Incontinence-associated dermatitis is common among wearers of absorbent incontinence products and friction between product materials and skin is thought to be a contributing factor, but the details of its role are unclear. In this study, friction was measured between the dry volar forearm of 19 women (20–95 years) and five nonwovens typical of those in commercial disposable products. Euler’s model/Amontons’ law held to high precision for all person–fabric pairs for both static and dynamic friction, despite substantial variations in forearm size, soft tissue compliance and skin smoothness between subjects, sometimes substantial lateral contraction in fabric strips, and skin rucking beneath them. For a given subject, the highest coefficients of friction among the fabrics exceeded the lowest by ∼30% to 75%, while – for a given fabric – the highest coefficients of friction among the subjects exceeded the lowest by ∼55% to 85%. The order of coefficient of friction values across fabrics was similar for each subject, and across subjects for each fabric. There was no systematic variation with subject age. The data were well modelled by estimating the coefficients of friction for a given person–fabric combination as the product of the mean coefficient of friction across all fabrics for that person, and the mean coefficient of friction across all persons for that fabric, normalised to the mean coefficient of friction across all person–fabric combinations. Predicted values were within 10% of measured figures for ∼97% of person–fabric combinations. Stick-and-slip behaviour was observed with seven person–fabric combinations, but especially strongly for two subjects with each of two fabrics. It is not clear why and further investigation is merited. Comparison of the data with results from earlier work with the same fabrics and a skin surrogate (Lorica Soft) suggests that measurements with Lorica Soft may be helpful to screen, evaluate and compare candidate materials preparatory to human studies.

No abstract

ΠΕΡΙΛΗΨΗ Η παρούσα διατριβή αποτελεί μια απόπειρα ερμηνείας της κίνησης του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού την περίοδο 1974-1990, μέσα από την εξέλιξη του ηγεμονικού πολιτικού κόμματος εκείνης της περιόδου, του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Για την διατριβή ο κομματικός σχηματισμός, είναι μια δυναμική σχέση, η οποία διαμεσολαβεί πολιτικά την πάλη των τάξεων, όπως συγκεκριμένα εξελίσσεται σε τόπο και χρόνο. Ειδικότερα υιοθετούμε το αναλυτικό σχήμα του κόμματος ως διπλής συνάρθρωσης μεταξύ των σχέσεων εκπροσώπησης των κοινωνικών τάξεων και των σχέσεων νομιμοποίησης του καπιταλιστικού κράτους. Αρχικά παρουσιάζουμε ορισμένα βασικά σημεία της μαρξιστικής θεωρίας για το ζήτημα των κοινωνικών τάξεων, της κίνησης των εθνικών κοινωνικών σχηματισμών, των συγκεκριμένων χαρακτηριστικών της κίνησης των τάξεων εντός του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, βασικά συμπερασμάτα της μαρξιστικής θεωρίας για το κράτος, αναλύσεις του κομματικού φαινομένου και βασικά χαρακτηριστικά της εξέλιξης των ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, θεωρώντας ότι το ΠΑΣΟΚ, αντανακλώντας συγκεκριμένες εθνικές ιδιομορφίες, εντάσσεται σ’ αυτή την πολιτική οικογένεια. Αφού ολοκληρώσουμε το εισαγωγικό μέρος καταλήγουμε στα ακόλουθα συμπεράσματα. Κατά την υπό εξέταση περίοδο στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό κυριαρχεί ο μονοπωλιακός καπιταλισμός με την ιδιαιτερότητα της διευρυμένης αναπαραγωγής της απλής εμπορευματικής παραγωγής, όπως μορφοποιείται στο εκτεταμένο καθεστώς της μικροϊδιοκτησίας και της μικροπαραγωγής. Η μισθωτή εργασία είναι κυρίαρχη μορφή απασχόλησης, που όμως δεν υπερβαίνει το 50% του ΟΕΠ σε αντίθεση με τα συμβαίνοντα στους κοινωνικούς σχηματισμούς της Δυτ. Ευρώπης. Παράλληλα διαπιστώνουμε ότι στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, ιδιαίτερα κατά την υπό εξέταση περίοδο, κυρίαρχη είναι η δυναμική της συσσώρευσης κεφαλαίου σε παγκόσμια κλίμακα που διαμορφώνει ουσιαστικά τους όρους διεθνούς ενσωμάτωσης των εθνικών κοινωνικών σχηματισμών. Η διαδικασία εσωτερίκευσης της διεθνούς ενσωμάτωσης - στην οποία η παρούσα εργασία δίνει ιδιαίτερη έμφαση αναφορικά με τους όρους εξέλιξης του ΠΑΣΟΚ - συγκροτεί την υλικότητα του κράτους στη συνάρθρωσή της με την εγχώρια αστική τάξη. Ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός ενσωματώνεται στο διεθνές πλαίσιο ως κυρίαρχος-κυριαρχούμενος παράγοντας μια ειδική μορφή καπιταλιστικού κράτους, το εξαρτημένο καπιταλιστικό κράτος, που με τη σειρά του υλοποιεί τις ηγεμονικές αστικές στρατηγικές ανάλογα με τη συγκυρία της πάλης των τάξεων. Αναλύουμε τη συγκεκριμένη ιδεολογικοπολιτική οριοθέτηση του ΠΑΣΟΚ, ως μάχιμου ρεύματος της σοσιαλιστικής αριστεράς, με τα ειδικότερα χαρακτηριστικά της ενότητας του εθνικού με τον κοινωνικό αγώνα σε μια αντιιμπεριαλιστική-αυτοδιαχειριστική προοπτική. Πρόκειται για τη στρατηγική του εθνικού και δημοκρατικού δρόμου για το σοσιαλισμό, που θα κωδικοποιηθεί ως στρατηγική του Τρίτου Δρόμου. Έχοντας προβεί σε μια σύντομη παρουσίαση βασικών εκδηλώσεων του γραφειοκρατικού φαινομένου, αναδεικνύουμε τη μορφοποίηση της κομματικής γραφειοκρατίας, με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά δημοκρατικού συγκεντρωτισμού που διαμόρφωσε ως αποτέλεσμα της έντονης διετούς εσωκομματικής πάλης των ετών 1975 και 1976. Η σταθεροποίηση και εδραίωση της κομματικής γραφειοκρατίας καταδεικνύεται από τις εκκαθαρίσεις ή την καταστολή, καθ’ όλη την περίοδο 1977-1990, βασικών μορφοποιήσεων της αριστερής εσωκομματικής αντιπολίτευσης, οι οποίες αναλύονται ως επιμέρους εκφράσεις της πάλης τμημάτων του οργανωμένου και διάχυτου ΠΑΣΟΚ απέναντι στη διαδικασία κρατικοποίησης-αστικοποίησης του κόμματος. Διαπιστώσαμε ότι κυρίαρχη έκφραση της ταξικής πάλης αποτέλεσε ο αγώνας για άνοδο του βιωτικού επιπέδου του χώρου της μισθωτής εργασίας και όχι για ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Μια γραμμή μαχητικού ρεφορμισμού με υλικές και θεσμικές κατακτήσεις και όχι κατ’ ανάγκην μια γραμμή αντιιμπεριαλιστικής ρήξης, ως προϋπόθεσης για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Με όρους ιστορικής εξέλιξης του ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού/σοσιαλδημοκρατικού ρεύματος, στο ΠΑΣΟΚ εκδηλώνεται με τη μορφή της εσωτερικής σχηματοποίησης η πάλη μεταξύ της γραμμής της μεταπολεμικής παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας απέναντι στη γραμμή της μεσοπολεμικής εξελικτικής σοσιαλδημοκρατίας, προσαρμοσμένη στον ελληνικό χωροχρόνο. Η αντίφαση αυτή μεταξύ σοσιαλιστικής επαγγελίας και καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού της περιόδου 1981-1985, που αποτέλεσε και βασικό πλαίσιο της προσυνεδριακής εσωκομματικής διαπάλης το 1984, επιλύεται το 1985 με την «στροφή» της οικονομικής πολιτικής. Η παραμονή στην ΕΟΚ και η εσωτερίκευση της διαδικασίας εξευρωπαϊσμού σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση μετά την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη, σε συνδυασμό με την κρατικοποίηση του κόμματος διαμόρφωσαν τους υλικούς όρους αστικοποίησης του ΠΑΣΟΚ. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 το ΠΑΣΟΚ είναι ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα παραδοσιακού τύπου, με ηγετικά τμήματά του να διαμορφώνουν σχέσεις με την αστική τάξη, εντασσόμενο στη Σοσιαλιστική Διεθνή και έτοιμο να μετεξελιχθεί σε σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα, όπως και τελικά συνέβη τη δεκαετία του ’90, συγχρονιζόμενο με τη γραμμή του νέου αναθεωρητισμού της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Τέλος η παρούσα εργασία διαφοροποιείται από τις αναλύσεις του ΠΑΣΟΚ μέσα από τα σχήματα του λαϊκισμού, των πελατειακών σχέσεων, του διπόλου αρχηγισμός-αδύναμη κομματική οργάνωση, του εθνικισμού. Κυρίως γιατί τα σχήματα αυτά δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα του ΠΑΣΟΚ ή δεν αποτέλεσαν κατά τη γνώμη μας τα καθοριστικά στοιχεία της εξέλιξης του ΠΑΣΟΚ. Για την παρούσα εργασία κρίσιμο στοιχείο είναι η πορεία της εσωκομματικής πάλης σε σχέση όμως με τη συνολική εξέλιξη του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού.