In this paper, we draw on the growing Euro-American literature on cultural recognition, legitimacy, and film criticism and focus on the classificatory struggles taking place in the Turkish film field. We content-analyze the criteria that critics deploy as they review films as recognized by different institutions and actors. Multiple correspondence analysis (MCA) demonstrates that the distinction between artistic and commercial films is still very prominent. Moreover, the existence of political content in a film elevates its symbolic status, regardless of its production mode. To account for this peculiar finding, we explore a fraction of the reviews qualitatively. Our research contributes to the cultural legitimacy literature by crosschecking the effectiveness of recently posited trends and questioning the role of politics in the process of critical recognition in a specific national context located on the margins of Europe.

ÖzetYaklaşık yirmi yıl önce, göçmen filmlerinin sıklığının artmaya başlamasıyla birlikte "göçmen sineması" belli bir grup filmi tanımlayan jenerik bir kavram olarak tartışmalara girdi. Avrupa'nın genişleyen ve derinleşen birliğinin getirdiği iyimser hava, çok kültürlülüğün bir değer olarak kabul görmesi ve ulus devlet fikrinin sorgulanması bu kategorinin tanınmasında yardımcı oldu. Ulusal sinemaların katı gölgesi ortadan kalktığında, ulus-aşırı, göçmen, diasporaya ilişkin filmler ve çoğulcu kimlik pratikleri görünür hale geldi. Bugün Avrupa kimliği, yükselen aşırı sağ, Avrupa şüpheciliği, Yunanistan'da başlayıp başka ülkelere yayılma işaretleri veren ekonomik çöküntü, istikrarsızlaşan çevre coğrafyalar ve sığınmacı akını karşısında darbe yerken birleşik Avrupa fikrinin gerisindeki iyimser kozmopolitan zemin güç kaybediyor. 1990'ların refah Avrupası ve güçlü Avrupalı kimliği döneminin öncelikleri değişirken göçmen filmleri de dönüşüyor. Filmlerin odağı göçmen topluluklardan sığınmacılara kayarken bu çalışma 'göçmen sineması' kavramının geçerliliğini sorgulamayı amaçlıyor.

This paper aims to illustrate the transformation of point of view in apocalyptic/dystopian genre films, abandoning the lamenting tone in favor of other species. It also intends to exhibit the aesthetic strategies conforming to the shifting tone of these genre films towards a post-human stance. It can be argued that the conjuncture which is shaped by several coinciding narratives of crisis from the Anthropocene to the more recent political crisis of rising Populism led Posthumanist discourse gain prevalence. The paper will try to link the shifting tone of genre films with the lineages of Posthumanist discourse and contemporary collective anxieties. Through analyzing the voice of narrative and its visual language, this paper will attempt to layout significant characteristics of post-human aesthetics in apocalyptic/dystopian genre films. Article received: April 23, 2019; Article accepted: June 15, 2019; Published online: September 15, 2019; Review articleHow to cite this article: Özgür, Yaren. "Post-Human Aesthetics of Apocalypse." AM Journal of Art and Media Studies 19 (2019): 77-83. doi: 10.25038/am.v0i19.309

No abstract

No abstract