VTwee mensen wil ik speciaal bedanken. Allereerst Bobby Kernkamp. Zonder hem zou dit proefschrift er nooit zijn gekomen. Het begon als een aardigheidje om, werkend bij verschillende werkgevers, toch te kunnen samenwerken. Bobby, al zo dikwijls gewend om 'groter' te denken dan ik, maakte het tot een wetenschappelijk onderzoek waarop wij gezamenlijk zouden promoveren. Om het project niet uit de hand te laten lopen moesten we besluiten, veel later en in vriendschappelijk overleg, dat het werk gescheiden zou worden voltooid. Het is voor beiden, denk ik, een verstandig besluit geweest. Het project is pas echt afgelopen, wanneer ook zijn dissertatie klaar is.Dan is er mijn Rooie. Onmisbare hulp bij het temmen van mijn PC. Onmisbare steun door aan te moedigen waar dat nodig en te zwijgen waar dat verstandig was. Gezegend met een onganse behoefte aan slaap. Terwijl zij sliep kon ik, zonder al te veel gevoelens van schuld, 's ochtends plaatsnemen achter mijn bureau. In de weekends en op vrije dagen. Onmisbaar vooral als levenspartner en vriendin. Zonder haar zou het zeker uit de hand zijn gelopen. Ik dank haar. Ons leven zal voortaan een beetje anders zijn.