This work is aimed at assessing the frequency of occurrence of reversible auditory brainstem responses (ABR) abnormalities within a targeted hearing screening program for high risk (HR) newborns. The effect of age on screening is also evaluated and some important clinical issues are highlighted. The audiological records of 1,294 HR neonates were retrospectively reviewed. All children were tested for hearing loss using ABR within a 17-year period. Initial failures were re-examined 4-6 months later. The mean age of infants who scored "pass" and "refer" at initial test, as well as the referral rates were calculated and compared. One hundred and seventy-eight infants (13.8%) demonstrated abnormal recordings at initial screening. From those who were present on re-examination, 64.2% showed complete and 15% partial recovery. Reversible abnormalities have been detected not only for conductive threshold elevation but also for sensorineural losses. Remarkably, 50% of the cases with absent waveforms or ABR threshold ≥ 80 dBnHL demonstrated complete recovery to normal. Statistically, higher rates of abnormal results were inversely associated with the newborn's age at initial testing. In conclusion, reversible ABR abnormalities are common among HR infants due to temporary auditory dysfunction, secondary to external and middle ear pathology or retarded central nervous system maturation. The observed high rates of transient ABR abnormalities give rise to some practical questions regarding the implementation time of hearing screening for HR infants. Moreover, given that central nervous system maturation changes may still be in progress, the definite decision for an early cochlear implantation in this pediatric subset should be made after obtaining reliable behavioral hearing tests.

No abstract

We have previously hypothesized that early miscarriage in women with Hashimoto thyroiditis might be the result of a cross-reactivity process, in which blocking autoantibodies against thyrotropin receptor (TSHr-Ab) antagonize hCG action on its receptor on the corpus luteum. To test this hypothesis from the clinical perspective, we investigated the presence of TSHr-Ab in Hashimoto thyroiditis patients with apparently unexplained, first-trimester recurrent miscarriages compared to that in Hashimoto thyroiditis patients with documented normal fertility. A total of 86 subjects (43 cases and 43 age-matched controls) were finally included in a case-control study. No difference in the prevalence of TSHr-Ab positivity was detected between cases and controls (Fisher's exact test, p value = 1.00). In patients with recurrent miscarriages, TSHr-Ab concentrations did not predict the number of miscarriages (univariate linear regression, p value = 0.08). These results were robust in sensitivity analyses, including only cases with full investigation or those with three or more miscarriages. We conclude that no role could be advocated for TSHr-Ab in the aetiology of recurrent miscarriages in women with Hashimoto thyroiditis.

