No abstract

Samotność często przedstawiona jest jako stan ducha lub stan społeczny. W takiej perspektywie samotność jest wyrazem lęku, oderwania od innych lub niezakorzenienia w świecie. Czy jednak na samotność można spojrzeć inaczej -jak na dar i konieczność, związaną z samodzielnie wybraną postawą wobec świata? W określonych sytuacjach, jak filozoficzna kontemplacja lub konieczność spojrzenia na rzeczywistość i siebie samego/samą z dystansu, nie można być wciąż z innymi. Samotność sprzyja bowiem refleksji, jak też mistycznemu zanurzeniu, dlatego przecież była jedną z praktyk duchowych uprawianych w wielu religiach. Taką też praktyką jest świadoma i autorefleksyjna fotografia. O tym, że nie da się fotografować z innymi, "w tłoku", wiedzą turyści "ścigający się" o najlepsze widoki lub fotoreporterzy. Bez oddalonej od natłoku zdarzeń samotności nie zaistniałyby praca dokumentalisty.Samotność spojrzenia sugeruje zastosowania w badaniach podejścia fenomenologicznego, próbującego dotrzeć do głębokiego sensu obrazu. Szczególnie fotografowanie przestrzeni i wybranych miejsc wymaga wyciszenia i refleksji. Jest ono praktyką duchową lub filozoficzną -jak nazywał "gest fotografa" Vilém Flusser. By fotografować bowiem, trzeba stać się okiem, poddać samego siebie fenomenologicznej redukcji, by móc przemienić własne patrzenie i świat w obraz. W niniejszym tekście chcę przyjrzeć się ________________

No abstract

No abstract

-