“…Bazı araştırmalarda cinsiyete göre yalnızlık açısından anlamlı bir fark olmadığı rapor edilmektedir ve bu sonuçlar mevcut araştırmanın bulgularıyla tutarlıdır (Jones, Freeman & Goswick, 1981;Williams, 1983;Wittenberg & Reis, 1986;Lamm & Stephan, 1987;Brage, Meredith & Woodward, 1993;Eren, 1994;Tarhan, 1996;Buluş, 1997;Demir ve Tarhan, 2001;Çeçen, 2008;Pancar, 2009;Çakır ve Çakır, 2011;İlhan, 2012;Oruç, 2013;Kılıç, 2014;Yalçın, 2015;Aktaş ve Yılmaz, 2017). Hem yurt içinde (Demir, 1990;Buluş, 1996;Saraçoğlu, 2000;Erözkan, 2004;Yıldırım, 2007;Duyan vd, 2008;Karaoğlu, Avşaroğlu ve Deniz, 2009;Şentürk, 2010) hem de yurt dışında (Borys & Perlman, 1985;Schultz & Moore, 1986;Medora, Woodward & Larson, 1987;McWhirter, 1990;Le Roux & Connors, 2001) yapılan araştırmaların büyük çoğunluğunda erkek öğrencilerin yalnızlık düzeylerinin kız öğrencilerden daha yüksek olduğu belirtilmektedir. Bu durum, erkek öğrencilerin ergenliğe özgü değişimleri, kız öğrenciler kadar çevresi ile paylaşma şansı bulamadığı için kendilerini daha fazla yalnız hissetmesi ile açıklanmaktadır (Duyan, vd.).…”