Η «πολιτεία», ως προϊόν της ανθρώπινης βούλησης, συνυφαίνει τα ποίκιλα και ανταγωνιστικά συμφέροντα των μελών της, περιορίζοντας, κατά κανόνα, την ανάπτυξή τους και προτάσσοντας, κατ’ αυτόν τον τρόπο, την «ευημερία» της και το «κοινό καλό». Ήτοι, πρωταρχικής σημασίας για την κοινωνία σκοπός αποτελεί η ορθή εκτίμηση και εξισορρόπηση των αντικρουόμενων συμφερόντων με την έκφραση ενός συμβατικού «νομοθετικού» αποτελέσματος. Έτσι, κάθε διάταξη δικαίου κατατείνει, θεωρητικά τουλάχιστον, στην εκπλήρωση του δημόσιου συμφέροντος. Ωστόσο, ο νομοθέτης σε μια προσπάθεια διασφάλισης μείζονων κρατικών σκοπών, οι οποίοι ενδεχομένως θα ανακύψουν ενώπιον του εφαρμοστή του δικαίου, επιτρέπει την παρείσφρηση της έννοιας του δημόσιου συμφέροντος καθεαυτήν εντός των νομοθετικών κειμένων, ιδίως με τον μανδύα του περιορισμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το έως τώρα πολιτικο-φιλοσοφικής προέλευσης δημόσιο συμφέρον αποκτά και την ιδιότητα νομικής έννοιας.Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί το δικαίωμα στην προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα. Το γενικό νομοθετικό πλαίσιο για την άσκησή του αφενός μεν παρέχει ένα σύνολο από δικλείδες ασφαλείας και εγγυήσεις, αφετέρου δε, εμπεριέχει την έννοια του δημόσιου συμφέροντος καθώς και άλλων παράγωγων εξ’ αυτής εννοιών, ως περιορισμό. Ωστόσο, μια τέτοια «αόριστη» επέμβαση προκαλεί σημαντικά ερμηνευτικά ζητήματα. Ειδικότερα, το ερώτημα που τίθεται είναι αν οι βασικές έννοιες και αρχές του πλαισίου για την προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα είναι αρκετά ισχυρές, προκειμένου το υποκείμενο των δεδομένων να αντιταχθεί στον αόριστο χαρακτήρα του δημόσιου συμφέροντος και στους μείζονος σημασίας σκοπούς, που επιχειρεί, κατ’ αρχήν, να διασφαλίσει.Το γενικό πλαίσιο προστασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα συνιστά πλέον ο Κανονισμός 2016/679, πρωταρχικός σκοπός του οποίου αποτελεί η προσαρμογή του δικαιώματος στις νέες τεχνολογικές εξελίξεις αλλά και η επίτευξη ενός υψηλού επιπέδου εναρμόνισης των κανόνων μεταξύ των κρατών μελών. Παρ’ όλα αυτά, βασικό χαρακτηριστικό του αποτελεί η χαλαρότητα των διατάξεών του, ιδίως λόγω των συνεχών παραπομπών στην εθνική νομοθεσία και της πρόβλεψης, σε κρίσιμες διατάξεις, αόριστων νομικών εννοιών. Η έννοια του δημόσιου συμφέροντος δημιουργεί τον κίνδυνο της ανισχυροποίησης των επιδιωκόμενων διασφαλίσεων λόγω της υπερβολικής διεύρυνσής του, τόσο από τον εθνικό νομοθέτη όσο και από τον υπεύθυνο επεξεργασίας. Αν και η επιλογή αυτή του νομοθέτη να εισαγάγει την έννοια του δημόσιου συμφέροντος εντός του κειμένου του Κανονισμού 2016/679 φαίνεται να είναι συνειδητή, ούτως ώστε να διασφαλιστεί επαρκή ελαστικότητα και προσαρμοστικότητα των ενωσιακών επιταγών, η πρόβλεψή της ως περιορισμός, ενδεχομένως, να έρχεται σε αντίθεση με βασικές αρχές του δικαίου περί προστασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα.