COVID-19 pandemisi tüm dünyada ülkelerin sağlık sistemleri ve politikalarını etkilemiş ve etkilemeye de devam etmektedir. Küresel bir salgın olarak COVID-19 hem sağlık politikalarının uygulanabilirliğini hem de sağlık hizmetlerini yeniden gözden geçirme ve yeni politikalara geçiş imkânı sunmaktadır. Bu çalışmada, Türkiye, Çin, ABD ve Fransa’nın sağlık sistemleri ve politikalarının COVID-19 bağlamında değerlendirilip geliştirilebilecek hususların belirlenmesi amaçlanmıştır ve her ülkenin sağlık sistemi ve politikaları ana hatları ile incelenmiş, sağlık sistemleri, bütün vatandaşlarının sağlık güvencesine sahip olmaları ve sağlık hizmetine ulaşabilmesi çerçevesinde analiz edilmiştir. Çin, Fransa ve Türkiye’deki kapsayıcı sağlık güvencesi COVID-19 pandemisi ile etkin mücadelede genel anlamda yeterli görülmüştür. ABD’de ise sağlık güvencesinden yoksun olan nüfusun çokluğu nedeniyle, kapsayıcılığın yeterli seviyede olmadığı vurgulanabilir. Bu küresel salgının, ülkelerin sadece sağlık sistemlerini etkilemediği, aynı zamanda toplumsal hayatı ve ekonomiyi de etkilediği göz önüne alındığında, ilgili ülkeler gerekli önlemleri alma yolunda çeşitli adımlar atmıştır. Sağlık sisteminin yeniden gözden geçirilmesine sebebiyet veren COVID-19 pandemisi devlet düzeyinde yönetişim ve liderlik yönüyle de ön plana çıkmıştır. Bu çerçevede merkezi yönetim ile yerel otoriteler birbiriyle uyumlu politika izledikleri sürece salgınla mücadelede başarılı olmuş, nitekim Fransa’da iki otorite arasındaki uyuşmazlıklar COVID-19 politikalarının yetersiz ve etkisiz kalmasına sebep olmuştur. COVID-19 pandemisi, sağlığın sadece sunulan hizmetlerin kapsayıcılığı ve hizmetlere ulaşım olarak değerlendirilemeyeceği, hem sosyo-ekonomik hem de birtakım toplumsal faktörler ile geliştirilmesi gerektiğini hatırlatmıştır.

This article examines two prominent ideologues, Ali Shariati of Iran and Maulana Maududi of Pakistan, in order to determine their influence on national politics in the second half of the 20th century. Were they only fundamental actors of political Islam in their societies, or did they also have a significant impact on the reformation of Iranian and Pakistani nationalism? If they did, who exactly were Shariati and Maududi, and what are their legacies? In order to answer these questions, this article focuses on the Iranian experience with nationalism before and after the Iranian Revolution (1979) and Pakistani nationalism embedded with Islamism from independence (1947) until the end of the 1980s. In light of Ranajit Guha's concept of hegemony, this article brings to the foreground the possibility of alternative ways of thinking and belonging.

Bu çalışma, modern çağdaki belki de en önemli devrimler olarak sayılabilecek Fransız ve Rus devrimleri özelinde alttan devrimlerin otoriter yönetimlere dönüşme nedenlerini konu edinmektedir. Çalışmanın amacı, söz edilen iki toplumsal devrimin ortadan kaldırmayı amaçladığı otoriter yönetimlerin devrimlerin ardından yeniden kurulmasının nedenlerini ortaya çıkarmaktır. Çalışmanın yöntemi, tarihsel karşılaştırmalı araştırmadır. Bu yöntem ile incelenen devrimlerin hem kendi içlerinde ideal bir yönetim olarak kurgulanan teorileri ile pratikteki sonuçları hem de ikisinin ortak ve farklı otoriterleşme sebepleri saptanıp karşılaştırılabilecektir. Çalışma, Fransız ve Rus devrimlerinin ortaya çıkış sebepleri, devrimlerin yaşandığı an ve bu devrimler sonucunda ortaya çıkan yönetim biçimleri hakkında literatüre dayalı bilgilerden oluşan bir bölüm; bu yönetimlerin neden otoriter olduğu üzerine ilk bölümün rehberliğinde saptamalarla iki devrimin benzerliklerinin ve farklılıklarının karşılaştırılmasını içeren bir başka bölümden oluşmaktadır. Sonuç bölümü ise çalışılabilecek bir konu olarak her alttan devrimin bir üstten devrim olup olmadığı şeklinde sunulan araştırma sorusu üzerinedir. Çalışma sonunda kurumsallaşma gereği, devrimin korunup savunulması, her şey alttan prensibi ve proletarya diktatörlüğü alttan devrimlerin otoriter yönetimlere dönüşme nedenleri olarak saptanmıştır.

No abstract

Özet: Türkiye'de üniversite-sanayi iş birliğinin istenilen düzeyde olmaması, uzun yıllardan beri çalışılan konuların başında gelmektedir. Yapılan çalışmaların çoğu üniversitelerin beklentilerini ve algılarını ele almış ancak sanayi kesiminin üniversite-sanayi iş birliğine yönelik algı ve beklentilerinin üzerinde yeterince durulmamıştır. Bu kapsamda araştırmanın amacı, Samsun'daki sanayi kesimi ile üniversite arasında karşılıklı ve etkin bir ilişki/etkileşim kurabilmesi ve üniversite-sanayi iş birliğinin daha da geliştirilebilmesi için sanayi kesiminin üniversite algısını belirlemek ve beklentileri hakkında çıkarımlar yapmaktır. Çalışmanın verileri, Samsun'un Tekkeköy ilçesinde faaliyette bulunan 243 sanayiciden toplanmış ve analiz edilmiştir. Elde edilen sonuçlara göre, sanayi kesiminin üniversiteyi görece olumlu niteliklere sahip olan, ama şehirden ve sanayi sektöründen kopuk bir kurum olarak algıladıkları söylenebilir. Yine katılımcılara göre üniversite ile sanayi sektörü arasındaki ilişkilerin geliştirilmeye muhtaç olduğu ve bu konudaki beklentilerinin ise üniversitenin aktif rol alması yönünde olduğu ifade edilebilir. Öte taraftan sanayi kesimi kendilerinin de üniversiteye yeterli destek sunmadıkları yönünde bir özeleştiri yaparken; üniversitenin kendilerine ne tür katkılar sunabileceği hususunda yeterli bilgiye sahip olmadıklarını da belirtmişlerdir.