2019-2021 döneminde TÜBİTAK tarafından desteklenen 19K568 numaralı proje ile bu makalenin yazarları tarafından yeni bir öğrenci yoksulluğu tespit ölçeği geliştirilmişti. Yaklaşık iki yıl süren proje ardından ölçeğin yeterli bir düzeye ulaştığına karar verilmesi ile çalışma tamamlanmış ve 4 Aralık 2021’de Yönetim ve Ekonomi Araştırmaları Dergisinde yayınlanıp okuyucularla paylaşılmıştı. Makalenin yayınlanması ardından birçok akademisyen telefon veya email yoluyla bizimle iletişime geçip ölçeği kullanma izni talep etmiştir. Biz memnuniyetle taleplerini kabul ederken ekip olarak ölçeğin ölçüm gücünü gösteren ikinci bir makale ile bu alanda çalışma yapanlara ölçeğimizi daha iyi tanıtabilmek için yeni bir çaba içine girdik. Daha önce yayınladığımız ilk makalede sayfa sayısı sınırlığı nedeniyle ayrıntılarını sunamadığımız araştırma sonuçlarını yeniden derleyip ilgililerin yapacağı çalışmalara yardımcı olabilecek bilgi ve yorumlar sunmayı amaçladık. Elinizdeki makale, daha önce geliştirdiğimiz ve tanıtımını farklı bir makale ile yaptığımız ölçek ile toplanan verilerin nasıl yorumlanacağına ilişkin bakış açımızı sunmaktadır. 9 boyut ve 51 sorudan oluşan ölçeğimiz, son aşamada 781 öğrenciye çevrim içi uygulanmıştı. SPSS V.24 programı ile analiz edilen ham veriler sonucunda ölçekte yer alan her bir bağımlı değişken çerçevesinde farklı boyut sıralaması olmakla birlikte, çalışmanın yapıldığı örnek üniversite öğrencileri arasında en yoğun yoksunluk boyutlarının sırasıyla; sosyo-kültürel, eğitim, sağlık, iletişim, fiziki imkânlar, güvenlik, maddi imkânlar, kendini ifade etme ve uluslararası imkânlar olarak sıralandığı görülmüştür. Sonuçlardan anlaşıldığı üzere olağan beklentinin aksine, örnek üniversitede, öğrencileri arasındaki en yoğun yoksunluğun “maddi imkân” eksikliği olmadığı tespit edilmiştir. Elbette yoksunluklar, ölçeğin uygulandığı farklı üniversitelerde değişecektir. Geliştirdiğimiz ölçeğin öğrenci yoksulluğu ile mücadelede etkili bir politika belirleme aracı olmasını umarız

Legatum Refah Endeksi, 167 ülkenin 2007’den beri istikrarlı verisini tutmaktadır. Endeks 3 tematik alan altında sınıflandırılmış 12 refah bileşeni ve 67 uygulanabilir politika alanı (öğe) altında 300 gösterge ile desteklenmektedir. 8 bölgede küresel nüfusun %99,4’ünü kapsayan örneklem oranı ile çalışmaktadır. Bu çalışma, Türkiye’nin 2007-2022 dönemi refah durumunu, Legatum Endeksi çerçevesinde ayrıntılı olarak analiz etmeyi amaçlamaktadır. Son rapor dahil yayınlanan tüm raporlar incelenmiş, ilgili excel tabloları, çalışmanın yapısına göre düzenlenerek analize ilişkin alt yapı oluşturulmuştur. Zaman serileri revizyonları yapılarak grafikler üretilmiş ve okuyucuya detaylı bir analiz sunulmuştur. Çalışmada, Legatum refah endeksi bileşenlerine ilişkin olabildiğince sade ve kapsamlı açıklamalara yer verilmiştir. Türkiye’nin hangi bileşenlerde iyiye gittiği, hangilerinde kötüleştiği veya değişim olmadığına ilişkin çıkarımlar oluşturulmuştur. Sonuçta Legatum Endeksindeki 300 (Türkiye için 299 göstergenin) 174’ünde gerileme, 95’inde artış olduğu, 30’unda değişiklik olmadığı tespit edilmiştir. “Yönetişim” refah bileşeni en çok gerileme yaşanan alt göstergelere sahipken, “sağlık” refah bileşeni en fazla iyileşme kaydedilen göstergelere sahiptir.

Bu çalışma, genç işsizliği ile mücadelede son dönemde literatürde sıklıkla vurgulanan geleceğin işlerine yatırım yapmanın ve gençlere yeni nesil beceriler kazandırmanın önündeki engelleri, sosyo-ekonomik gelişmişlik düzeyi bakımından en düşük gelişmişlik düzeyinde yer alan bir bölgede analiz etmektedir. Araştırma alanını Türkiye İstatistiki Bölge Birimleri Sınıflandırması Düzey-2 TRB2 bölge illeri (Bitlis, Hakkâri, Muş ve Van) oluşturmaktadır. Çalışma, Doğu Anadolu Kalkınma Ajansının (DAKA) organize ettiği Yazılım ve Geleceğin Meslekleri çalıştayı kapsamında bölgedeki gençlerin beklenti, sorun ve çözüm önerilerinin tespitine yönelik bir odak grup çalışması sonuçlarından elde edilen nitel verilere dayanmaktadır.Elde edilen sonuçlara göre; sosyo ekonomik gelişmişlik düzeyinin düşüklüğü nedeniyle bölgede; yaratıcı endüstriler, yazılım, yeni nesil girişimcilik ve genel olarak geleceğin mesleklerinin genç işsizliği ile mücadele etkinliği; eğitim ve beşeri sermayedeki yetersizlikler, fiziki imkanların yetersizliği ve iş fikri geliştirme konusunda destek eksikliği nedeniyle etkin kullanılamamaktadır. Bölgenin rekabet üstünlüğünü sağlamak üzere ilgili alanlarda yenilikçi teşvik programlarına ihtiyaç olduğu sonucuna ulaşılmıştır.

Currently, the pace of development of the oil industry requires a high return from the personnel service in the development of personnel at the enterprise. To work effectively and maintain high positions in the oil production market, oil companies need real professionals. For the successful development of enterprises, it is important to conduct an effective personnel policy. The content of the personnel policy is related to providing the enterprise with highly qualified personnel, personnel development, organization improvement and labor stimulation [1]. The problems of personnel policy and stimulation of labor productivity, assessment of human potential and other issues related to well-being and motivation for labor relations have been considered by many authors, and they are largely theoretical in nature and reflect various research paradigms of the development of the world economy.In particular, E.B. Isakulov, S.M. Kopkin, V.P. Gorshenin, A.G. Gribov, Z.D. Lobachev, L.I. Lukicheva and others, consider the personnel potential of an enterprise from the perspective of certain components, in which they address the issues of the role and place of a person in modern society, socio-psychological diagnostics and personnel certification in improving personnel policy, the effectiveness of their use and personnel management.