Ένα από τα καίρια ζητήματα στο πεδίο της Στρατηγικής Διοίκησης είναι η διαμόρφωση της στρατηγικής η οποία μπορεί να καθορίσει την επιχειρηματική επιτυχία ή αποτυχία. Η διδακτορική διατριβή καταπιάνεται τη διαδικασία της στρατηγικής που αποσκοπεί στη θεωρητική και εμπειρική κατανόηση της φύσης των μηχανισμών που συνθέτουν τη διαδικασία αυτή. Προς την κατεύθυνση αυτή, αναλύει το ρόλο των αναδυόμενων στρατηγικών πρωτοβουλιών ως μηχανισμών που οδηγούν και νομιμοποιούν τα ενδιαφέροντα της παραγωγής στο στρατηγικό διάλογο της εταιρικής λήψης αποφάσεων. Το θεωρητικό υπόβαθρο της έρευνας συνίσταται στη θεώρηση της Στρατηγικής ως Πρακτικής (Strategy as Practice) μέσω της εστίασης στις πρακτικές που αναπτύσσουν οι συντελεστές της στρατηγικής καθώς αλληλοεπιδρούν για να προάγουν τα ενδιαφέροντά τους δημιουργώντας οριζόντιες σχέσεις με άλλες λειτουργίες και επικοινωνώντας τη στρατηγική τους σε κάθετες δομές. Αυτή η διερεύνηση πραγματοποιείται βάσει μιας προσέγγισης βασισμένης στην πρακτική (practice-based approach) προκειμένου να εξηγηθεί το ποιος, πώς και γιατί εμπλέκεται στον οργανωσιακό διάλογο για τη δημιουργία ενός κοινού πλαισίου συζήτησης για την προώθηση των στρατηγικών πρωτοβουλιών. Σε ανταπόκριση στην αδυναμία των υπαρχουσών προσεγγίσεων να παρέχουν ολιστικές ερμηνείες για το φαινόμενο, στη διατριβή αναπτύσσονται δύο ερμηνευτικά πλαίσια που βασίζονται στη Θεωρία Κοινωνικής Πρακτικής του Pierre Bourdieu και στη Θεωρία Δικτύου Συντελεστών. Ακολουθώντας μια παραγωγική συλλογιστική (deductive logic) στη μεθοδολογία έρευνας, τα δύο ερμηνευτικά αυτά πλαίσια επαληθεύονται μέσω μιας μοναδικής μελέτης περίπτωση. Συγκεκριμένα μελετάται η διαδικασία ευθυγράμμισης μιας στρατηγικής πρωτοβουλίας που ξεκινά από τη λειτουργία της παραγωγής και ταξιδεύει μέχρι το εταιρικό επίπεδο λήψης αποφάσεων μιας οργάνωσης παροχής εκπαιδευτικών υπηρεσιών. Συνολικά η ερευνητική μεθοδολογία επιβεβαιώνει τον επεξηγηματικό πλούτο που οι δύο προσεγγίσεις αξιώνουν να παρέχουν στο πεδίο διαμόρφωσης της στρατηγικής παραγωγής και προσφέρει νέες γνώσεις σχετικά με το ποιος, πώς και γιατί αναπτύσσει στρατηγικές πρωτοβουλίες αναδεικνύοντας το σπουδαίο ρόλο του πλαισίου δράσης και των τεχνουργημάτων στη διαμόρφωση της στρατηγικής. Θεωρητικά η διατριβή ενισχύει την προσπάθεια μελέτης της Στρατηγικής ως Πρακτικής και ειδικά στο πεδίο της στρατηγικής παραγωγής. Πρακτικά η νέα γνώση που προσφέρουν τα ερμηνευτικά πλαίσια μπορεί να αξιοποιηθεί στην παροχή συμβουλευτικής και να ενισχύσει τα στελέχη προς την πιο αποτελεσματική διαχείριση των στρατηγικών πρωτοβουλιών και τη διαμόρφωση πιο αποτελεσματικών στρατηγικών μέσω της αναγνώρισης του πολύπλοκου συγκείμενου δράσης.