This article was written as part of an academic project about the autoethnographs of the times of crisis that academic teachers from several universities in Poland took part in. From the collected stories about experiencing the pandemic, we singled out the thread of distance learning. We created a multivoiced narrative and then submitted it to a collective reflection. Collective autoethnography made it possible not only to recognize changes in the thinking about the self, academic culture, and teaching itself but also to pose questions about the possibility of transformation.

No abstract

Literatura Olgi Tokarczuk wpisuje się w projekt zmiany utrwalonego w kulturze sposobu myślenia i mówienia zgodnego z paradygmatem antropocentrycznym, kategorycznie lokującym na szczycie człowieka jako istotę decydującą nie tylko o swoim życiu, ale także o istnieniu i funkcjonowaniu wszystkiego, co znajduje się dookoła, co jest ożywione, czy też nie, ale traktowane jako poza-ludzkie. Tokarczuk w wielu swoich tekstach wykorzystuje wątki myślowe argumentujące tworzenie dyskursu literackiego (ale także publicystycznego), eliminującego struktury językowe obecne w języku narracji antropocentrycznych. W artykule wykorzystano metodę lektury (profilowaną przez krytyczną analizę dyskursu) (por. Kantner, 2019) tekstów Olgi Tokarczuk, zorientowaną na odkrywanie w nich obecności elementów dyskursu posthumanizmu krytycznego. Wybrane utwory pisarki zostały odczytane w kontekście tego nurtu krytycznego wobec antropocentryzmu, a obejmującego studia nad zwierzętami, roślinami i rzeczami. Struktura artykułu składa się z trzech części. W pierwszej naszkicowano tło prowadzonych rozważań w nawiązaniu do głównych założeń posthumanizmu krytycznego, w drugiej przedstawiono wybrane fragmenty tekstów Olgi Tokarczuk, uobecniające poszukiwane treści i formy włączania się jej narracji m.in. w następujące dyskursy: o wykluczeniu, wykluczenia oraz wykluczonych. W trzeciej części wskazano na głęboki sens terapeutyczny opowieści, podkreślając jej perfomatywną funkcję wzbudzania zaangażowania twórcy i odbiorcy, prowadzącą do zmian w myśleniu, mówieniu i praktykach społecznych.

The diagnoses and empirical analyses described in the article were linked by a common research problem expressed in the question about the experiences of academic entities in the field of remote education in the situation of the SARS-CoV-2 epidemic. The international research reported in the text, however, was conducted in an extra-coordinated situation (to a large extent during the lockdown period), applying two methodological approaches in complementary quantitative and qualitative procedures. Elements of a diagnostic survey (in Polish studies) and an analysis of the content of documents (in Italian studies) were used. The application of the indicated procedures allowed to obtain a complementary image of the experiences of higher education entities in the research situation outlined. The empirical analyses presented in the text allow for the formulation of certain common conclusions resulting from the reported international research. The international and global experience is a novelty of the epidemic situation in which remote education was implemented. The necessity arose to focus on the new conditions of relations between entities in academic education, which differ from traditional direct contact, as already indicated to us by Socrates and Plato. The lockdown changed these relationships. The everyday life of universities has been disrupted, which requires new solutions for the organisation of the educational process.

No abstract