No abstract

μόνος Αὔγουστος τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους. Σύμφωνα μὲ τὰ ὅσα εἶχαν προηγηθεῖ κατὰ τὴν περίοδο τῆς κρίσεως 4 τοῦ 3 ου αἰ., αὐτὴ ἡ ταχύτατη ἄνοδος στὸν ἀνώτατο ἀξίωμα δὲν θὰ πρέπει νὰ θεωρήθηκε ἀπὸ τοὺς συγχρόνους του ὡς κάτι πρωτοφανές. 5 Παρομοίως, ὁ διορισμὸς ἑνὸς συναυτοκράτορα, τὸ ἔτος 285, ἀπὸ τὸν Διοκλητιανό, δὲν ἀπετέλεσε καινοτομία, καθὼς πολλὲς φορὲς κατὰ τὸν 2 ο καὶ 3 ο αἰ. συγκυβερνοῦσαν περισσότεροι τοῦ ἑνὸς αὐτοκράτορες. Τὸ ἀξιοσημείωτον ἐδῶ εἶναι ὅτι ὁ Διοκλητιανὸς δὲν ἐπέλεξε κάποιον συγγενῆ του γιὰ τὴν θέση. Ὁ Μᾶρκος Αὐρήλιος Οὐαλέριος Μαξιμιανὸς (M. Aurelius Valerius Maximianus, 285-305, 306-308, 310) 6 ἦταν καὶ αὐτὸς ταπεινῆς καταγωγῆς (πατρίδα του ἦταν τὸ Σίρμιον τῆς Παννονίας) μὲ μεγάλη στρατιωτικὴ ἐμπειρία. Αὐτὴ ἡ συγκυριαρχία εἶναι συμβατικὰ γνωστὴ σήμερα ὡς «Δυαρχία». 7 Ἀμέσως μετὰ τὴν δημιουργία της, ὁ Διοκλητιανὸς ἐπικεντρώθηκε στὶς ἐξωτερικὲς ἀπειλὲς τῆς Ἀνατολῆς, κατ' ἀρχὰς τοὺς Σαρμάτες καὶ ἐν συνεχείᾳ τοὺς Πέρσες. Ὁ Μαξιμιανὸς ἀπεστάλη στὴν Γαλατία, ἐναντίον τῶν στασιαστῶν ποὺ ἦταν γνωστοὶ μὲ τὸ ὄνομα Bagaudae· αὐτὴν τὴν ἀποστολὴ τὴν ἔφερε γρήγορα εἰς πέρας. Κρίνοντας ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, φαίνεται ὅτι ἡ Δυαρχία ἐγκαθιδρύθηκε προκειμένου ἡ κεντρικὴ ἐξουσία νὰ ἀντιμετωπίζει ἐχθροὺς σὲ δύο μέτωπα 4 Γιὰ τὸν παραδοσιακὸ χαρακτηρισμὸ τῆς περιόδου 235-284 ὡς «ἡ κρίση τοῦ 3 ου αἰ.», βλ., ἀνακεφαλαιωτικά, Cameron (1993): 3-12 καί, πρόσφατα, C.

No abstract

No abstract

Τρεις περιοχές της Δυτικής Ελλάδας, με διαφυγές ρευστών από τον πυθμένα της θάλασσας μελετήθηκαν. Η διατριβή βασίζεται στη μελέτη θαλάσσιων γεωφυσικών δεδομένων, στη μελέτη των φυσικοχημικών παραμέτρων της υδάτινης στήλης, στη χημική και ισοτοπική ανάλυση των ρευστών, στη μελέτη των δεδομένων που προέκυψαν από την πρώτη παγκόσμια καταγραφή μακράς περιόδου διαφυγών ρευστών από τον πυθμένα, στη μελέτη των διαφυγών στην παράκτια ζώνη πλησίον των υποθαλάσσιων θέσεων και τέλος στην οπτική παρατήρηση των θέσεων διαφυγών ρευστών. Το πεδίο κρατήρων διαφυγής ρευστών του Πατραϊκού κόλπου σχηματίζεται σε Ολοκαινικές ιλυούχες αποθέσεις που υπέρκεινται Πλειστοκαινικών ιζημάτων, και ελέγχεται από ρηξιγενείς δομές. Το πεδίο κρατήρων διαφυγής ρευστών του Πατραϊκού κόλπου παρουσιάζει μία σχεδόν συνεχή μικροδραστηριότητα η οποία διακόπτεται από παροξυσμικά γεγονότα μεγάλων διαφυγών ρευστών που σχετίζονται με μεγάλους σεισμούς. Τα ρευστά που διαφεύγουν είναι αέριοι υδρογονάνθρακες (μεθάνιο μικροβιακής προέλευσης) με ή χωρίς νερό των πόρων των ιζημάτων. Συνολικά η παράκτια ζώνη της Πάτρας, τόσο το χερσαίο όσο και το θαλάσσιο περιβάλλον της, προσφέρει τουλάχιστον 4.7tn μεθανίου ετησίως στην ατμόσφαιρα, με τη μέγιστη προσφορά μεθανίου να μπορεί να φτάσει τους 19 τόννους ετησίως. Στην περιοχή του Όρμου του Ελαιώνα οι κρατήρες διαφυγής ρευστών σχηματίζονται σε Ολοκαινικές ιλύες και ο πυθμένας των κρατήρων φτάνει στην διεπιφάνεια Ολοκαίνου/Πλειστοκαίνου, με κύριο μηχανισμό σχηματισμού την εκφόρτιση του γλυκού νερού. Οι βενθικές βιοκοινωνίες που εντοπίστηκαν στο εσωτερικό των κρατήρων διαφυγής ρευστών οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το υπόγειο νερό, εμπλουτισμένο με θρεπτικά συστατικά και διαλυμένο οξυγόνο δημιουργεί ένα εξαιρετικό οικότοπο για την ανάπτυξη βενθικών οργανισμών. Στην περιοχή του Κατακόλου εντοπίστηκαν και καταγράφηκαν πολύ μεγάλες διαφυγές ρευστών σε τρεις περιοχές, στον Λιμένα Κατακόλου, στη θέση «Φάρος» Κατακόλου και νότια του Λιμένα. Οι έντονες διαφυγές ρευστών, κυρίως θερμογενούς μεθανίου, φαίνεται να συνδέονται με τις ενεργές διαπυρικές δομές στην περιοχή, που επηρεάζουν τις υπερκείμενες ακολουθίες σχηματίζοντας κανονικά ρήγματα, τα οποία συγκροτούν μία ιδανική δίοδο μετανάστευσης των αερίων από τους Μεσοζωικούς ταμιευτήρες υδρογονανθράκων προς την επιφάνεια. Στην υποθαλάσσια περιοχή του Λιμένα Κατακόλου εκτιμήθηκε ότι η ποσότητα μεθανίου που διαφεύγει από το θαλάσσιο πυθμένα είναι της τάξεως των 1260-1500 τόννων το χρόνο.