Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 ερμηνεόθηκε διαφορετικά από τις δύο κοινότητες του νησιού. Σε αντίθεση με τους Τουρκοκυπρίους, στην ελληνοκυπριακή κοινότητα η εισβολή χαρακτηρίστηκε πολιτισμικό τραύμα και άφησε βαθιά αχνάρια στη μνήμη, στην κοινωνία και στην πολιτική. Η τραυματική εμπειρία ορίστηκε από τα συναισθήματα του πόνου, της πίκρας και του ξεριζωμού και από την επιθυμία της επιστροφής στις πατρογονι- κές εστίες. Ακόμη και σήμερα, τα στοιχεία αυτά χαρακτηρίζουν την κυπριακή καθημερινότητα και αναπαράγονται μέσω της κυβερνητικής πολιτικής, του εκπαιδευτικού συστήματος και των δράσεων της κοινωνίας των πολιτών. Το 1974 αποτέλεσε ένα ερμηνευτικό σχήμα για τη συναισθηματική κατανόηση της μετατροπής της Κύπρου από αγροτική σε αστική κοινωνία μέσα σε διάστημα λίγων δεκαετιών. Η μεταφορά του τραύματος στις μετά το 1974 γενιές ενισχύει την τραυματική αίσθηση και την ανάγκη να επιδιωχθεί η μελλοντική ανάτασή του. Μέσα από αυτά τα δεδομένα εξετάζονται και οι προοπτικές δημιουργίας μιας μετα-τραυματικής αφήγησης.

Το κείμενο αυτό αναφέρεταχ σε μια λίγο γνωστή και εξίσου λίγο επεξεργασμένη στην Ελλάδα θεωρητική έννοια: το πολιτισμικό τραύμα. Παρότι ως όρος το ‘τραύμα’ χρησιμοποιείται συχνότατα στον δημόσιο λόγο με αφορμή ποικίλες ατομικές και συλλογικές δεινοπάθειες του παρόντος και του παρελθόντος, τόσο στην ημεδαπή όσο και την αλλοδαπή, σπανίως καθίσταται σαφές τι ακριβώς εννοείται και ποια δυναμική περιγράφει. Η έννοια του πολιτισμικού τραύματος αναδύθηκε στο πλαίσιο του ‘ισχυρού προγράμματος’ της πολιτισμικής κοινωνιολογίας του Jeffrey Alexander. Βασικές συνιστώσες της είναι η ‘ταυτότητα’, το (αρνητικό) ‘συναίσθημα’και η ‘μνήμη’. Στο άρθρο γίνεται μεταξύ άλλων αναλυτική σύγκριση ατομικού-κλινικού και συλλογικού-πολιτισμικού τραύματος και καταδεικνύονται οι συνάφειες ανάμεσα στις πολιτισμικές σπουδές, τις σπουδές συλλογικής μνήμης καθώς και την κοινωνιολογία και ψυχολογία των συγκινήσεων.