No abstract

Introduction and objectives. Deep brain stimulation  (DBS) is an invasive treatment method of certain neurologic and psychiatric disorders. It relies on sending external electrical stimulus to specific targets within the brain, causing change in their functioning. DBS is an approved management procedure, for instance in Parkinson’s Disease or Obsessive-compulsive disorder. Currently, studies are being conducted on the possible utilization of DBS in other disorders, especially exhibiting resistance for standard treatment. The objective of this study, is to present the state of knowledge concerning experimental usage of DBS in specific disorders. The following study is based on the review of scientific literature for the years 2000 – 2022. State of knowledge. Regarding experimental applications, DBS is being used among others in Tourette’s Syndrome, Huntington’s Disease, Depression and Alzheimer’s Disease. The review of the literature allows to gather data concerning initial patients selection, mechanism of action, potential benefits and thus far noted adverse effects. Evaluation of therapy efficacy is mostly limited, due to short observation periods and lack of unified patient qualification criteria for the operation.  Conclusion. Deep brain stimulation is a management method, in many cases acknowledged as safe and efficient. It is observed to have a beneficial impact on the disorders described in the following article. However, the approval of DBS as a conventional treatment requires improvement of many factors decisive of therapeutic success. Conduction of more randomised clinical trials in the future, may be helpful in achieving this objective.

Wstęp i cele. Zbieractwo patologiczne należy do kategorii zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych i pochodnych. Choroba charakteryzuje się trudnością w wyrzucaniu przedmiotów przez chorego oraz silnym stresem i lękiem w sytuacji ich utraty. Rozpowszechnienie zbieractwa patologicznego wśród społeczeństw Europy oraz Stanów Zjednoczonych Ameryki oceniane jest na 2-6%. Podstawą leczenia zbieractwa patologicznego jest psychoterapia, głównie w postaci terapii poznawczo-behawioralnej. Farmakoterapia ma natomiast dyskusyjną skuteczność. Celem pracy jest przedstawienie powiązań między wybranymi schorzenia psychicznymi oraz zbieractwem patologicznym, a także możliwości terapeutycznych w przypadku ich współistnienia. Niniejsza praca stanowi przegląd literatury z lat 2013-2021. Opis stanu wiedzy. Przegląd piśmiennictwa pozwala na zauważenie wielu powiązań psychopatologicznych pomiędzy wybranymi schorzeniami psychicznymi a zbieractwem patologicznym. Objawy zbieractwa czasami występują w towarzystwie takich zaburzeń psychicznych jak depresja, zaburzenia ze spektrum autyzmu, zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, zaburzenia psychotyczne oraz otępienia. Obecność objawów zbieractwa wpływa na przebieg tych schorzeń oraz ich leczenie. Podsumowanie. Zbieractwo patologiczne należy do jednostek rzadkich oraz opornych na leczenie, zwłaszcza jeżeli towarzyszy innym chorobom psychicznym. Pomimo istnienia pozytywnych doniesień w literaturze o sposobach leczenia w stanach ich współistnienia, wymagane są kolejne badania z większą ilością uczestników aby potwierdzić ich skuteczność.