We refer to the concept of the hidden story as a story about one’s own life, internalized in the mind and knowable “indirectly”, through a monologue and inference, using linguistic and literary theory tools. The aim of the study was to determine whether the hidden story thus reconstructed would be stable in time. A twenty-one-year-old woman was asked to deliver a ten-minute monologue on her upbringing. After two years the test was repeated. Both monologues were transcribed, analyzed and interpreted to isolate a hidden story from each of them. We reconstructed the earlier and later stories. Two threads: “rebellion” and “heritage” appeared in both stories, but they combined to form a more coherent narrative only in the later one. The “closeness with parents” thread, present in the earlier story, was replaced with the “marital love” thread. The character and pattern of the changes illustrate changes that result from developmental factors.

opublikował w 2016 roku artykuł Dlaczego polskie edytorstwo naukowe nie istnieje 1 , rozważałem napisanie tekstu, który można by uznać za wyraz sprzeciwu wobec tego dobitnego i (do dzisiaj tak uważam) niesprawiedliwego w swej konkluzji głosu. Wówczas stwierdziłem jednak, że ani mój dorobek, ani temperament polemiczny nie upoważniają mnie do przyjęcia roli pierwszego obrońcy edytorstwa naukowego w Polsce. Niemniej prowadziłem z tym stanowiskiem swoje prywatne debaty, szukałem argumentów, kolekcjonowałem przykłady, a także próbowałem lepiej zrozumieć i racje, i cele Bema. Przez kolejne cztery lata nikt z moich koleżanek i kolegów nie odpowiedział na ten tekst wprost. Polskie edytorstwo naukowe (istniejące, a jakże, i to istniejące w postaci krytykowanej przez autora) zajęte było przygotowywaniem rozmaitych wydań, z mniej lub bardziej hermetycznymi rozważaniami, ale nie uzasadnianiem własnego istnienia. Tymczasem wraz z końcem roku 2020 pojawił się kolejny głos, który można potraktować jako wyraz poglądu zasadniczo zgodnego z przekonaniami Bema. Zmierzch edycji krytycznych? autorstwa Marii Prussak podejmuje bardziej szczegółową niż w przypadku pierwszego tekstu problematykę, lecz w swojej wymowie jest z nim jednomyślny 2 . Sądzę, że wystąpienie to nie może się spotkać z milczeniem.Drugi ze wspomnianych artykułów ma w tytule znak zapytania, co odbieram nie jako świadectwo wątpliwości, bo autorka przedstawia swoje racje i poglądy w sposób jednoznaczny, ale jako zaproszenie do dyskusji o edytorstwie naukowym. Przyjmując to zaproszenie, bynajmniej nie zamierzam odpierać kolejnych zarzutów, rozliczać autorów z terminologii (o której uporządkowanie słusznie upomina się Bem) czy drobiazgowo sprawdzać argumentów, które pod adresem tzw. tradycyjnego edytorstwa formułują owi badacze. Raczej potraktuję ich tezy jako pretekst do powiedzenia czegoś, co uznaję za podstawę teoretyczną własnych prac edytorskich. A jest to podstawa zupełnie różna od tej zaproponowanej przez oboje autorów. Taki rodzaj prowadzenia sporu uważam za bardziej produktywny. Niekiedy będę musiał wyraźniej odnieść się do rzeczonych artykułów, ale nie celem dyskredytowania moich poprzedników. W nauce klarowne formułowanie własnych przekonań zawsze musi jednak do jakiegoś stopnia odbywać się w opozycji do innych poglądów. Kluczowym punktem odniesienia dla Bema i Prussak jest orientacja metodolo-1

The article deals with the innovations and motivations in teaching Kazakh language. It also discusses the main peculiarities how innovational methods in education helps to speed up the lesson process and teaches students to do independent work. The work is about the survey results, which was done by specialist of universities and students, that will be useful in near future to make the Kazakh language become means of communication in everyday life, the efforts to increase the status of the state language, the events in Kazakh language that will be held at universities, the opportunities of practical usage of the language.

No abstract