Following the industrial revolution, abandonment and decrease of population in rural areas are common problems that can be faced all around the world, as a result of various factors. As a consequence of implemented policies and radical changes in social life, nowadays large number of rural settlements in Turkey are also in the process of abandonment. However, many of these abandoned rural settlements have invaluable vernacular assets that bear the traces of past rural life and comprise the spirit of these cultural landscape areas. Although rural heritage in depopulated settlements have melted against the natural conditions by time, some settlements succeed to preserve their authenticity and integrity to a certain extent. On the other hand in some villages, which are more crowded and close to the city centers, authenticity and integrity values of traditional architectural heritage has been destroyed by human beings as a result of new construction pressures. This situation accompanies a big dilemma about conservation of traditional architectural heritage. This article aims to discuss reasons of depopulation in countryside, impacts of abandonment, pros and cons of re-evaluation alternatives for rural settlements and to develop proposals not only for preservation of rural architectural heritage in rural regions of Turkey, but also for revitalization and sustainability of livelihoods in there.

No abstract

No abstract

This paper addresses the cultural landscape characteristics of Büyükada, the largest of Istanbul’s Princes’ Islands, with regard to the universal definition of the content and extent of the cultural landscape, to provide background to the site’s history and its socio-cultural and urban development. It focuses on the relationship between the built and natural environment in terms of vernacular architecture and organic landscape, and is based on survey studies and research conducted as part of a PhD Thesis.[...]

GİRİŞMimari mirası oluşturan kültür varlığı yapılar, geçmiş uygarlıkların, farklı kültürlerin, unutulmuş yaşam biçimlerinin, köklü mimari geleneklerin günümüzdeki somut yansımalarıdır. Bu nedenle, söz konusu zenginliğin bilimsel yöntemlerle, ilkeli ve duyarlı yaklaşımlarla korunması ve gelecek nesillere aktarılması kültürel bir zorunluluktur. Ancak, kültür varlığı yapılara ilişkin koruma ve restorasyon uygulamaları, gerçekleştirilen iş kalemlerinin çeşitliliği, uygulama esnasında oluşabilecek beklenmedik sorunlar, yanlış müdahalelerin sebep olabileceği geri dönüşsüz hasarlar gibi nedenlerle özel uzmanlık ve deneyim gerektiren bir uğraştır. Oysa, Türkiye'de koruma ve restorasyon uygulamalarında da -inşaat sektöründe olduğu gibi-genellikle kalifiye olmayan, deneyimsiz işçiler çalıştırılmaktadır. Bu alanı geçici bir iş olarak gören işçilerin koruma konusunda vazgeçilmez olan duyarlılıktan ve bilinçten yoksun olmaları nedeniyle şantiyelerde sorunlar yaşanmaktadır. Nitelikli, kalifiye ustaların bulunmadığı bir ortamda istenilen düzeyde koruma ve restorasyon uygulamalarının gerçekleştirilmesi beklenemez. Diğer yandan, sorumlu koruma uzmanı mimarın, şantiyede paralel olarak yürüyen çeşitli uygulamaların tümünün her an başında bulunması ve ustaların gerçekleştirdiği her iş kalemini denetlemesi fiziksel olarak mümkün değildir. Bu nedenle, uygulama elemanlarının kalifiye ustalar olarak yetiştirilmesi ve ara eleman eksikliğinin giderilmesi, koruma uygulamalarında niteliğin geliştirilmesi açısından büyük önem taşımaktadır (1).Geçmişte usta-çırak sistemleriyle nesilden nesile aktarılan geleneksel yapı zanaatları ve mimari koruma yöntemleri, günümüzde bir mesleki ve teknik eğitim alanı olarak öne çıkmaktadır. 2012 yılı itibarıyla Türkiye genelinde, mimari restorasyon alanında mesleki ve teknik eğitim veren 15 adet ortaöğretim programı (Tablo 1, Resim 1) ve 29 adet önlisans programı bulunmaktadır (2)