Apstrakt: Životne i arheološke putanje Adama Oršića često su išle različitim smerovima, naizgled stihijski i bez ikakvog jasnog plana. Ipak, konstanta u njegovoj biografiji je rad na arheologiji, bilo da se radi o neolitskom naselju na Bubnju kod Niša, rimskoj utvrdi kod Miheldorfa ili humkama u Brazilu. Bez obzira na njegov društveni položaj ili političke prilike u kojima se našao, Oršić je istrajavao u bavljenju arheologijom. Na tom putu, Oršić je načinio važna otkrića, publikovao vredne radove za veliki broj lokaliteta koji se istražuju i danas, i trudio se da stečeno znanje prenese drugima, bilo kroz obuku lokalnih poverenika, nastavu koju je držao studentima u Brazilu ili na stručnim skupovima. Arheologijom u Nišu bavio se s pozicije kustosa Muzeja u čijem osnivanju je učestvovao, ali i kao referent Banovinskog konzervatorskog odeljenja. Tokom Drugog svetskog rata, nakon kratkog političkog nameštenja u Srbiji,odlazi u Hrvatsku gde se bavi diplomatijom, da bi pred sam kraj rata otišao u Austriju, gde je učestvovao u arheološkim kampanjama Muzeja u Lincu (Landesmuseum Linz). Oršić 1951. godine odlazi u Brazil, gde nastavlja karijeru arheologa do svoje smrti 1968. godine. I pored sveg važnog posla koji je obavio u Jugoslaviji, dugo je ignorisan u lokalnim arheološ-kim zajednicama.Ključne reči: istorija discipline, biografija, Adam Oršić, Muzej u Nišu, Drugi svetski rat, arheologija u Brazilu Malo je ljudi u srpskoj i jugoslovenskoj arheologiji koji su učinili toliko važ-nog posla, a za kojima je ostalo tako malo pisanog traga. Rekonstrukcija karijere i života Adama Oršića, podrazumevala je dugotrajan rad i pretragu arhiva i * Tekst je nastao kao rezultat rada na projektu "Arheološka kultura i identitet na zapadnom Balkanu", broj 177008, koji finansira Ministarstvo prosvete, nauke i tehnološkog razvoja Republike Srbije. Rad ni izbliza ne bi bio kompletan da nije bilo nesebične pomoći nekoliko kolega, poput Darka Periše iz Zagreba, Aleksandra Bandovića iz Narodnog muzeja u Beogradu, Tomasa Majsela (Thomas Maisel) iz Arhiva Univerziteta u Beču, Johana Delanoja (Johann Delanoy) iz Arhiva Univerziteta u Leobenu, Igora Kmiza (Igor Chmyz) i Lercija Brokijea (Laercio Brochier) sa Univerziteta u Parani. Svima najsrdačnije zahvaljujem.