Εισαγωγή: Η παρουσία δύο ή περισσοτέρων αποβολών ορίζεται ως καθ’ έξιν αποβολές. Στις γυναίκες που πάσχουν από καθ’ έξιν αποβολές, περίπου στο 50% το αίτιο θα μείνει άγνωστο παρά τον πλήρη κλινικο-εργαστηριακό έλεγχο. Το γονίδιο FMR1 υπόκειται σε μεταλλάξεις με τη μορφή τρινουκλεοτιδικών (CGG)n επαναλήψεων. Οι γυναίκες που φέρουν αλληλόμορφα του FMR1 με αυξημένο αριθμό επαναλήψεων CGG, έχουν επιδείνωση του αναπαραγωγικού δυναμικού τους. Αυτό συμβαίνει όταν οι επαναλήψεις είναι από 55 – 200, μια κατάσταση που ονομάζεται προμετάλλαξη του εύθραυστου Χ, και συνδέεται με πρόωρη ωοθηκική ανεπάρκεια. Αριθμός επαναλήψεων CGG μικρότερος των 40 θεωρείται φυσιολογικός, ενώ επικρατεί αβεβαιότητα για την περιοχή 41 -54 επαναλήψεις (ενδιάμεση ζώνη). Στην παρούσα διατριβή εξετάσθηκε η παρουσία των CGG επαναλήψεων σε γυναίκες με καθ’ έξιν αποβολές αγνώστου αιτιολογίας και η επίδραση που πιθανόν αυτές έχουν στη γονιμότητα. Μέθοδοι: Η παρούσα διατριβή αποτελεί μια προοπτική μελέτη ασθενών μαρτύρων και περιλαμβάνει 49 γυναίκες που πάσχουν από καθ’ έξιν αποβολές αγνώστου αιτιολογίας και 49 γυναίκες με αποδεδειγμένη γονιμότητα, ως ομάδα ελέγχου. Η μέγιστη ηλικία εισαγωγής στη μελέτη ήταν τα 40 έτη. Έγινε λήψη φλεβικού αίματος και εξετάσθηκε η παρουσία αλληλόμορφων του FMR1 με αυξημένο αριθμό επαναλήψεων, με τη χρήση μεθόδων PCR και ηλεκτροφόρησης. Τα περιστατικά που ήταν θετικά, ελέγχθηκαν περαιτέρω με τη μέθοδο της αλληλούχισης. Ως όριο για τα θετικά περιστατικά ορίστηκε η παρουσία περισσότερων από 40 CGG επαναλήψεων. Αποτελέσματα: Ο αριθμός των CGG επαναλήψεων διαφέρει σημαντικά στις δύο πληθυσμιακές ομάδες (Man Whitney test, p = 0.027). Βρέθηκαν τέσσερις γυναίκες θετικές στην ομάδα ασθενών και μια στην ομάδα ελέγχου (OR: 4.267, ci .459-39.629). Όλα τα θετικά περιστατικά ανήκουν στην ενδιάμεση ζώνη.Οι γυναίκες στην ομάδα ασθενών είχε κατά μέσο όρο 2.65 ± 0.75 αποβολές, με διακύμανση από δύο μέχρι πέντε. Το ποσοστό των γυναικών με δύο αποβολές ήταν 53,1%, με τρεις 34,7%, με τέσσερις 10,2% και με πέντε αποβολές 2,0%. Ο αριθμός των αποβολών δε σχετίζεται με τον αριθμό των CGG επαναλήψεων (Kruskal-Wallis test, p = 0.255). Συζήτηση: Είναι γνωστό ότι οι γυναίκες που φέρουν προμετάλλαξη του FMR1 γονιδίου, έχουν κίνδυνο να εμφανίσουν πρόωρη ωοθηκική ανεπάρκεια. Αντιθέτως οι γυναίκες στην ενδιάμεση ζώνη CGG επαναλήψεων, δε φέρουν αυτόν τον κίνδυνο. Τα αλληλόμορφα του FMR1 με αυξημένο αριθμό επαναλήψεων, μπορούν να κληρονομηθούν στους απογόνους αυτούσια, ή με αύξηση του αριθμού των επαναλήψεων. Επιπρόσθετα, το FMR1 γονίδιο να υποστεί μεθυλίωση. Είναι πιθανό αυτές οι ασταθείς μεταλλάξεις να οδηγούν σε βλάβες που είναι ασύμβατες με τη ζωή και να προκαλούν τελικά αποβολή στο κύημα. Αυτή η θεωρία θα μπορούσε να υποστηριχθεί περαιτέρω με ανάλυση στο DNA των προϊόντων αποβολής, αναζητώντας είτε αλληλόμορφα γονίδια με αυξημένο αριθμό επαναλήψεων CGG, είτε με άλλο τρόπο επηρεασμένο γονίδιο FMR1 (π.χ. μεθυλίωση). Πολλά ζευγάρια που πάσχουν από καθ’ έξιν αποβολές, ψάχνουν εναγωνίως για αίτια και θεραπεία. Πιθανώς, για κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις, να ευθύνεται η παρουσία αλληλόμορφων του FMR1 με αυξημένο αριθμό επαναλήψεων. Η παρούσα διατριβή δύναται να αποτελέσει μια πιλοτική μελέτη – οδηγό, για επόμενες εργασίες, που τελικά θα επιβεβαιώσουν ή θα απορρίψουν τον παραπάνω συσχετισμό