Το desideratum για την διεθνή κοινότητα θα ήταν ο 21ος αιώνας να εξάλειφε τις παραφωνίες του παρελθόντος και να αναδείκνυε προτάγματα με ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Ωστόσο, το εύρος και η δομή των γεγονότων στον 21ο αιώνα, αφήνουν ανάμειχτες εντυπώσεις. Ειδικότερα, η ανισότητα και οι συνακόλουθες διακρίσεις προκαλούν ανησυχία, πόσο μάλλον όταν γίνεται αντιληπτή η παρουσία τους στην εκπαίδευση. Διαχρονικά η εκπαίδευση, συστατικός παράγοντας κάθε ευνομούμενης πολιτείας και εφαλτήριο προόδου των κοινωνιών, εξακολουθεί να χρήζει βελτιώσεων. Κατά γενική ομολογία, μια μερίδα μαθητών δεν απολαμβάνει ευκαιρίες ανάλογες των δεξιοτήτων της· πρόκειται για τους χαρισματικούς. Η νοημοσύνη και κατ’ επέκταση η χαρισματικότητα αποτελούν έννοιες για το περιεχόμενο των οποίων έχουν εκφραστεί πολλοί θεωρητικοί, όπως οι J. Renzulli, H. Gardner και Fr. Gagné. Στις απόψεις τους στηρίζονται πολλά κράτη ανά τον κόσμο για να οργανώσουν την εκπαιδευτική πολιτική τους για τους χαρισματικούς, όταν η χαρισματικότητα δεν βρίσκεται αντιμέτωπη με εκπαιδευτικές και κοινωνικές αγκυλώσεις. Η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία, δύο κράτη της Ωκεανίας, καταβάλλουν εντατικές προσπάθειες, από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα μέχρι σήμερα για την ενημέρωση σχετικά με αυτό το τμήμα του πληθυσμού. Η Αυστραλία, παρά το μέγεθος και την σύνθετη δομή του κράτους της, έχει καταφέρει μέσω νομοθετημάτων και δράσεων εν μέρει να εξοικειώσει το πληθυσμό της με αυτήν την ιδέα. Ομοίως και η Νέα Ζηλανδία με παράλληλες ενέργειες δημιουργεί ένα δίκτυο για την υποστήριξη αυτών των ατόμων. Στην παρούσα εργασία επιχειρούμε να παρουσιάσουμε πολιτικές και δράσεις για την εκπαίδευση των χαρισματικών καθώς και να εξετάσουμε τον βαθμό εφαρμογή τους.

Η μελέτη των διαφορών αναφορικά με την πλευρίωση της γλώσσας σε παιδιά με διαφορετικά επίπεδα νοημοσύνης είναι ιδιαίτερα σημαντική στη νευροψυχολογική έρευνα και πράξη, καθώς συμβάλλει στη βαθύτερη κατανόηση λειτουργικών χαρακτηριστικών του εγκεφάλου των παιδιών με υψηλή νοημοσύνη και νοητική υστέρηση, τα οποία αναγνωρίζονται στη χώρα μας ως παιδιά με ιδιαίτερες εκπαιδευτικές ανάγκες και χρήζουν ειδικών εκπαιδευτικών παρεμβάσεων. Η παρούσα διατριβή ερευνά αυτές τις διαφορές στην πλευρίωση της γλώσσας σε 102 παιδιά, ηλικίας 13-17 ετών, με διαφορετικά νοητικά επίπεδα μέσα από μία μετα-αναλυτική μέθοδο, καθώς και μέσα από πειραματικές μεθόδους, οι οποίες συμπεριλαμβάνουν ερωτηματολόγια αυτό-αναφοράς, συμπεριφορικές δοκιμασίες, έμμεσους ορμονικούς δείκτες και μια σύγχρονη νευροαπεικονιστική τεχνική, το λειτουργικό διακρανιακό υπέρηχο Doppler. Tόσο τα αποτελέσματα της μετα-ανάλυσης, όσο και τα ερευνητικά ευρήματα, κατέδειξαν παρόμοια αποτελέσματα, καθώς μεταξύ των παιδιών με νοητική υστέρηση εντοπίστηκαν τα υψηλότερα ποσοστά μη τυπικής πλευρίωσης, ενώ τα παιδιά με υψηλή νοημοσύνη παρουσίαζαν συχνότερα ήπια τυπική πλευρίωση. Τα ευρήματα αυτά συμβαδίζουν σε μεγάλο βαθμό με τις γενετικές θεωρίες για τη σχέση νοημοσύνης και πλευρίωσης της γλώσσας.

The modern era of brain imaging has enabled the direct investigation of the neurobiological substrate of intelligence thus contributing significantly to our understanding of individual differences in cognitive functions. This is a review of recent findings on the anatomical and functional underpinnings of intelligence. Specifically, the anatomical features of the brain that are associated with intelligence are brain volume, cortical thickness, white matter microstructure, and corpus callosum thickness. The functional characteristics associated with intelligence are the degree of activation of the prefrontal cortex and other areas of the parieto-frontal network, nerve conduction velocity, rate of glucose metabolism, and direction of cerebral laterality. Two recent neurobiological theories of intelligence, namely the neural efficiency hypothesis and the parieto-frontal integration theory (P-FIT), are also presented.