Bu araştırma, din öğretiminde, şükür kavramı örnekliğinde, herhangi bir kavramın, değerin, duygunun, tutumun, halin, bir varoluş durumunun öğretilmesine yönelik öğreticiye rehberlik edebilecek bir bakış açısına dikkat çekme çabasındadır. Bu bakış açısının temelinde, dini metinlerdeki bilginin, öğrenenin yaşantısı ile buluşması yer almaktadır. Öğrenenin kendini bu buluşmalar yoluyla keşfetmeye devam etmesi ve yeni öğrenmeler yoluyla dönüşmesi süreçlerinin, öğreticinin dini bilgiyle oluşturacağı içeriğe dair bakış açısıyla doğrudan ilgili olduğu düşünülmektedir. Bu makalede şükür kavramı hakkında Tefsir ve Hadis alanlarının kendi yöntem ve kaynakları kullanılarak bir içerik sunulmaktadır. Öğreticinin içeriği oluşturmada bu bakış açısına ulaşmasının, öğrencinin bağlamsal düşünme becerisi kazanarak, din bilgisi ve hayat bilgisini buluşturabilmesine katkı sağlayacağı düşünülmektedir. Makalede, dinden öğrenme modeli benimsenmiş ve yorumlayıcı yaklaşımla çalışılmıştır. Sonuç olarak bilginin hayatla buluşması yönünde emeği geçen öğreticileri, bilgiyi kendi yöntemsel çerçevesinde anlamaya ve insan varlığını ilgilendiren konuları öğretime müsait hale getirmenin çok yönlü ve bütüncül bir bakış açısıyla mümkün olabileceğini kavramaya ulaştıran nitelikli çalışmalara ihtiyaç olduğu söylenebilir.

Dinî danışmanlık, Batı/Hıristiyan dünyasında uygulama alanı üzerinden ortaya çıkmıştır. Sınırları belirlenmiş bir kavramsallaştırmanın ürünü olan bu isim, bir meslek alanı olarak tanımlandığı süreçte isimlendirme problemiyle yüzleşmiştir. Batı/Hıristiyan toplumunun teorik ve pratik açıdan uzun yıllar süren tecrübesi, profesyonelleşmeyi beraberinde getirmiş, süreçte farklı isimlendirmeler kullanılsa da, profesyonel boyutlar söz konusu olduğunda hizmetin dinî danışmanlık olarak isimlendirilmesi bu uzun sürecin nihai noktası olmuştur. Bu makalede, ilk olarak Batı/Hıristiyan toplumda ortaya çıkan dinî danışmanlığın, nasıl bir içerikle tanımlandığı ve bir meslek olarak ne ifade ettiği kavram analizi yoluyla ortaya konulmuştur. Daha sonra, Türkiye'de henüz meslekî bir tanımlama olarak karşılığı olmamakla birlikte, din eğitimi alanında bu başlıkla üretilen bazı bilimsel çalışmalardan hareketle kavramsal boyut ortaya konularak isimlendirme problemi gündeme getirilmiştir.