Wiele badań wskazuje na istnienie związku pomiędzy stosowaniem leków przeciwpsychotycznych (LPP) a występowaniem żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (VTE). Powikłania zakrzepowo-zatorowe obarczone są istotnym ryzykiem inwalidyzacji i zgonu, są również czynnikiem znacznie zwiększającym koszty leczenia. Pomimo wieloletnich badań, mechanizmy zależności pomiędzy stosowaniem LPP, a rozwojem VTE nie zostały do tej pory dokładnie wyjaśnione, jednak najprawdopodobniej łączą się z zagadnieniem nadumieralności pacjentów psychiatrycznych. Celem pracy było podsumowanie dotychczasowych doniesień dotyczących czynników ryzyka wystąpienia VTE u pacjentów stosujących leki LPP. W pracy oparto się na wynikach badań klinicznych, metaanaliz, przeglądów systematycznych oraz danych Europejskiej Agencji Leków. Na podstawie analizowanych doniesień ustalono, że do głównych czynników ryzyka wystąpienia VTE należy czas stosowania leczenia oraz czynniki związane z pacjentem, takie jak płeć, wiek, masa ciała oraz aktywność fizyczna. Dotychczasowe dane nie pozwalają na jednoznaczne zróżnicowanie potencjału prozakrzepowego poszczególnych LPP, jak również na wykazanie wyższego ryzyka VTE u chorych leczonych atypowymi LPP. Ze względu na złożoną patogenezę VTE konieczne jest przeprowadzenie dużych badań porównawczych, mogących doprecyzować różnice w prozakrzepowym działaniu poszczególnych LPP. Celowym wydaje się również wyodrębnienie produktów o najniższym ryzyku wywoływania VTE, które będzie można stosować u pacjentów obarczonych wysokim ryzykiem VTE, tym samym zwiększając bezpieczeństwo terapii. Wszystkich chorych leczonych LPP należy oceniać pod kątem ryzyka rozwoju powikłań zakrzepowo - zatorowych, wdrażać odpowiednią profilaktykę (obejmującą przede wszystkim wyeliminowanie modyfikowalnych czynników ryzyka) oraz edukować w zakresie objawów mogących przemawiać za rozwojem VTE. Każdy chory z podejrzeniem VTE powinien mieć przeprowadzoną jak najszybszą diagnostykę i wdrożone leczenie.