The right to environment, which aims to protect and improve the environment, was first mentioned in the Declaration issued after the United Nations Conference in Stockholm in 1972 by stipulating that a person has the right to live in a decent environment which allows him to live a dignified and good life. The right to environment, which is also referred to as the third generation rights, also called solidarity rights, is regulated under the heading of economic and social rights in the Article 56 of the Turkish Constitution. The amendment to the Turkish Constitution in 2010 made it possible for everyone to apply to the Constitutional Court by individual application on the grounds that one of the fundamental rights and freedoms within the scope of the European Convention on Human Rights which are guaranteed by the Constitution has been violated by public authorities. Although the right to the environment is not explicitly regulated in the European Convention on Human Rights, the European Court of Human Rights guarantees the protection of the environment by assessing the right to the environment with other rights regulated by the Convention. The Constitutional Court examines the applications for the protection of the right to environment by evaluating it as a part of the right to life and the right to protect and improve someone's corporeal and spiritual existence regulated in Article 17 of the Constitution.

Hakları Sözleşmesi ile güvence altına alınmış olan yaşam hakkı ve kişinin fiziksel, zihinsel ve ruhsal bütünlüğünün korunması hakkı bakımından Taraf Devletlerin yükümlülüklerini ortaya koyan bir tavsiye görüşü yayımlamıştır. Kolombiya Hükümetinin istemi üzerine ortaya konan bu Tavsiye Görüşü, sağlıklı bir çevrede yaşam hakkının bağımsız bir temel hak olarak tanınmasından, devletlerin çevrenin korunması ile ilgili maddi ve usuli yükümlülüklerine, devletlerin kendi sınırları içerisinde gerçekleştirdikleri faaliyetlerin neden olduğu sınır aşan çevresel tahribattan dolayı sorumluluklarından uluslararası çevre hukukuna ilişkin düzenlemelerin bu hususta kaynak olarak kullanılıp kullanılamayacağına kadar çevrenin korunması ve insan hakları ilişkisi bağlamında pek çok konuyu ele almış olup, başta iklim değişikliği olmak üzere çevre ile ilgili pek çok güncel hukuki meseleye ışık tutmaktadır. OC-23/17 sayılı Tavsiye Görüşü ile ilk kez, maddi ve usuli yükümlülükler yönünden de ele alınmak suretiyle çevre ve insan hakları ilişkisi bu denli detaylı ve titiz bir şekilde bir uluslararası yargı merci tarafından ortaya konmuş olup benzer konulara ilişkin ortaya çıkan uyuşmazlıkların çözümünde başvurulabilecek zengin bir içtihat yaratılmıştır.

Eylül 2014 tarihinde vermiş olduğu Hassan v. Birleşik Krallık Kararı ile Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi, özgürlük ve güvenlik hakkı ekseninde, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi'nin sınır dışı olaylarda uygulanabilirliği ve uluslararası insancıl hukuk ve insan hakları hukuku arasındaki ilişkiye ilişkin görüşünü ortaya koymuştur. İlgili Kararı'nda, uluslararası insancıl hukuk ve insan hakları hükümlerinin bir arada yorumlanması gerektiğini ortaya koyan Mahkeme'ye göre Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi'ne Taraf Devletlerin müdahil oldukları uluslararası silahlı çatışmalarda Sözleşme'nin 5/1. maddesinde yer alan özgürlükten yoksun bırakma nedenlerine insancıl hukuk hükümleri çerçevesinde bir yenisinin eklenmesi mümkündür.