Siyaset Bilimi ve Kamu Yönetimi (SBKY) eğitiminde Bilgi ve İletişim Teknolojileri (BİT) yaygınlaşmaktadır. Keşfedici yönteme dayalı bu çalışmada yüksek öğretim düzeyinde geçerli BİT’lerin ve eğitim yazılımlarının tek bir üniversitenin (Pamukkale Üniversitesi / PAÜ) tek bir enstitü anabilim dalındaki (EABD) ve bölümündeki durumu araştırma ekibince geliştirilen özgün çerçevede irdelenmektedir. Örneklem PAÜ SBKY EABD ve bölümü, zaman aralığı 2010-2022’dir. Çalışma bu EABD ve Bölümdeki eğitim-öğretim faaliyetlerindeki dijital BİT’i arz yönlü temelde irdeleyici, keşfedici, çerçeve çizici ve yenilik getirici şekilde ele almaktadır. Türkiye özelinde eğitim-öğretim teknolojilerinde tek bir bölümdeki dijital BİT’lerin çeşitli faaliyetler, stratejiler, uygulamalar ve dersler gibi konulara odaklanan eserler sınırlı sayıdadır. Birinci el ve derinlemesine bilgi sağlayan bu tür araştırmalar parçadan bütüne gidişte daha somut bilgiler ve daha çok sayıdaki örneklerden istifade yoluyla toparlayıcı eserler üretimine destek verebilir. Tartışma ve sonuç kısmında BİT’lerin yükseköğretimde özellikle sosyal bilimler özelinde yaygın kullanımının getirdiği avantajlara ve dezavantajlara da yer verilmektedir.

Bu çalışmanın amacı Türkiye'de Kamu Yönetimi (KY), Siyaset Bilimi ve Kamu Yönetimi (SBKY) ve Yönetim Bilimleri Enstitü Anabilim Dallarında yüksek lisans ve doktora düzeyinde verilen kamu personel ve insan kaynakları yönetimi derslerinin insan kaynağını etkin kullanma yeterliliğine olası katkı düzeyinin tespit edilmesidir. Bu kapsamda örneklem olarak Türkiye'de Devlet üniversitelerinde KY ve SBKY ile Yönetim Bilimleri Enstitü Anabilim Dalları seçilmiştir. İlgili Enstitü Anabilim Dallarında personel ve/veya insan kaynağı ifadelerinin bulunduğu derslerin içerikleri, öğrenme çıktıları ve kazanımlarına dair veriler derlenmiştir. Doküman incelemesi tekniğiyle elde edilen veriler içerik analizi yöntemiyle irdelenmiştir. İlgili lisansüstü derslerde ve programlarda insan kaynağının etkin kullanılmasına katkı sağlayabilecek "insan kaynağı yönetimi" ve "insan kaynağı politikası üretebilme" kategorilerinin "insan kaynağının geliştirilmesi" kategorisine oranla daha fazla yer aldığı görülmektedir. Böylece Türkiye'de kamu yönetimiyle ilgili lisansüstü eğitim veren anabilim dallarının öğrencilere henüz hedeflenen ve idealize edilen seviyede insan kaynağını etkin kullanabilme yeterliliğini sağlayamadığı sonucuna ulaşılmıştır.

1990’lı yıllarla birlikte küreselleşme süreci ile 1980’li yıllarda başlayan ekonomik ve siyasal neoliberal politikaların etkisiyle; hukuk devleti, demokratikleşme, insan hakları gibi kavramların önemi artmıştır. Yaşanan gelişmelerle yerel yönetimler ile merkezi hükümetin ilişkileri yeniden sorgulanmıştır. Merkezin vesayetinin ve karışmasının daha sınırlı, daha katılımcı ve yönetişim çerçevesinde şekillenen bir yerel yönetim anlayışının tartışıldığı 1990’lar Türkiye’sinde yerel yönetim reformu tartışmaları güncelliğini korumuş, özellikle yerel seçimler öncesinde popülerliği artmıştır. Bu nedenle çalışmada, 1991 milletvekili seçimlerinden 2002 milletvekili seçimlerine kadar olan süreçte başka ülkelerdeki yönetişim ve katılım temelindeki değişimlere paralel olarak Türkiye’de 1991–2002 dönemindeki yerel yönetim reform çabaları/söylemleri, taslakları, örnekleri ve denemeleri irdelenmektedir. Bu bağlamda, reform çabalarının hukuki arkaplanı, sonuçları ve eksiklikleri, yerel ve metropoliten yönetişime doğru dönüşümü mümkün kılan siyasi, iktisadi, idari, küresel ve uluslararası ilişkiler bağlamındaki öncelikler, siyasi aktörlerin bakış açıları akademik yazın ile hükümet ve siyasi parti belgeleri harmanlanarak tartışılmaktadır. Türkiye’de 1990’lı yıllarda, etnik ve dinsel hareketler güçlenmiş, radikal sağ partiler ortaya çıkmış, siyasal partiler yelpazesi parçalanmıştır. Kısa süreli koalisyon hükümetleriyle yönetilen 1991–2002 dönemi Türkiye’sine, siyasal ve ekonomik istikrarsızlık ile toplumsal huzursuzluklar hâkim olmuş, tekrarlanan ve zenginleşen içeriklere sahip çoğu söylem ve vaatlerin gerçekleşmesi AK Parti iktidarları dönemine ertelenmiştir. Daha katılımcı, yeterli ve yetkin, günün şartlarına uygun ve demokratik yerel yönetimler doğrultusunda reformlar yapılması ihtiyacı siyasal partilerin 1991–2002 dönemi belgelerine girmiştir. Yerel yönetimler reformuna dair 1991–2002 döneminde yasalaşmayan söylem ve tasarılar, sık değişen ve çoğu kısa ömürlü koalisyon hükümetlerinin 2002’de bitimiyle, AK Parti iktidarları döneminde, -1990’lardaki söylemlere bazı benzerlikler içeren şekilde- 2004’ten itibaren kanunlaşmış ve ikincil mevzuatları oluşturulmuştur.