Demokratija podrazumijeva vladavinu sa saglasnošću birača nad kojima se vlada odnosno vladavinu većine koja poštuje prava manjine. Ona je u osnovi participacija i konkurencija različitih subjekata pri izboru političkih predstavnika za obavljanje javnih funkcija ali i njihova odgovornost onima koji su ih izabrali. Podjela vlasti kod većinskog modela demokratije koncentrisana je u rukama parlamentarne većine a kod konsensualnog modela postoji dijeljenje vlasti. Proizlazi da je razlika u tome što se u konsensualnoj demokratiji vlast rasuta između političkih aktera koji djeluju zajedno u okviru istih političkih institucija. Konsensualna demokratija je dopuna pluralističkog modela karakterističnog za složena društva prema nacionalnom, regionalnom, religioznom i svakom drugom obilježju gdje postoji potreba za predstavljanjem različitih interesa. Bosna i Hercegovina je kao složena državna zajednica prikladna za razvijanje konsensualnog modela demokratije jer pruža zaštitu manjina, nacionalnih i drugih interesa i obezbjeđuje ravnomjernu podjelu vlasti na sve subjekte društva.

Apstrakt: Politika i mediji nikada neće imati odnos koji će jednako odgovarati jednima i drugima. Fenomeni negativne simbioze, kakvih je dosta u novije vreme

Apstrakt: Savremeni sekularizam predstavlja skup ideja i vrednosti razdvajanja političkog i religijskog autoriteta radi obezbeđenja uslova u kojima država ne bi bila uključena u promociju verskih ubeđenja i vrednosti, niti da svoju moć i institucije koristi za progon religije i vernika. U isto vreme sekularizmom se obezbeđuju vernicima i verskim zajednicama puna prava i slobode.Nakon uspostave političkog pluralizma i tranzicije Bosne i Hercegovine u skladu sa savremenim demokratskim liberalnim sistemima, odnosi između političkog i verskog autoriteta regulisani su na principima sekularnih država Evrope, a u skladu sa Evropskom konvencijom za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda i protokolima, Ustavom BiH, odnosno Aneksom IV Dejtonskog mirovnog sporazuma i Zakonom o slobodi vere i pravnom položaju crkava i verskih zajednica. Ovaj tekst ima za cilj da ukaže na sekularni model uređenja odnosa religijskog i političkog autoriteta Bosne i Hercegovine. Crkve i verske zajedice danas su veoma prisutne u javnom životu i neke od njih ispoljavaju tendencije uspostave teokratije, što je posledica proteklih ratnih događaja i neadekvatnog procesa demokratizacije bosansko-hercegovačkog društva. Ključne reči: sekularizam, teokratija, država, religija, verske zajednice. UVODVeć gotovo dva veka sekularizam izaziva pažnju i interes, kako naučnih i stručnih krugova, tako administracija država, političkih subjekata i religija širom sveta. Savremena država štiti individualne slobode i ljudska prava od svih ugrožavanja obezbeđujući članovima političkog društva punu kontrolu nad javnim institucijama. To znači potpuno oslobađanje javnih institucija od kontrole raznih društvenih grupa uključujući i religije, odnosno različitih verskih zajednica. Uprkos iskrenih želja prvih zagovornika sekularne države da verski moral zamene civilnom vrlinom, kao moralnom osnovom, sekularizam je vremenom razvio antireligijske tendencije koje su proizvele eroziju morala društva uzrokujući snažan povratak religije i ulazak religijskih grupa u političku arenu. Proizlazi da sekularizam sam po sebi predstavlja oblik političkog određenja jedne države i 1 Doktor političkih nauka,

Ova zanimljiva dvodijelna knjiga, dva već renomirana аutora, napisana na 159 strana, u 15 poglavlja i više od šezdeset knjižnih bibliografskih jedinica, već na samom početku ističe značaj „individualnog komunikativnog suvereniteta“ i objašnjava sasvim novu komunikacijsku paradigmu kroz „pravo na komuniciranje i slobodan protok informacija“, što je u tranzicijskim zemljama, kao što je i BiH retroaktivno operacionalizirano kroz Zakon o slobodi pristupa informacijama u javnim institucijama (ZOSPI) na internom, te kroz utvrđivanje međunarodnog komunikacijskog subjektiviteta novonastalih država, ne eksternom međunarodnom planu (Stanje u međunarodnom komuniciranju; Zahtevi za ravnopravno međunarodno komuniciranje; Razvoj prava na komuniciranje i slobodan protok informacija).

Sažetak: U mnogim krugovima vršenje uticaja lobiranjem smatra se netransparentnim političkim procesom i sumnjivim poslom, koji graniči sa korupcijom. Neki veruju da se iza političkog konsaltinga i lobiranja krije nelojalna konkurencija, kriminal ili podmićivanje. Zastupanje interesa na nacionalnom i na evropskom nivou sastavni је deo političkog konsaltinga. U radu će biti predstavljeni akteri, institucije i oblici lobiranja na nacionalnom i evropskom nivou i uticaj na donošenje prihvatljivih odluka. Težište je usmereno ka radu lobista, čija aktivnost teži transparentnosti i visokoj profesionalnosti. Tu je lobiranje legitiman vid zastupanja interesa klijenata, koje doprinosi interesima klijenata kao i opštem dobru, zbog čega se na određen način može govoriti o pluralizmu interesa modernih demokratija savremenog sveta, kako na unutrašnjem, tako i na međunarodnom planu.Ključne reči: politički konsalting, komuniciranje, interesne grupe, lobiranje, odnosi s javnošću.