Οι επιφυσιολύσεις κάτω επίφυσης κνήμης αποτελούν τη δεύτερη σε συχνότητα κάκωση του συζευτικού χόνδρου στον αναπτυσσόμενο σκελετό και τη συχνότερη επιφυσιόλυση στο κάτω άκρο. Η ενδοαρθρική συμμετοχή του κατάγματος χαρακτηρίζει τις επιφυσιολύσεις S.H. τύπου ΙΙΙ και IV καθώς και τα μεταβατικά κατάγματα triplane και Tillaux που συμβαίνουν κατά την περίοδο ασύμμετρης σύγκλεισης του συζευτικού χόνδρου της κάτω επίφυσης της κνήμης.Μελετήθηκαν συνολικά 154 ασθενείς με ενδοαρθρικό κάταγμα κάτω επίφυσης κνήμης και ανοιχτούς συζευτικούς χόνδρους. Από αυτούς 84 αντιμετωπίστηκαν συντηρητικά και 70 χειρουργικά. Το λειτουργικό αποτέλεσμα που εμφάνισαν οι ασθενείς αξιολογήθηκε μέσω του AOFAS score. Αξιολογήθηκε επίσης ο ρόλος της αξονικής τομογραφίας στη διάγνωση και στην επιλογή της κατάλληλης μεθόδου θεραπείας αυτών των κακώσεων.Ο μέσος όρος του AOFAS score στο σύνολο των 154 ασθενών ήταν 90,25. Δεν βρέθηκε στατιστικώς σημαντική διαφορά στα αποτελέσματα της ομάδας ασθενών που αντιμετωπίστηκαν συντηρητικά (91,55) σε σχέση με την ομάδα των ασθενών που αντιμετωπίστηκε χειρουργικά (88,2).Τα πτωχά αποτελέσματα συσχετίστηκαν με την ομάδα των ασθενών που ο μηχανισμός κάκωσης προκλήθηκε από υψηλής ενέργειας βία καθώς και με μη ανατομική ανάταξη του κατάγματος. Η αξονική τομογραφία κρίθηκε απαραίτητη κατά την αξιολόγηση των καταγμάτων σε ασθενείς μεγαλύτερους της ηλικίας των 10 ετών.Οι επιφυσιολύσεις κάτω επίφυσης κνήμης με ενδοαρθρική συμμετοχή αποτελούν σοβαρές κακώσεις με δυνητικά καταστροφικές επιπλοκές για την άρθρωση της ποδοκνημικής. Η σωστή ακτινολογική αξιολόγηση, ο τακτικός επανέλεγχος και η εφαρμογή της κατάλληλης θεραπείας μπορούν να μειώσουν και να αναγνωρίσουν έγκαιρα την πλειονότητα των επιπλοκών προσφέροντας ένα καλύτερο λειτουργικό αποτέλεσμα στον ασθενή.