Περαιτέρω, η αποδυνάμωση της προστασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα οξύνεται ακόμα περισσότερο και από το «δημόσιο συμφέρον στη δημόσια ασφάλεια». Η διαφύλαξη της δημόσιας ασφάλειας επιτάσσει την υιοθέτηση πρόσθετων περιοριστικών για την προστασία των δεδομένων μέτρων, προωθώντας, μολαταύτα, ένα χαμηλότερο του γενικού πλαισίου επίπεδο προστασίας. Ωστόσο, ο αόριστος χαρακτήρας της έννοιας της δημόσιας ασφάλειας δεν είναι το μόνο ζήτημα που διακυβεύει την προστασία των φυσικών προσώπων. Η άρρηκτα συνδεδεμένη φύση της με άλλες αόριστες έννοιες, που αναφύονται, ιδίως κατά την άσκηση των αστυνομικών αρχών αποδυναμώνουν επιπλέον την προστασία του δικαιώματος.Παρά ταύτα, το δίκαιο της προστασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα παρέχει, κατά ένα μέρος, τις κατάλληλες διασφαλίσεις, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η αοριστίας της έννοιας του δημόσιου συμφέροντος.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να εκφράσω τις θερμές μου ευχαριστίες στις κυρίες Δέσποινα Σταμπάκη-Χατζηπαναγιώτη, Άντα Λυμπεροπούλου-Καραλιώτα και Μαίρη Παπαρρηγοπούλου-Καμαριωτάκη (Τμήμα Χημείας, Πανεπιστήμιο Αθηνών), για την καθοδήγησή τους σε ολόκληρη τη διάρκεια των προσπαθειών μου. Ευχαριστώ τους κυρίους Αθανάσιο Γιωτάκη, Γεώργιο Κόκοτο, Κωνσταντίνο Μερτή και την κυρία Χριστιάνα Μητσοπούλου (Τμήμα Χημείας, Πανεπιστήμιο Αθηνών), για την τιμή που μου κάνουν ως μέλη της επταμελούς εξεταστικής επιτροπής. Ευχαριστώ το Εργαστήριο της Ανοργάνου Χημείας για την υλικοτεχνική υποστήριξη, καθώς και τον ΕΛΚΕ για τη χρηματοδότηση σε προγράμματα Καποδίστρια. Επίσης, ευχαριστώ τον κύριο Σπυρίδωνα Κοΐνη και την κυρία Χριστιάνα Μητσοπούλου (Τμήμα Χημείας, Πανεπιστήμιο Αθηνών) για τα «ιδιαίτερα» μαθήματα χρήσης του οργάνου NMR και μετρήσεων χρόνων χαλάρωσης. Ευχαριστώ την κυρία Ελένη Σιάπη (Ε.Ι.Ε.) και τον κύριο Γεώργιο Αθανασούλη (Ε.Μ.Π.) για τις στοιχειακές αναλύσεις, και τις κυρίες Αικατερίνη Σακελάρη και Μαγδαληνή Μάτζιαρη (Τμήμα Χημείας, Πανεπιστήμιο Αθηνών) για τις αναλύσεις νικελίου και λήψης φάσματος ESI-MS, αντίστοιχα. Ευχαριστώ τους κυρίους Simon Parsons (Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου) και Αριστείδη Τερζή (Ε.ΚΕ.Φ.Ε. Δημόκριτος), για τις X-ray αναλύσεις. Θέλω, ιδιαιτέρως, να ευχαριστήσω τις κυρίες Ελισάβετ Γαλανοπούλου και Θεοδώρα Στρατηγάκη, προϊσταμένες μου στο Κέντρο Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας (Υπουργείο Απασχόλησης & Κοινωνικής Προστασίας), όπου εργάζομαι, διότι χωρίς τη βοήθειά τους δεν θα μπορούσα να συνεχίσω τις προσπάθειές μου. Τέλος, ένα μεγάλο ευχαριστώ στη γυναίκα μου Βασούλα και στην κόρη μου Ελευθερία, που με στήριξαν και υπομείνανε την πολύχρονη «απουσία» μου! Στις δύο αυτές γυναίκες της ζωής μου αφιερώνω την παρούσα διατριβή.