leeuwenhoek (1632-1723) η οποία επέτρεψε την ενδελεχή επισκόπηση του οφθαλμού και η πληθώρα δημοσιεύσεων για τις οφθαλμολογικές παθήσεις και τη θεραπεία τους, σμίλευσαν το πεδίο της οφθαλμολογίας. Οι πρώτες καταγραφές χειρουργικής αντιμετώπισης του καταρράκτη εμφανίζονται πολύ πριν από το 18ο αιώνα. Ο Κέλσος (25 π.Χ.-50 μ.Χ.), εισήγαγε πρώτος μία λεπτή αιχμηρή βελόνη στον οφθαλμό με φορά προς τα κάτω για την αφαίρεση του φακού, σπάζοντας τον εάν χρειαζόταν, τεχνική γνωστή ως «couching», με συχνότερες παρενέργειες το γλαύκωμα, αλλά και τη μόλυνση. Ο Daviel, το 1753, θα περιγράψει τη δική του μέθοδο χειρουργικής αντιμετώπισης του καταρράκτη, μία μέθοδο η οποία του εξασφάλισε την αιωνιότητα στην ιστορία της οφθαλμολογίας. Στις αρχές του 19ου αιώνα, η οφθαλμολογία συνέχισε την αλματώδη εξέλιξή της με τη δημιουργία εξειδικευμένων νοσοκομείων. Έτσι, το Οφθαλμολογικό Νοσοκομείο Moorfields ιδρύθηκε το 1805 από τον Άγγλο χειρουργό και οφθαλμίατρο John Cunningham Saunders (1773-1810) για να αντιμετωπισθεί η επιδημία τραχώματος που βασάνιζε τους στρατιώτες μετά τους Ναπολεόντειους πολέμους στην Αίγυπτο. Το 1856, στην Ελλάδα, ιδρύεται στο Πανεπιστήμιο αυτοτελής Έδρα Οφθαλμολογίας. Τη θέση του καθηγητού Οφθαλμολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών θα καταλάβει ο Ανδρέας Αναγνωστάκης (1826-1897). Με σπουδές ιατρικής στην Αθήνα, τη Βιέννη, το Βερολίνο, και το Παρίσι εξειδικεύθηκε στην οφθαλμολογία στο Παρίσι και το Λονδίνο. Η εγχειρητική μέθοδος θεραπείας του εντροπίου είναι γνωστή ως «Εγχείρηση Αναγνωστάκη» Ο Γάλλος οφθαλμίατρος Henri Parinaud (1844-1905), με καταγωγή από τη Λιμόζ, έμελε να διαδραματίσει ένα σπουδαίο ρόλο στην εξέλιξη της οφθαλμολογίας, συνδυάζοντάς την με τη νευρολογία και ανοίγοντας νέους δρόμους στην περιγραφή των οφθαλμολογικών συνδρόμων.

No abstract