No abstract

Verticillium wilt disease in cotton is a soil-borne disease that causes significant yield losses, and it is therefore important to identify disease-resistant genotypes. Current study was carried out in the experimental field of the Faculty of Agriculture, Dicle University (Diyarbakir) in the year 2020 to determine the tolerance levels of some cotton genotypes which contain different characteristics to wilt disease (Verticillium dahliae Kleb.). The experiment area has been naturally infected with Verticillium wilt pathogens. A total of 124 cotton genotypes, including four controls (DP-499, Edessa, ST-468, ES-1), were arranged in five blocks according to the Augmented Design. The indices of stem cross-section and the leaf-disease severity were found significant. The leaf-disease severity varied between 0.12-3.09 at 50-60 % at boll opening period, whilst stem cross-section values ranged between 0.36-2.30. Moreover, a positive correlation was found between the indices. In conclusion, G7, G12, G21, G22, G23, G41, G51, G55, and G101 were determined as tolerant genotypes to Verticillium wilt in terms of examining two parameters.

Bu çalışma, Batman Üniversitesi Batı Raman Kampüs alanında 2018 üretim mevsiminde farklı yerfıstığı çeşitlerinin verim ve verim parametrelerini tespit etmek amacıyla yürütülmüştür. Araştırmada, Arıoğlu 2003, Sultan, Halisbey, NC-7, Brantley, Wilson, Çom, NC-V 11, Osmaniye-2005 olmak üzere dokuz farklı yerfıstığı çeşidi materyal olarak kullanılmıştır. Deneme tesadüf blokları deneme desenine göre üç tekerrürlü olarak yürütülmüştür. Araştırmada kullanılan çeşitlere ait; bitki boyu, dal sayısı, meyve sayısı, meyve ağırlığı, 100 tohum ağırlığı, dekara meyve verimi, kabuk/iç oranı gibi önemli özellikler incelenmiştir. Çalışma sonuçlarına göre denemeye alınan yerfıstığı çeşitlerinin en fazla bitki boyu 39.8 cm ile Çom çeşidinden, en az ise 30.17 cm ile Osmaniye 2005 çeşidinden; bitkide dal sayısı en düşük 11.33 adet ile Osmaniye 2005 çeşidinden, en yüksek ise 14.97 adet ile Arıoğlu 2003 çeşidinden; bitki başına meyve sayısı en düşük 31.9 adet ile Çom çeşidinden, en yüksek ise 43.87 adet ile NC-7 çeşidinden; meyve ağırlığı en düşük 57.73 g ile Çom çeşidinden, en yüksek ise 94.2 g ile NC-7 çeşidinden, 100 meyve ağırlığı en düşük 181.83 g ile NC-V-11 çeşidinden, en yüksek ise 252.63 g ile Halisbey çeşidinden; 100 tohum ağırlığı en düşük 80.46 g ile Çom çeşidinden, en yüksek ise 109.09 g ile Osmaniye 2005 çeşidinden; dekara meyve verimi en düşük 418.98 kg/da ile Çom çeşidinden, en fazla ise 666.82 kg/da ile NC-7 çeşidinden; kabuk/iç oranı en düşük % 53.35 ile Sultan çeşidinden, en yüksek ise % 67.93 ile NC-7 çeşidinden elde edilmiştir. 9 farklı yerfıstığı çeşitlerinde dekara meyve verimi açısından NC-7 ve Halisbey çeşidi, iç oranında ise NC-7 ve Osmaniye-2005 çeşidi yöre koşulları için uygun olduğu görülmüştür.

Çalışma farklı azot ve fosfor seviyelerinin bazı aspir çeşitlerinde taç yaprak verimi ve bazı bitkisel parametreleri üzerine etkisinin belirlenmesi amacıyla 2019-2020 yetiştirme sezonunda Diyarbakır sulu koşullarda Dicle Üniversitesi Ziraat Fakültesi deneme sahasında kışlık olarak kurulmuştur. Deneme tesadüf bloklarında bölünen bölünmüş parseller deneme desenine göre 4 tekerrürlü olarak yürütülmüş olup araştırmada materyal olarak, 2 adet aspir çeşidi (Safir, Dinçer), üç fosfor dozu (0, 3, 6 kg P2O5/da) ve dört azot dozu (0, 5, 10, 15 kg N/da) uygulanmıştır. Bitki boyu, yan dal sayısı, tabla sayısı, tabla çapı, ana sap kalınlığı ve taç verimi incelenmiştir. Elde edilen bulgular sonucunda azotlu gübre dozlarının bitki boyu, yan dal sayısı, tabla sayısı, tabla çapı, ana sap kalınlığı ve taç yaprak verimini istatistiki olarak önemli derecede olumlu etkilediği belirlenmiştir. Bitki boyu 73.76-93.24 cm, yan dal sayısı 4.36-5.53 adet/bitki, tabla sayısı 10.18-16.82 adet/bitki, tabla çapı 24.38-26.43 mm, ana sap kalınlığı 5.82-6.88 mm arasında değiştiği tespit edilmiştir. Taç yaprak verimi en yüksek 15 kg N/da dozu uygulamasından 7.06 kg/da, en düşük ise 0 kg N/da dozu uygulamasından 4.88 kg/da olarak elde edilmiştir. Uygulanan dozların artışına paralel olarak verim öğelerini de pozitif yönde arttırdığı saptanmıştır.

Plant landraces are heterogeneous plant populations that have adapted to local environmental conditions and serve as a source of genetic variations that can be used for the breeding perspectives. Studies regarding genetic diversity assessment are very important as they provide an opportunity for the scientific community to investigate novel genetic variations for the genetic improvement of crops. Maize is one of the most important cereal crops and provides daily calories to millions of people all over the world. This study aimed to investigate the genetic diversity and population structure of 32 local maize genotypes collected from the Black Sea Region of Turkey using SSR markers. Molecular characterization was performed using the 14 most polymorphic primers that yielded a total of 42 bands. An average of 3 alleles per SSR primer was detected, and the number of alleles varied from 1 (phi022) to 6 (umc1571). The unweighted pair-group method with arithmetic means (UPGMA) clustering divided maize accessions into three main populations. According to Nei's genetic distances, DZ-M-145 (Corum) and DZ-M-20 (Trabzon) genotypes were the closest (0.03) genetically related populations, while DZ-M-68 (Artvin) and DZ-M-55 (Rize) were the most genetically distant (0.63) populations. The study identified molecular genetic diversity not mentioned for maize plants from the Black Sea. On this occasion, new opportunities have been created for hybrid maize products.